Πάνω από δύο χρόνια σέρνεται η Εξεταστική για την Υγεία και το μόνο απτό αποτέλεσμα είναι μια αφόρητη οσμή παρακμής. Κατά τα άλλα, και τα δύο μεγάλα λαβράκια, Novartis και ΚΕΕΛΠΝΟ, έρχονται και ξανάρχονται στηριζόμενα σε εικασίες και σε κόντρα εικασίες και πλήττοντας, σωρηδόν αλλά άσφαιρα, πρόσωπα και θεσμούς.

Η μπόχα είναι τέτοια που τίποτα πια δεν κάνει εντύπωση. Ούτε οι διά μαγείας ανακαλύψεις κρίσιμων εγγράφων σε κρύπτη. Ούτε η στήριξη κατηγοριών σε ακλόνητα νομικά επιχειρήματα του τύπου «αφού έτσι γίνεται συνήθως, αυτό σημαίνει ότι έτσι έγινε και τώρα». Ούτε η εμπλοκή συγγενικών προσώπων των πολιτικών αντιπάλων που βρίσκονται στο στόχαστρο – η παρούσα κυβέρνηση έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στις συζύγους. Ούτε η διαρκής επαναφορά, ακόμα και εάν εν τω μεταξύ έχει επιστημονικά καταπέσει, μιας καινοφανούς θεωρίας περί λειτουργίας της παραγραφής, με αγνόηση του γεγονότος ότι ορισμένα πολιτικά πρόσωπα έχουν εκ των προτέρων αυτοβούλως παραιτηθεί από το ευεργέτημα παραγραφής. Ούτε η θέση στο αρχείο, η μη εξέταση και η μη εμφάνιση καν στο πόρισμα καταγγελιών για βαριές παρανομίες, στο πλαίσιο των ίδιων υποθέσεων, κατά σημερινών υπουργών. Ούτε το γεγονός ότι ορισμένες κατηγορίες έχουν ήδη εξεταστεί από δικαστικά όργανα – προφανώς με αποτέλεσμα που δεν ικανοποιεί τους κατηγορούντες βουλευτές. Ολα για να συντηρηθεί το «αφήγημα», αναβαθμισμένο πλέον σε επίσημη προεκλογική «γραμμή» από στέλεχος της κυβέρνησης διόλου άσχετο με τον χώρο της Υγείας, της διαφοράς του «παλιού συστήματος» από το «νέο και άσπιλο».

Δεν θέλω να εκφραστώ επί της ουσίας σε υποθέσεις που δεν γνωρίζω σε βάθος και σε έρευνες που γίνονται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ούτε πρόκειται ποτέ να ισχυριστώ ότι η λήθη και η συνδιαλλαγή είναι καλύτερες από την εξερεύνηση προβληματικών δημόσιων υποθέσεων, έστω και αν παίρνουν χρόνο και ξύνουν πληγές. Ισχυρίζομαι όμως ότι η συντήρηση τέτοιων υποθέσεων μόνο για τη συντήρησή τους και για τη δημιουργία εντυπώσεων είναι βλαπτική και για την πολιτική αντιπαράθεση σε εποχή, υποτίθεται, προσπάθειας ανάκαμψης και για τη λειτουργία κρίσιμων πεδίων πολιτικής. Ειδικά για τον χώρο της Υγείας, το κακό, και η αδικία, που γίνεται από την άκριτη ποινικοποίηση είναι υπέρογκο. Είναι σαν η κυβερνητική πλειοψηφία να αδιαφορεί για τη σημασία μιας δημόσιας υπηρεσίας που παλεύει να μείνει όρθια, για το φιλότιμο και την ανιδιοτέλεια των περισσότερων ανθρώπων που δουλεύουν, υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, στις δομές υγείας και να παραδίνει τον πόνο, την αρρώστια και την ανθρωπιά βορά στη μάχη για την εξουσία.

Ο Κώστας Μποτόπουλος είναι συνταγματολόγος