Εμφανίστηκε από το μεγάλο πουθενά – όπως λέει συχνά – τη δεκαετία του 1990 μέσα στο νέο κύμα των ελληνικών συγκροτημάτων, επικεφαλής ενός σχήματος που σκόρπισε σύντομα και μάλλον άδοξα. Ηταν – κατά τον ίδιο – ένας μάλλον φυγόπονος νεαρός που πήρε απερίσκεπτα τον δρόμο της μουσικής από ματαιοδοξία, όπου ίσως και να τον οδήγησε μια ανεξήγητη πίστη στο τυχαίο και απουσία προσανατολισμού. Στη μακρά του πορεία ως τραγουδοποιός, παραγωγός ή ανειδίκευτος μουσικός, όπως θέλει να βλέπει τον εαυτό του, διαψεύστηκε πλήρως, συνειδητοποιώντας το κόστος του εγχειρήματος που είχε τόσο αστόχαστα αναλάβει αλλά και μαθαίνοντας παράλληλα πως πρέπει να υπολογίζουμε στην τύχη αλλά όχι απαραίτητα και στην εύνοιά της. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει να είναι ενεργός και παραγωγικός. Ο νέος του δίσκος, με τον μάλλον σκοτεινό τίτλο «Η εποχή των σκουπιδιών», κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες.

Περί σκουπιδιών και άλλων δεινών. Ναι, ο τίτλος είναι σκοτεινός (με χιούμορ) και ίσως να είναι μια μικρή συμβολή από την πλευρά μου στην τρέχουσα απορριμματολογία! Κατά βάθος δεν παύω να διεκδικώ την αθωότητά μου, αυτό προσπαθώ να ξανακερδίσω. Μιλώ εδώ περισσότερο για μια δική μου εποχή. Η ατμόσφαιρα μοιάζει με δράμα περιόδου, αν και πρόκειται για θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Στην εικονικιστική μας πραγματικότητα άλλωστε η καλλιτεχνική φαντασία περιορίζεται σε έναν μάλλον διακοσμητικό ρόλο. Το συγκεκριμένο τραγούδι (σ.σ.: «Η εποχή των σκουπιδιών») ξεκινά από ένα προσωπικό σημείο μηδέν ή καλύτερα ένα ισοπεδωμένο ground zero. Επειτα η διήγηση ανοίγει σε ομόκεντρους κύκλους κοιτάζοντας τον κόσμο από ψηλά σαν ένα drone, ένα ιπτάμενο μάτι. Τα ερείπια του χρόνου που συναντώ είναι το παιδικό μου δωμάτιο που δεν μπορώ να αποχωριστώ. Κάπου σε μια παράλληλη διάσταση συνεχίζω να ξυπνώ εκεί, να κοιτάζω τον δρόμο πίσω από το τζάμι (εκεί όπου κάποτε υπήρχε ένας κήπος) νιώθοντας σαν ένα παιδί που γερνά.

Θεραπευτική υπερπραγματικότητα. Η γειτονιά μου με την οποία διατηρώ μεταφυσικούς δεσμούς μοιάζει κάθε χρόνο όλο και πιο ταλαιπωρημένη, αλλά τα σκουπίδια στους κάδους της ανθίζουν όλες τις εποχές. Τα σκουπίδια που είναι μαζί η σπατάλη και η ανέχεια και έχουν αποκτήσει μια περίοπτη θέση ως μονάδα μέτρησης της κατανάλωσης, άρα και της παραγωγής, της ανάπτυξης που είναι το μυστικό της συλλογικής ευτυχίας. Αλλωστε, στον κόσμο της πληροφορίας, στην υπερπραγματικότητα όπως θα λέμε ήδη, η δυνατότητα παραγωγής σκουπιδιών είναι απεριόριστη και «θεραπευτική» για τον ελεύθερό μας χρόνο, όπου πια μπορεί κανείς με τη βοήθεια τόσων κοινωνικών δικτύων να κρατά σε μια απόσταση ασφαλείας τους άλλους αλλά κυρίως τον ίδιο τον εαυτό του. Κατοικούμε σε μια παραίσθηση, σε ένα γιγάντιο ψηφιδωτό κενό, ένα κενό που μπορεί πια να το αναδιατυπώνει, να το εκπέμπει, να το αναπαράγει και να το διαχειρίζεται ο οποιοσδήποτε.

Οξεία κρίση αυτοκριτικής – ενδοσκόπηση. Ισως να φταίει η ιδιοσυγκρασία μου, το ότι είμαι κάπως βραδυφλεγής, χρειάζομαι πάντα μια δεύτερη ανάγνωση. Συμβαίνει συχνά να σκέφτομαι πως ο κόσμος, αυτός ο κύκλος που επιταχύνεται διαρκώς με όλες τις τεχνητές (αν και τόσο πειστικές) παραστάσεις του, καλώς έχει ως έχει και πως για όλα φταίω εγώ που δεν βρίσκω νόημα σε τίποτα. Μέσα στον στρόβιλο όμως αυτόν, όπου όλοι και όλα απαιτούν το εδώ και το τώρα, δεν υπάρχει καιρός για δεύτερες σκέψεις. Αναγκάζομαι άλλοτε να κάνω βήματα προς τα πίσω γιατί όλα έχουν γίνει ή μοιάζουν προσιτά και απελπιστικά προφανή. Δεν μπορούμε πλέον να τα φανταστούμε, να τα αναδημιουργούμε δηλαδή στη σκέψη μας κάνοντάς τα δικά μας. Μπορεί βέβαια τυπικά να αποκτήσουμε κάτι, αυτό δεν σημαίνει όμως πως εκείνο μας δίνεται.

Εμμέσως ή πλαγίως πολιτικό. Δεν είναι στον χαρακτήρα μου να διαμαρτύρομαι, μου αρέσει να μιλώ εμμέσως ή πλαγίως. Γιατί κι εμένα αυτό που θα με κινήσει πραγματικά είναι τις περισσότερες φορές ένας υπαινιγμός, μια παραδρομή που υπόσχεται μια αποκάλυψη χωρίς να τη φανερώνει. Μου αρέσει να κατεβαίνω στα υπόγεια αναζητώντας το κλειδί του μυστηρίου, το υλικό μου είναι οι δισταγμοί και η αμφιβολία. Καταλαβαίνω τους ήρωες που τους πνίγει το δίκιο και τους τρώει το παράπονο. Είναι ανθρώπινοι, αλλά δεν είναι δικοί μου. Τουλάχιστον δεν ξέρω πώς να τους σκηνοθετήσω στα τραγούδια μου. Αλλά συνεχίζω να αναζητώ ή να φαντάζομαι ανεξάρτητα υποκείμενα και μεταφορές. Με ό,τι μέσα διαθέτει ο καθένας φιλοτεχνεί ένα είδωλο του εαυτού του, έναν σωσία. Κάποτε βέβαια η κίνηση αντιστρέφεται και το είδωλο μας καθοδηγεί με ενδιαφέροντα έως (κυρίως) κωμικά αποτελέσματα.

Το γλωσσάρι της μελαγχολίας. Είναι αστείο το πώς τελικά μπήκα στη λίστα των μελαγχολικών τραγουδοποιών επειδή ξεκίνησα με έναν ενθουσιασμό, με ορμή προς τα εμπρός, αλλά πολύ σύντομα σταμάτησα σε έναν τοίχο. Τελικά ο τοίχος αυτός έγινε η αφορμή αλλά και η πηγή της έμπνευσής μου για το πραγματικό ταξίδι και η πρόκληση ήταν να δω τον εαυτό μου μέσα σε όλα, αλλά και τι απέμενε τελικά από τον εαυτό μου έξω από αυτά. Η μελαγχολία έχει το δικό της γλωσσάρι, και μια γλώσσα μας συγκινεί είτε μας απωθεί πριν τη μάθουμε, με την ατμόσφαιρά της, με τα «εξωτερικά» της χαρακτηριστικά. Κάτι υπάρχει εκεί που μας καλεί, μια ανεξήγητη συνάφεια. Αλλά είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος αρχάριος το βάθος της, το μυστικό του καλέσματος και τους κινδύνους που εγκυμονεί.

Βάσανο και απρόσμενη χαρά. Φοβόμουν πάντα τη στιγμή που θα πάψω να είμαι παραγωγικός, θα ισοδυναμούσε με το να χάσω τον εαυτό μου… Αλλά τελευταία φοβάμαι περισσότερο την απώλεια του άλλου, πως κανείς δεν μπορεί να με ακούσει και πως ό,τι κάνω είναι ένα αμελητέο συμβάν μέσα στο κενό. Εγινα κι εγώ στωικός μεγαλώνοντας, αλλά όσο προετοιμασμένος και να είναι κανείς, πάντα υπάρχει χώρος για δυσάρεστες εκπλήξεις. Τώρα το πώς θα εκδηλωθεί κάτι, παραμένει ένα μυστήριο μέχρι να εκδηλωθεί. Κατέληξα πάντως να αισθάνομαι πιο οικεία με τις απογοητεύσεις, τις διαχειρίζομαι καλύτερα… Σήμερα περισσότερο από πάντα (αφού δεν υπάρχει κάποιος κεντρικός κορμός σε αυτό που ζούμε) εκείνο που αποσπά την προσοχή μας ή πρόσκαιρα τη νωχελική μας περιέργεια είναι το τυχαίο, αυτό που διασπά την «κανονικότητα». Δεν έχουν σημασία τα σημεία όμως χωρίς αυτό που φανερώνουν. Η ζωή είναι ένα συνεχές που έχει ανάγκη το νόημα κάθε στιγμή. Και από όλα τα απρόσμενα, μας δονούν πραγματικά εκείνα που αποκαλύπτουν ακριβώς αυτό, μια σύνδεση, μια αλληλουχία, μια υπόγεια ροή μέσα στα πράγματα.