Το θέμα είναι lose lose. Καθώς υπάρχουν δύο πιθανότητες. Η μία είναι να φτύνουν τον Πρωθυπουργό κι εκείνος να είναι πεπεισμένος και να προσπαθεί να πείσει το ακροατήριό του ότι βρέχει. Αλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας, αναπολώντας ή προσδοκώντας εποχές κλειστών συνόρων, έχει πολλές φορές την εντύπωση πως ό,τι γίνεται στο εξωτερικό μένει στο εξωτερικό. Ισως να νομίζει κιόλας ότι το Ιντερνετ υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για να αναπαράγει τα – πολύ συχνά ανορθόγραφα, ασύντακτα και ανιστόρητα – tweets του. Δεν είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε να ποζάρει, να στέκεται, να μιλά, να αντιδρά, να αντιμετωπίζεται – να το πω ευγενικά – ως αποσυνάγωγος (αν δεν το έλεγα ευγενικά, θα το έλεγα «καρπαζοεισπράκτορας»). Κάποιες φωτογραφίες του μοιάζουν με photobombing. Το παιδάκι που του κάνουν «μπιζ», αλλά δεν το νοιάζει. Του φτάνει και του περισσεύει το «ελευθέρας» στην παιδική χαρά. Αλλά εδώ δεν έχουμε τον Μπόμπο. Εχουμε τον Πρωθυπουργό μιας χώρας. Και το να γελάει με χοντροκομμένα αστεία εις βάρος της πατρίδας του δεν είναι καλό ούτε για τον Πρωθυπουργό ούτε για τη χώρα.

Η άλλη περίπτωση, που τη θεωρώ πιο πιθανή, είναι ο Πρωθυπουργός με τα ολοκαίνουργια εγγλέζικά του (εγγλέζικα λένε τα αγγλικά όσοι τα μιλούν σαν τον Αλέξη Τσίπρα) να μην κατάλαβε τι του είπε ο «δαιμόνιος ρεπόρτερ». Να άκουσε το fuck και να το εξέλαβε ως ανέκδοτο. Να πρόκειται για μια άλλη εκδοχή εκείνης της σκηνής από το «My big fat Greek wedding», όπου ο αμερικανός αρραβωνιαστικός συναντά τα κουνιάδια του, εκείνα τον αποκαλούν με τη λέξη που έχει σχέση με την ανδρική ανατομία και όλοι μαζί είναι μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει μια καλπάζουσα αυτοπεποίθηση για τα ολίγιστα αγγλικά του. Το να καμώνεται όμως ο Πρωθυπουργός μιας χώρας πως ξέρει κάτι που δεν ξέρει δεν είναι καλό. Ούτε για τον Πρωθυπουργό ούτε για τη χώρα.