Αφού δεν μπορούν να στείλουν στη φυλακή πολιτικούς αντιπάλους στα γρήγορα, πριν τις εκλογές, είπαν να βάλουν κάποιον που να μπορούν να τον εξομοιώσουν με αυτούς – κάποιον κακό, αντιλαϊκό, πλούσιο, ισχυρό που να τον ταυτίσουν με το «σύστημα» και τα δεινά που ζούμε. Ομως ο πανικός είναι κακός σύμβουλος και ακόμη περισσότερο κακοί ήσαν οι σύμβουλοι που υπέδειξαν στον προϊστάμενό τους Αλέξη Τσίπρα να παραστήσει από το βήμα της Βουλής τον Ρομπέν των Δασών, τον τιμωρό εκδικητή του διάσημου ενεχυροδανειστή που «ξεζουμίζει τους συμπολίτες μας». Και γελάει κάθε πικραμένος αυτή τη στιγμή, όπως γέλασε και με τα «νέα στοιχεία» που διακίνησαν κατά του Κώστα Σημίτη οι αδίστακτοι δολιοφθορείς του πολιτικού συστήματος.

Ο μόνος πικραμένος που δεν γελά είναι ο Πρωθυπουργός που, αν είχε ψυχαναλυτή, θα του εξομολογιόταν: «καλά να μην μπορώ να βάλω φυλακή τον Σημίτη – αλλά ούτε και τον Ριχάρδο; Γιατί θυσίασα τόσα χρόνια της ζωής μου στην πολιτική; Είμαι αποτυχημένος». Από τη μια αποτυχημένες δολιοφθορές και δολιότητες, από την άλλη προεκλογικές παροχές: δεν θα μειωθούν οι συντάξεις, δεν θα φορολογηθούν οι επιστροφές αναδρομικών, διορισμοί, επιδόματα από το «υπερπλεόνασμα» – που μας τα παρουσιάζει ως κοινωνική/ταξική πολιτική ο κ. Τσακαλώτος, ενώ δεν είναι παρά εξαγορά ψήφων.

Είναι αλήθεια πως για πολιτικούς που κυβερνούν πρώτη φορά, έμαθαν πολύ γρήγορα όλα τα κόλπα και τα τερτίπια του παλαιοκομματισμού και τα εφαρμόζουν ανενδοίαστα – ταυτόχρονα φορούν τη μάσκα του αριστερού, διακηρύσσοντας πως φταίει ο «νεοφιλελευθερισμός» για την καταστροφή που μας βρήκε, ενώ είναι κοινή συνείδηση πια πως δεν φταίει παρά ο τρόπος διαχείρισης του κράτους από τα κόμματα· που τον υιοθέτησαν οι πολλά υποσχόμενοι αριστεροί σαν έτοιμοι από καιρό. Αλλωστε όλα αυτά τα χρόνια του 3%, τέτοια εργαλεία χρησιμοποιούσαν στα πολιτικά σώματα που είχαν εκπροσώπηση – συνδικάτα, δήμους, περιφέρειες, συνεταιρισμούς· για τούτο ήσαν έτοιμοι να μάθουν να τα χρησιμοποιούν και στα υπουργεία.

Ο ορυμαγδός παροχών και δολιοτήτων δηλώνει πως η κυβέρνηση παίζει τα τελευταία της χαρτιά – αυτά που παίζονται όταν τελειώνει το παιχνίδι: πώς να αντέξει ώς το φθινόπωρο, όπως θα ήθελε, όταν δεν μπορεί να βρει ούτε καν υποψήφιους δήμαρχους και περιφερειάρχες; «Εγώ,  απλώς πρωθυπουργεύω» θα λέει το βράδυ της 26ης Μαΐου ο Αλέξης Τσίπρας; Το πρόβλημα είναι μήπως, μέσα στον προφανή πανικό της επερχόμενης ήττας, μας συμβούν, συλλογικά, πολύ χειρότερα από αυτά που συνέβησαν με την «περίπτωση Ριχάρδου».