Κλείνει σε λίγες μέρες η πρώτη πτυχή της εκκρεμότητας με τη γειτονική ΠΓΔΜ, με την πιθανολογούμενη συγκέντρωση των δύο τρίτων των ψήφων στο Κοινοβούλιο των Σκοπίων. Η διεθνής προσοχή μετακινείται πλέον στην Ελλάδα όπου οι αντιτιθέμενοι στη συμφωνία των Πρεσπών θεωρούν ότι  απέμειναν τοξικά ιζήματα που, αργά ή γρήγορα, θα ανατρέψουν καταστάσεις εις βάρος της Ελλάδας. Παράλληλα, ο πρόεδρος Ιβάνοφ κάνει ό,τι μπορεί για να παρεμποδίσει την οριστικοποίηση της συμφωνίας συνεπικουρούμενος από μια μειοψηφία που διατηρεί την πίστη της σε ό,τι συμβόλιζε το αρχαϊκό κιτς των Σκοπίων.

Αυτά συμβαίνουν στο εσωτερικό των δυο χωρών όπου ο κύριος όγκος της αντιπολίτευσης της κάθε πλευράς παίρνει θέση ενάντια στη συμφωνία. Στα Βαλκάνια όμως το έδαφος παραμένει ρευστό. Το εθνοτικό μωσαϊκό της ΠΓΔΜ έχει αβέβαιη συνοχή και τίποτε δεν αποκλείει τρίτοι να εγείρουν αξιώσεις σε μια ευνοϊκή γι’ αυτούς περίπτωση. Που είτε θα προκαλέσουν είτε θα εκμεταλλευτούν. Σκόπιμο είναι να θυμηθεί κανείς την προσπάθεια της Αγκυρας να προωθήσει τα πιόνια της στα Βαλκάνια. Αποκλείει μήπως κανείς το ενδεχόμενο το τουρκικό πλοκάμι να προχωρήσει σε ασφυκτικό εναγκαλισμό και του βόρειου γείτονά μας στερώντας από την Ελλάδα την ελεύθερη συναλλαγή με το άμεσο βαλκανικό της περιβάλλον;

Κι ακόμα, σκόπιμο είναι να σκεφτεί κανείς την πιεστική προώθηση των συμφερόντων της Μόσχας στα Βαλκάνια, αρχής γενομένης από τη Σερβία, την οποία η Ρωσία ακόμα σαγηνεύει με το δέλεαρ της ομοδοξίας και όχι μόνο. Κι αυτό σαν μια πρώτη πράξη στο σχέδιό της για άσκηση επιρροής στην ΠΓΔΜ και την Ελλάδα.

Η Ελλάδα οφείλει να σταθμίσει τα πάντα. Πέρα από τα διμερή και τα εσωτερικά της, υπάρχουν άλλα που γεννούν ανησυχίες. Κυρίως μάλιστα όσα μαζικά προτάσσει η Τουρκία. Ορθά η Αθήνα εδραιώνει και στην Ανατολική Μεσόγειο εικόνα σοβαρού συνομιλητή, εταίρου και παράγοντα σταθερότητας. Ορθά εκπέμπει το μήνυμα του συμμάχου που προβάλλει λόγο και προτάσεις. Κι έτσι, όταν η φωνή της υψωθεί, έχει ελπίδες να ακουστεί πολύ πιο εύκολα από το αν συνέχιζε να παίζει τον ρόλο του παραδοσιακού υποστηρίγματος που τίποτε άλλο δεν θα είχε να προσφέρει.

Αξίζει να κοιτάξουμε όλοι πέρα από τον ορίζοντα και να δούμε αν μια αρνητική τοποθέτηση θα φέρει την Ελλάδα αντιμέτωπη με εταίρους και συμμάχους που, τότε πια, θα δωρίσουν στη γειτονική μας χώρα το όνομα που αυτή επιθυμεί, επιφυλάσσοντας στην Αθήνα απαξιωτική αντιμετώπιση και την τοποθέτησή της στο περιθώριο των εξελίξεων. Με όποιο αποτέλεσμα αυτό μπορεί να έχει για τα συμφέροντά μας.

Ο Γιώργος Κακλίκης είναι πρέσβης επί τιμή