Αλλες εποχές, για να βρεθεί κανείς στο ιστορικό κλειστό της οδού Αρτάκης στη Νέα Σμύρνη για ένα παιχνίδι όπως το αυριανό (Πανιώνιος – Αρης) έπρεπε να έχει… μπάρμπα στην Κορώνη ή έστω να είναι ανιψιός του κ. Βασίλη στο ιστορικό κυλικείο με το καλύτερο ποπκόρν της Αθήνας (μεταξύ άλλων) που δεν έβρισκες ούτε στα κορυφαία σινεμά ή λούνα παρκ της εποχής, πολύ απλά διότι σε τέτοια παιχνίδια θα επικρατούσε το αδιαχώρητο.

Το αυριανό παιχνίδι θυμίζει μόνο στις φανέλες και στα ονόματα ότι κάποτε ήταν από τα πιο ιστορικά και θεαματικά ντέρμπι της μεγάλης κατηγορίας, μεταξύ δύο ομάδων που έπαιξαν μάλιστα και στον πρώτο τελικό πλέι οφ στην ιστορία της μεγάλης κατηγορίας το 1987!

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και το αυριανό παιχνίδι βρίσκει τους γηπεδούχους με το… εγχειρίδιο επιβίωσης ανά χείρας, καθώς το περσινό πάθημα (χωρίς να το πληρώσουν ελέω Τρικάλων γλιτώνοντας τον υποβιβασμό) δεν έγινε μάθημα και χάθηκε πολύτιμος χρόνος και αυτό το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα να ισχύει τώρα η έκφραση «τρεχάτε ποδαράκια μου».

Η παρηγοριά

Η καθυστέρηση της κατεδάφισης του κλειστού εν όψει ανακατασκευής είναι το μόνο παρήγορο, καθώς εάν η ομάδα είχε μετακομίσει στη Γλυφάδα δεν θα πήγαιναν ούτε οι συγγενείς των παικτών πλην του Νίκου Χουγκάζ που ο πατέρας του Κρις είναι ο προπονητής της ομάδας και θα ήταν στο γήπεδο!

Ακόμα και η αποχή των οργανωμένων (οι Πάνθηρες ακόμα δεν έχουν συγχωρέσει τον γιατρό Σταύρο Αλευρογιάννη για την περσινή σεζόν) πληγώνει την ομάδα της Νέας Σμύρνης που όσο ζει ελπίζει και θα προσπαθεί – όσο της το επιτρέπει τουλάχιστον η βαθμολογία – να παλεύει για την επιβίωση σε ένα πρωτάθλημα πολύ πιο δύσκολο από το περσινό.

Από την άλλη πλευρά και ο Αρης στη μετά Λάσκαρη εποχή (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) προσπαθεί υπό νέα διοίκηση να πατήσει πιο γερά στα πόδια του και να ολοκληρώσει την οικονομική εξυγίανση με κάποια βήματα παραπάνω από πέρυσι όπου έμεινε εκτός πλέι οφ.

Και όμως, στις 22 Απριλίου του 1987 οι δύο ομάδες είχαν συνθέσει το ζευγάρι του πρώτου τελικού στην ιστορία των πλέι οφ. Στο Αλεξάνδρειο (μετρούσαν και οι νίκες από την κανονική περίοδο) ο Αρης υποδέχθηκε τον Πανιώνιο και πήρε τον τίτλο πετυχαίνοντας την απαραίτητη 3η νίκη με το εντυπωσιακό 129-81 καθώς είχαν προηγηθεί οι δύο της κανονικής περιόδου 100-80 στη Νέα Σμύρνη και το 133-78 στη Θεσσαλονίκης όπου ουσιαστικά ο Γκάλης (46 π.) και ο Γιαννάκης (34 π.) μαζί είχαν πετύχει παραπάνω πόντους (80) από όλο τον Πανιώνιο!

Το απίστευτο 80-0

Αλλωστε ο Αρης έτρεχε ένα τρομερό αήττητο σερί 80-0 που όμοιό του δεν υπήρχε όχι μόνο στο ελληνικό, αλλά ούτε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Και αυτό το σερί είχε αρχίσει να τρέχει έπειτα από ήττα, πού αλλού, στη Νέα Σμύρνη!

Σε δεύτερο μάλιστα χρόνο στις 2 Μαρτίου του 1985 (84-82 ο Πανιώνιος με νικητήριο καλάθι του Κώστα Μίσσα στη δεύτερη παράταση!) σε αγώνα που επαναλήφθηκε για παράβαση κανονισμών!

Καθώς αρχικά ο Αρης είχε νικήσει στις 24 Νοεμβρίου 1984 με 69-65, σε έναν αγώνα όμως που ο τεχνικός του (και… γάτα όσον αφορά κανονισμούς και όχι μόνο) Γιάννης Ιωαννίδης πηγαίνοντας προς το πούλμαν της ομάδας του με το ροζ φύλλο στα χέρια μονολογούσε: «Δυστυχώς θα ξανάρθουμε εδώ…».

Ηξερε ότι είχε γίνει παράβαση κανονισμών και πως η ένσταση του Πανιωνίου είχε τύχη. Σε φάουλ του Φιλίππου πάνω στον Μίσσα, οι Τσαγκαμίλης και Λόρτος έδωσαν μόνο μια βολή νομίζοντας ότι το καλάθι είχε μπει. Για την ακρίβεια είχαν δώσει δύο, αλλά όταν αστόχησε ο Μίσσας στην πρώτη έδειξαν να συνεχιστεί το παιχνίδι!

Ο Αρης έχασε στο παιχνίδι που επαναλήφθηκε και από τότε δεν ξανάχασε για 44 μήνες (80-0) μέχρι την ήττα από τον ΠΑΟΚ (81-78 στις 5 Νοεμβρίου 1988).