Αναζήτηση
Το πρόγραμμα των συναυλιών σας συνεχώς διευρύνεται. Τι σημαίνει για εσάς οι αρκετές προσωπικές συναυλίες;
Η προσωπική συναυλία δίνει στον καλλιτέχνη τη δυνατότητα να εκφραστεί χωρίς περιορισμούς, να δημιουργήσει μια βαθύτερη σύνδεση με το κοινό του και γενικά να δώσει ένα στίγμα σε ό,τι αφορά στην προσωπική του καλλιτεχνική ταυτότητα. Η ευθύνη, όπως και η πίεση, είναι μεγαλύτερη όταν προχωράει κανείς μόνος, αλλά ό,τι μειώνεται σαν ευκολία, εξισορροπείται από κάτι άλλο, πιο ώριμο νομίζω. Έμαθα πολλά πάνω σε αυτό, μέσα από τις συνεργασίες μου με σπουδαίους καλλιτέχνες, τις οποίες και κουβαλώ πάντα στις αποσκευές μου. Η καλλιτεχνική διαδρομή είναι ένας δρόμος, ή μάλλον είναι πολλοί δρόμοι, ξεχωριστοί για τον καθένα και όταν ακολουθήσεις το δικό σου, θα χρειαστεί να τον πας ένα βήμα πιο πέρα, να πάρεις νέα ρίσκα, να καταθέσεις καινούργιες ιδέες και προτάσεις. Και είναι γι’ αυτό που η κάθε προσωπική συναυλία μού χαρίζει επιβεβαίωση και μεγάλη χαρά.
Ποιος είναι ο άξονας του προγράμματός σας; Εκτός από την προσωπική δισκογραφία ποια τραγούδια θα συμπεριλάβετε;
Ο βασικός άξονας είναι η χαρά. Εξηγώ: η χαρά του να αφήνουμε τον εαυτό μας να χαμογελά, να νοσταλγεί, να συγκινείται και να τραγουδά. Και ακόμα η χαρά του να νιώθουμε μέρος μιας μεγάλης παρέας, που την ενώνει ο χορός, το τραγούδι, οι χαρούμενες στιγμές. Τα τραγούδια που επέλεξα για το πρόγραμμά μου έχουν μια τέτοια δυναμική και μεταφέρουν αυτή την ενέργεια. Πρόκειται για δημιουργίες του σήμερα και του χτες, ανήκουν σε διαφορετικά μουσικά είδη -από σουίνγκ και μέχρι παραδοσιακά και ρεμπέτικα- και μπλέκουν, ελπίζω αρμονικά, με το προσωπικό μου βιωματικό και δημιουργικό κομμάτι: τις επιρροές και τις συνεργασίες μου, τους δίσκους ‘Μιρέλα’ και ‘Λίγο Χρώμα’ καθώς και τα τραγούδια από την τρίτη δισκογραφική δουλειά μου, που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο από το Ogdoo Music Group, με τίτλο «Εδώ θα μείνω».
Ποιος είναι ο στόχος σας δεδομένου ότι διεκδικείται όλο και πιο σταθερά μια σόλο πορεία;
Δεν υπάρχει στόχος, τουλάχιστον όχι με την έννοια ενός σκοπού ζωής προς τον οποίο κατευθύνονται όλες μου οι προσπάθειες με το βλέμμα στο μέλλον. Επειδή όμως είχα την τύχη μέχρι σήμερα να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και νομίζω μου ταιριάζουν, θεωρώ ως πρόκληση, όχι μόνο να συνεχίσω, αλλά και να τα εξελίξω, προχωρώντας πιο πέρα. Έχω διάφορες ιδέες για τραγούδια και παραστάσεις, πολλές ιστορίες που θα ήθελα μουσικά να αφηγηθώ («δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία από το να ‘χεις μέσα σου μια ιστορία ανείπωτη», έλεγε η Μάγια Αγγέλου) και απλά ελπίζω κάποια στιγμή να έχω το χρόνο που χρειάζεται για να τις επεξεργαστώ δημιουργικά.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη αγωνίας σας σε αυτή τη διαδρομή;
Η αλήθεια είναι ότι γενικά έχω μια έφεση προς τις αγωνίες και ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια είναι η μεγαλύτερη. Ίσως είναι η αγωνία -και ο αγώνας- να ισορροπώ ανάμεσα σε διαφορετικούς πόλους: τη μαγεία της μουσικής και τον ρεαλισμό της καθημερινότητας, τον εαυτό μου και τον περίγυρο, τα όσα ήδη ξέρω και τα όσα χρειάζεται να μάθω.
