Δεν χρειάζεται κάποια αφορμή για να βρεθεί στην επικαιρότητα, αλλά είναι ευτυχής συγκυρία όταν με τη δημιουργία του ο Παύλος Παυλίδης στρέφει το βλέμμα μας εκεί που αποφεύγουμε να κοιτάξουμε ή κάνουμε πως δεν βλέπουμε. «[..] Οσοι κλωτσάνε με μανία μες στα μάτια μας / τον πληγωμένο και αβοήθητο εαυτό τους […]» είναι οι στίχοι τους οποίους εμπνεύστηκε από τη σκληρή δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου (για το τραγούδι «Ενα αλλιώτικο παιδάκι») και αποδεικνύουν τη συναισθηματική του εγρήγορση. Δεν αφήνει τον καιρό να περνάει χωρίς να βλέπει τις πληγές που αφήνει.

«Η λέξη «πληγή» είναι απολύτως σημαντική για να ερμηνευτεί αυτός ο στίχος. Χρειάζεται κατανόηση προς κάθε κατεύθυνση. Παρ’ όλ’ αυτά δεν μπορούμε να μείνουμε άπραγοι. Καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί γίνεται πολύ βίαιος επειδή δεν αντέχει ότι έχει προκαλέσει το δύσκολο παρελθόν στη ζωή του. Ομως πρέπει να ξεπερνάμε τον εσωτερικό μας πόνο και να τον μετατρέπουμε σε κάτι φωτεινό. Είναι το στοίχημα του καθενός μας. Κανείς δεν έχει μεγαλώσει αλώβητος. Θα ήταν κάποιο φάντασμα ή κάποια άψυχη κούκλα. Εχει σημασία λοιπόν πώς τα χειριζόμαστε όλα αυτά».

Οι σκέψεις του σημαντικού δημιουργού αναζητούν τις αιτίες των δεινών που μας περιβάλλουν εντός. Η βιαιότητα τελικά αφορά μόνο τους θύτες ή και όλους όσοι παρατηρούν απαθείς ή αδύναμοι ν αντιδράσουν; «Σαφώς δεν έχουν την ίδια βαρύτητα οι πράξεις εκείνου που σκοτώνει με εκείνον που βλέπει το έγκλημα. Είναι πολλοί εκείνοι που στέκονται παγωμένα και αδιάφορα. Είναι κρίμα η δύναμη των πολλών να χάνεται έτσι. Και αυτό είναι αληθινά επικίνδυνο και αποτρεπτικό».

Σε αυτό το σημείο κάνει την παρένθεση που αφορά το πρόγραμμα με το οποίο ο Παύλος Παυλίδης με τους B-Μovies θα ξετυλίξουν στην τρίωρη παράστασή τους ό,τι συγκρατούν οι στίχοι και οι μελωδίες του τις τρεις δεκαετίες δημιουργίας. Οπως λεει ο ίδιος: «Στην μπάντα έχει προστεθεί και ένα καινούργιο μέλος που ήθελα να το κρατήσω ως έκπληξη το Σάββατο, αλλά ας το αποκαλύψω τώρα. Πρόκειται για τον Χρήστο Λαϊνά που ανέλαβε την παραγωγή του τραγουδιού «Ενα αλλιώτικο παιδάκι». Η συνεργασία μας έδειξε ότι πρέπει να υπάρχει και συνέχεια».

Επιστρέφει σχεδόν με φυσικό τρόπο στο περιστατικό του Ζακ, παρατηρώντας ότι η εστίαση σε αυτό δεν είναι σοφή αντίδραση. «Θα πρέπει να το δούμε ως αφορμή για να ανοίξει μια συζήτηση για κάθε είδους βία που ασκείται γύρω μας με απολύτως άδικο τρόπο. Για εκείνους τους συνανθρώπους μας που προχωρούν στον δρόμο και επειδή είναι διαφορετικοί από τον μέσο όρο νιώθουν ν’ απειλούνται».

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ. Και ο ίδιος ένιωσε έτσι αρκετές φορές τον ρατσισμό, και ως παιδί μεταναστών – όταν ζούσε στη Γερμανία τη δεκαετία του ’70 -, αλλά και ως καλλιτέχνης που στην αρχή της πορείας του αναζητούσε το στίγμα του: «Με τον τρόπο μου προσπάθησα ν αντιδράσω. Η καλλιτεχνική έκφραση είναι ένας δρόμος, αλλά σίγουρα υπάρχουν και άλλοι. Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει είναι τι γίνεται σε καθημερινό επίπεδο – μέσα στο σπίτι μας – και κατά πόσο εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε στον εαυτό μας να γλιστράει σε τέτοιες συμπεριφορές. Είναι εύκολο να ξεσπάσεις σε κάποιον και σίγουρα πιο δύσκολο να καθίσεις και να σκεφτείς πώς μπορείς να κάνεις καλύτερο τον κόσμο και τον εαυτό σου. Είναι πιο περίπλοκη η διαδικασία της προόδου».

Ο ιδανικότερος δρόμος για να επιτευχθεί η πρόοδος για τον Παύλο Παυλίδη είναι εκείνος της κατανόησης και της ερμηνείας των ανθρώπινων συμπεριφορών: «Αλλά πρέπει επίσης να είμαστε αποφασιστικοί και απέναντι στον εαυτό μας αλλά και στους γύρω μας. Αν κάτι απαιτεί αυτή η εποχή, περισσότερο από άλλοτε, είναι αυτό. Δυο-τρεις αξίες που έχουμε καταλάβει ότι είναι ουσιώδεις και λειτουργικές για την κοινωνία μας πρέπει να τις υπερασπιστούμε επειγόντως. Να μην παραδοθούμε στη σκέψη: «Ναι, ίσως θα ‘ταν καλό να το κάνουμε κάποια στιγμή». Είναι στ’ αλήθεια επικίνδυνο!».

ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ. Ολα αυτά έρχονται ως απόρροια της εμπειρίας από τη θέση του παρατηρητή που επιδιώκει με πάθος να έχει ο ευαίσθητος τραγουδοποιός, εστιάζοντας και στον «χθεσινό» και στον «σημερινό» Παύλο: «Πώς είναι δυνατόν να θέλεις την πρόοδο αν δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι; Αποφεύγουμε να καθίσουμε μόνοι μας γιατί φοβόμαστε τη μοναξιά, την απομόνωση και την ενδοσκόπηση. Λες και όλα τα πράγματα χοροπηδάνε γύρω μας για να μας αποσπάσουν από τον εαυτό μας και κυρίως από το να δούμε τι μας συμβαίνει. Το έχουν πει αιώνες πριν καλύτερα πολύ σοφοί άνθρωποι. Λες και είναι στημένη η πραγματικότητα για να μας αποσπάει από τη βύθιση εκείνη που θα μας προσφέρει τη θέαση του ωραίου και άθλιου εαυτού μας. Εκείνου που πρέπει να πολεμήσουμε. Δίκαια μπορεί ν’ αναρωτηθεί κανείς «ποιος θέλει να καλλιεργήσει την άθλια πλευρά του εαυτού του και να γίνει αθλιότερος;». Και μόνο η ενασχόληση και η ενδοσκόπηση δημιουργούν τον μηχανισμό που θα μας βγάλουν από το σκοτάδι».

INFO

Παύλος Παυλίδης & B-Μovies (Τόλης Δεληγιάννης – μπάσο, Ορέστης Μπενέκας – πλήκτρα, Δημήτρης Οικονόμου – τύμπανα, Αλέκος Βουλγαράκης – ηλεκτρική κιθάρα ) Piraeus 117 Academy, Πειραιώς 117, 19/1, στις 21.00