Πριν από μερικές ημέρες, η κυβέρνηση επαιρόταν για την «απελευθέρωση» του ηρωικού κυλικείου στη Νομική Αθηνών, που το διαχειριζόταν κάποια συλλογικότητα. Μας καλούσε, επίσης, να χαρούμε επειδή καθαρίστηκε το αίθριο της σχολής από τη χαρτούρα, τα πανό, τα γκραφίτι και τα στένσιλ. Και βέβαια, έχοντας παραπέμψει αυτούς που κατηγορούνται ότι πλάκωσαν στο ξύλο τον μεταπτυχιακό φοιτητή ο οποίος τους αντιστάθηκε, σε εκδήλωση στη Νομική, υποσχέθηκαν κάτι σαν νόμο και τάξη και αυτοδοξάστηκαν για τον νέο αέρα νομιμότητας που φυσάει στα Πανεπιστήμια. Μάλιστα, η υπουργός Παιδείας, Σοφία Ζαχαράκη, περιχαρής, διαβεβαίωνε ότι «έπειτα από 30 χρόνια οι χώροι επιστρέφονται σε φοιτητές και καθηγητές» κι ότι «η ασφάλεια και η πραγματική ελευθερία στα πανεπιστήμια αποτελεί αδιαπραγμάτευτο δίδυμο για την κυβέρνηση της ΝΔ». Τέλος του παραμυθιού.

Στην αίθουσα 4 της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, σήμερα, επρόκειτο να γίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση με γενικό τίτλο «Μεταπολίτευση: μύθοι και αλήθειες». Δεν θα ήταν κομματική εκδήλωση, θα ήταν στο πλαίσιο του μαθήματος Ελληνική Πολιτική και Συνταγματική Ιστορία. Οι ομιλητές, επίσης, θα ήταν ξεχωριστοί, αλλά σίγουρα δεν είναι από εκείνους που τετραγωνίζουν τα πράγματα για να μην ενοχλήσουν κανέναν: οι καθηγητές Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Αθηνών Σπύρος Βλαχόπουλος και στη Νομική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Μαντζούφας και ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αγγελος Συρίγος (που έχει περάσει και από το υπουργείο Παιδείας).  Γιατί θα ήταν και δεν θα είναι; Επειδή η εκδήλωση ματαιώθηκε. Γιατί ματαιώθηκε; Μαθαίνω υπεύθυνα ότι από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ζητήθηκε από το Πανεπιστήμιο σχέδιο ασφαλείας, επειδή υπάρχει ο φόβος εκδικητικής παρέμβασης των «συλλογικοτήτων» που τους έκλεισαν το κυλικείο – προφανώς από τους φίλους του κυλικειάρχη, του αντιεξουσιαστή επιχειρηματία. Ο πρύτανης δεν ήξερε τι σημαίνει κάτι τέτοιο, οι καθηγητές ασφαλώς και δεν είναι επιφορτισμένοι και με το καθήκον να εκπονήσουν σχέδιο ασφαλείας και το υπουργείο τούς είπε ότι, αν δεν μπορεί το ίδιο το Πανεπιστήμιο να διαφυλάξει την ασφάλεια της εκδήλωσης, δεν μπορεί να το κάνει ούτε το υπουργείο, δηλαδή το κράτος. Λογικό. Το Πανεπιστήμιο είναι ίδρυμα περιορισμένης ευθύνης και το κράτος είναι κάτι σαν τροχονόμος. Το αποτέλεσμα είναι ότι το Πανεπιστήμιο στην ουσία παραιτείται από μια υψηλού επιπέδου εκδήλωση πρωτίστως για φοιτητές που ενδιαφέρονταν, επειδή δεν υπάρχει κάποιος να εγγυηθεί στους ανθρώπους που θα έκαναν την εκδήλωση ότι δεν θα βρεθούν κάποιοι να τους πλακώσουν στο ξύλο.

Μαθαίνω μάλιστα ότι υπήρξε σκέψη να ματαιωθεί και άλλη εκδήλωση, στη μεγάλη αίθουσα του Πανεπιστημίου, η οποία τελικά δεν ματαιώθηκε επειδή δεν κρίθηκε ιδιαίτερης αιχμής, επειδή δηλαδή δύσκολα θα έβρισκαν ιδεολογικά συμφραζόμενα πιθανοί εισβολείς με στόχο να τη διακόψουν.  Αυτά τα ωραία συμβαίνουν μερικές ημέρες μετά την εκκένωση ενός κατειλημμένου χώρου στη Νομική Αθηνών – και μερικές εβδομάδες από τη βιαιοπραγία κατά καθηγητών σε άλλη αίθουσα, που κατέληξε σε σοβαρό τραυματισμό ενός φοιτητή.

Ολοι βέβαια καταλαβαίνουν ότι χωρίς βούληση, χωρίς αποτελεσματική φύλαξη και χωρίς συνέχεια δεν αλλάζει τίποτα. Αύριο-μεθαύριο, θα αρχίσουν να γράφουν ξανά στους τοίχους και σε λίγες μέρες κάποιοι θα ξανακαταλάβουν τον χώρο. Στην επόμενη σοκαριστική βιαιοπραγία, θα γίνει μια νέα επικοινωνιακού τύπου παρέμβαση των Αρχών κι όλα καλά.

Ηθικόν επιμύθιον: αν όντως οι Αρχές του Πανεπιστημίου και το κράτος ενδιαφέρονται να πάψει το Πανεπιστήμιο να είναι όμηρος του κάθε μπαχαλάκια, ας κάνουν κάτι απλό – τη δουλειά τους. Τι φοβούνται; Μην τους πουν δεξιούς;

Τελευταία Νέα