«Θα ισοπεδώσουμε όποια βραχονησίδα πατήσουν Τούρκοι» είπε ο μετρημένος αρχηγός ΓΕΕΘΑ. Προφανώς έχει τους λόγους και τις πληροφορίες του. Εντούτοις, άλλο η φράση και η αιτία της και άλλο η πρόσληψη και η διαχείρισή της. «Θα συντριβεί όποιος τολμήσει να μας απειλήσει» είπε άλλος. Τέτοια θέλει ο κόσμος. Αμεσος τσαμπουκάς. «Θα σας λιώσουμε»: έρχονταν κάτι ομάδες από τα νησιά, ταλαιπωρημένες από το καράβι και ξενυχτισμένες, στη Σάμο για μπάλα, πετιόνταν τέτοιες μεγάλες κουβέντες από τους «παράγοντες» που τις συνόδευαν, στα ματς, έφευγαν με μια τεσσάρα στην πλάτη και ξέσπαγαν στα σουβλατζίδικα με ρετσίνα και πίτα καλαμάκι χοιρινό «απ’ όλα». Ο κόσμος διψάει για μυώδη μπράτσα και τατουάζ. Θέλει μια εξωτερική πολιτική, μπρατσά, που μπαίνει και καθαρίζει για την κοπέλα, για τη χώρα. Μια εξωτερική πολιτική FB, όπως έχω ξαναγράψει.

Οταν ο Σημίτης στις πρώτες κυβερνητικές του ώρες βρέθηκε αντιμέτωπος στα Ιμια με το στημένο επεισόδιο, ο κόσμος είχε μουδιάσει με τις θριαμβολογίες της Τσιλέρ και το ελληνικό «ευχαριστώ στις Ηνωμένες Πολιτείες για την παρέμβασή τους». Στα κουρεία, στα καφενεία, διάφοροι ισχυρίζονταν ότι θα τους κάναμε, θα τους δείχναμε «αν μας άφηναν οι πολιτικοί» – ο Πάγκαλος. Πίκρες και πληγές. Μερικά χρόνια αργότερα, η Τσιλέρ ήταν φυλακή για σκάνδαλα, η Ελλάδα έμπαινε στην ΟΝΕ, μερικά χρόνια αργότερα διοργάνωνε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έκανε μεγάλα έργα στρατηγικής (οδικοί άξονες) και θεαματικής θνησιγένειας (πολλά από τα ολυμπιακά ακίνητα), ακολουθούσε και η είσοδος της Κύπρου επίσης στην ΟΝΕ. Βεβαίως διαχειρίστηκε στρεψόδικα τις δυνατότητες που ανοίγονταν με τις διεθνείς αναβαθμίσεις, εντούτοις εικονογραφούσε ένα άλλο είδος «τσαμπουκά», ένα διαφορετικό είδος νίκης.

Φυσικά οι μάζες λατρεύουν τον Πούτιν που μπαίνει στην Κριμαία, πριν από λίγα χρόνια, στην Οσετία, παλαιότερα λάτρεψαν τη Θάτσερ «που πήρε πίσω» τα Φόκλαντ κ.λπ. Τα ίδια πουλάει κι ο Ερντογάν στο λαϊκό κοινό του, γαλάζιες πατρίδες και εισβολή στον αδύναμο (πάγια πρακτική των γειτόνων να εισέρχονται στο παιχνίδι όταν είναι σίγουροι για την έκβαση). Αυτά όμως προϋποθέτουν μια στρατιωτικοποίηση της πολιτικής και της οικονομίας. Προϋποθέτουν μια διαφορετική συλλογική επένδυση. Τεράστιοι πόροι προς την άμυνα, στρατιωτική βιομηχανία, μακροχρόνιες στρατιωτικές θητείες για τους νέους κ.λπ. Επιλογές που φυσικά δεν κάναμε ως χώρα και που υποκαθίστανται είτε από καφενειακές μεγαληγορίες πριν από το μεσημεριανό φαγητό είτε (σπανιότερα) από μια πολιτική πολυμέρεια και ευφάνταστη πολιτική συμμαχιών στην εξωτερική πολιτική. Π.χ., πέρα από κάποιες αστοχίες, η πολυμερής και κριτική ένταξη στο διεθνές σύστημα που επέλεξε η χώρα (με ευθύνη πολλών κυβερνήσεων και καλών υπουργικών πρακτικών) εξασφάλισε τη συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς και συγχρόνως διατήρηση διαύλων επικοινωνίας και πολιτικής διασύνδεσης με όλα τα μεγάλα κέντρα ισχύος. Να αναφέρω ως παράδειγμα την τριμερή Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ και Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου.

Το πρόβλημα με τη χώρα είναι ότι συχνά παρεισφρέει η ανεπάρκεια της καφενειακής μεγαλοστομίας στον κεντρικό πολιτικό λόγο. Οπως συμβαίνει τελευταία, όλο και συχνότερα, με τον αντιπολιτευτικό λόγο για τα εξωτερικά θέματα.

Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Σάμου και πρόεδρος της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής