«Εδώ μέσα, στον μικρό αυτό χώρο, συναντάς μαζεμένα οτιδήποτε συναντήσεις και έξω. Τη συντροφικότητα, την αγάπη, τον έρωτα, το σεξ γιατί το θες, το σεξ επί πληρωμή, όλα. Εχουμε μία άρρωστη η οποία έχει προτιμήσεις σ’ έναν συγκεκριμένο άρρωστο, είναι ο μοναδικός που θέλει να πηγαίνει μαζί του χωρίς να την πληρώνει. Με όλους τους άλλους συνήθως πάει επί πληρωμή. Η ταρίφα φτάνει από ένα γαριδάκι, από ένα τσιγάρο, μέχρι και 500 δραχμές. Ο,τι έχει ανάγκη εκείνη την ώρα… Αλλά εκείνος δεν θέλει, δεν πηγαίνει μαζί της. Πηγαίνει με μίαν άλληνε που την πληρώνει. Κι όταν τον ρωτήσαμε «γιατί πας με την άλληνε, αφού αυτή σε θέλει;», μας είπε: «Γιατί η άλλη έχει μεγάλο στήθος, ενώ αυτή δεν έχει». Και μια άλλη, που πάει με όλους εδώ πέρα, κάποια φορά θέλησε ένας άρρωστος να πάει μαζί της αλλά δεν είχε χρήματα. Του λέει αυτή «δεν γίνεται χωρίς χρήματα», ζήταγε τότε κατοστάρικο, πριν από αρκετά χρόνια. Της λέει αυτός «ένα πενηντάρικο έχω, δεν έχω παραπάνω». «Ε, τότε», του λέει, «άμα έχεις μόνο πενήντα δραχμές, μόνο χάιδεμα»».

(Προφορική μαρτυρία μελών του προσωπικού στο «Ιερά Οδός 343 – Μαρτυρίες από το Δρομοκαΐτειο», Μαρίας Φαφαλιού, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2018, σελ. 460)