Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να αλλάξει το χρονοδιάγραμμα του Μαρτίου για την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Οχι τόσο επειδή καταγράφεται ιδιαίτερη ανησυχία για την τύχη της στην ελληνική Βουλή – με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στο Μέγαρο Μαξίμου κινούνται με τη βεβαιότητα ότι υπάρχουν οι 151 που βλέπουν τη συμφωνία ως ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί. Εκείνο που προβληματίζει είναι η τύχη της κυβέρνησης που δεν θα έχει εξασφαλισμένη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία εάν χρειαστεί στη Βουλή όλοι να μετρηθούν. Εάν το κόμμα Καμμένου αποχωρήσει από την αίθουσα της Ολομέλειας σε μια πρόταση μομφής, η κυβέρνηση μπορεί να επιζήσει ως κυβέρνηση μειοψηφίας – για να βγάλει το Πάσχα και να πάει σε εκλογές τον Μάιο. Μεγαλύτερες αντοχές για μια κυβέρνηση μειοψηφίας δεν υπάρχουν. Εξού και ο Φεβρουάριος δεν αποτελεί πρώτη επιλογή για την κύρωση της συμφωνίας – δημιουργεί ένα κενό χρόνου που δεν είναι εύκολο να καλυφθεί. Συνεπώς, εάν η ελληνική διπλωματία προετοιμάζεται για επίσπευση του χρονοδιαγράμματος, στο πρωθυπουργικό γραφείο υπάρχει κι άλλος σχεδιασμός, που προβλέπει κάλπες πριν από το Πάσχα.

Δεν είναι ευδιάκριτο ούτε στους συριζαίους τι προσφέρει ένα τέτοιο σχέδιο στον Τσίπρα, αλλά όλοι αντιλαμβάνονται ότι το ζητούμενο σε ένα τέτοιο εγχείρημα θα είναι η εφαρμογή όσων συμφωνήθηκαν μπροστά στη μεγάλη λίμνη. Ο Γιώργος Κατρούγκαλος, επισήμως αναπληρωτής, αλλά ατύπως επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας από τον περασμένο Οκτώβριο, διαβεβαιώνει κάθε ομόλογό του ότι η συμφωνία του Τσίπρα με τον Ζάεφ θα φθάσει ώς το τέλος, αλλά στους κυβερνητικούς διαδρόμους όλοι αντιλαμβάνονται ότι το δίλημμα μπροστά σε μια επίσπευση των εκλογών δεν θα είναι η μάχη των «δύο κόσμων» ούτε η μεταμνημονική πορεία της χώρας. Το εκλογικό δίλημμα σε κάλπες ώς τον Μάρτιο θα είναι το Σκοπιανό. Η ελληνική κοινωνία – σχεδόν δημοψηφισματικά – ας πάρει τις αποφάσεις της. Κι ας τις εφαρμόσει η επόμενη Βουλή.

Οι διπλωμάτες που γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους τις ισορροπίες με τους έξω ξορκίζουν το σενάριο που στέλνει τον «μουντζούρη» στα χέρια της Αθήνας. Προφανώς το ξορκίζει και ο Κατρούγκαλος, ο οποίος – μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον – έκανε στις αρχές του μήνα μια στάση στις Βρυξέλλες για τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ και ανέλυσε σε πολλούς το χρονοδιάγραμμα για το Σκοπιανό. Πλην της Μόσχας που ευνοεί το «πάγωμα» της συμφωνίας, όλες οι άλλες πρωτεύουσες θέλουν το ζήτημα να τελειώνει ώς την άνοιξη. Είναι το μήνυμα που θα μεταφέρει σε δύο εβδομάδες και η Μέρκελ από την Αθήνα.

Σε εκείνη τη νατοϊκή Σύνοδο ο Κατρούγκαλος κατέγραψε και όσα διαδραματίζονται στο ευρύτερο βαλκανικό τόξο. Τα νεύρα που είχε από τότε ο αλβανός ΥΠΕΞ Ντιτμίρ Μπουσάτι ίσως εξηγούνται με τον ανασχηματισμό που έκανε χθες το απόγευμα ο Ράμα, βάζοντας στη θέση του τον Κοσοβάρο Γκεντς Τσάκαϊ, πρωθυπουργικό σύμβουλο για χρόνια επί ευρωπαϊκών θεμάτων. Δεν είναι βέβαιο ότι η ένταση των τελευταίων εβδομάδων στα ελληνοαλβανικά θα εκτονωθεί, αλλά ένας υπουργός που ετοιμαζόταν για ηρωική έξοδο ήταν πιο εύκολο να πυροδοτεί το κλίμα. Οσα διμερή θέματα έχουν βάλει στο τραπέζι ο Κοτζιάς με τον Μπουσάτι, τώρα μπορεί να ξανανοίξουν από την αρχή – και η όποια συμφωνία εξεταζόταν μεταξύ Τσίπρα και Ράμα να μπει στο «ψυγείο». Στην ίδια Σύνοδο, ο Κατρούγκαλος άνοιξε τους δικούς του διαύλους και με τους Τσαβούσογλου και Ντιμιτρόφ – για να λάβει επιστρέφοντας την εντολή από τον Τσίπρα να αφήσει κάθε σκέψη για το ευρωψηφοδέλτιο και να επικεντρωθεί στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Εδώ ο σχεδιασμός περνάει και από τις ορέξεις του Αλέξη Χαρίτση, αφού έχουν συναποδεχθεί ότι δεν χωρούν και οι δύο στο ψηφοδέλτιο της Μεσσηνίας. Κάποιος θα πρέπει να βρει μια θέση στο Λεκανοπέδιο – αλλά κι αυτό αποτελεί μια παραδοχή ότι, νωρίτερα ή αργότερα μέσα στο 2019, οι έδρες του ΣΥΡΙΖΑ θα λιγοστέψουν.