Είναι νομίζω στο χαρακτήρα μου να μην μπορώ να ησυχάσω, όχι μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με την καλλιτεχνική μου πορεία, αλλά και σε άλλες πτυχές της καθημερινότητας. Πριν τελειώσει κάποιο πρότζεκτ, αρχίζω να ανησυχώ για το επόμενο, και πίσω από την κάθε προσπάθεια με τρώει η αμφιβολία.
Τι σας έχει διδάξει αυτός ο αγώνας αν θέλετε;
Πολλά και διάφορα. Όπως ας πούμε το ότι τίποτα δεν δουλεύει εάν δεν δουλέψεις εσύ. Ότι συνταγές επιτυχίας δεν υπάρχουν σε ό,τι έχει να κάνει με τη δημιουργική διαδικασία, ωστόσο υπάρχουν προαπαιτούμενα: η αφοσίωση, η επιμονή, η συνεχής προσπάθεια. Ότι πρέπει να είσαι διαρκώς σε εγρήγορση, να εξελίσσεσαι, να καινοτομείς, να µαθαίνεις και να ξεµαθαίνεις. Α! και ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έχουν αποτέλεσμα (γέλιο).
Τι ρόλο έπαιξαν οι μεγάλοι τραγουδοποιοί με τους οποίους συνεργαστήκατε; Ποιον θα ξεχωρίζατε και γιατί;
Συνεργάστηκα με τους καλλιτέχνες που πάντα εκτιμούσα και θαύμαζα. Θα σταθώ στην επταετή συνεργασία μου με τον Μίλτο Πασχαλίδη, που ήταν για μένα ένα πολύ μεγάλο σχολείο. Με τον Μίλτο κάναμε εκατοντάδες συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, υπήρξε παραγωγός στον πρώτο μου προσωπικό δίσκο και μου εμπιστεύθηκε τις ‘Πεταλούδες’, ένα πολύ όμορφο τραγούδι που υπάρχει στο δίσκο του «Ξένοι σ’ έναν τόπο που αλλάζει». Και βέβαια νιώθω ευλογημένη που για πολλά χρόνια μοιράστηκα τη σκηνή με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον εξαιρετικό καλλιτέχνη, αλλά και έναν από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Εκτός από το ότι δίπλα του έμαθα πάρα πολλά σε όλα τα επίπεδα, του οφείλω κάποιες από τις πιο σημαντικές στιγμές στην καλλιτεχνική μου πορεία. Όταν έκανα τον πρώτο μου δίσκο, έγραψε μουσική σε στίχους μου στα τραγούδια «Κι εμείς καλύτερα» και «Δύο και κάτι», με τίμησε με τη συμμετοχή του στο video clip του τραγουδιού «Λίγο χρώμα» και όταν τολμούσα κάτι καινούργιο, ήταν πάντα παρών. Του οφείλω πάρα πολλά για την εμπιστοσύνη, τη στήριξη και την πολύτιμη εμπειρία που μου μετέδωσε.
Είναι δίκαιος ο χώρος της τέχνης και δη της μουσικής;
Η ερώτηση έχει πολλές πτυχές. Αρχικά να θεωρήσουμε δεδομένο ότι και στο χώρο της τέχνης, όπως και στη ζωή, όλοι οι άνθρωποι, δημιουργοί και κοινό, έχουν ίσα δικαιώματα και αξίζουν ίσες ευκαιρίες. Στην προκειμένη περίπτωση, το δίκαιο είναι το όχημα μέσω του οποίου επιδιώκεται αυτό το αποτέλεσμα. Η αρμονία, η πολυφωνία, η εναρμόνιση, η κοινωνική δικαιοσύνη.
Από την άλλη μεριά, μια γενικότερη συζήτηση για το δίκαιο και τη μουσική θα μπορούσε να εστιάσει, μεταξύ άλλων, στη νομοθεσία για την πνευματική ιδιοκτησία, αλλά και στη συνταγματική προστασία της ελευθερίας της γνώμης, της έκφρασης και της πνευματικής δημιουργίας. Υπάρχουν διάφορα ζητήματα στο μουσικό χώρο, που μόνο το δίκαιο μπορεί να ρυθμίσει και θα μπορούσαμε να μιλάμε πολλές ώρες γι’ αυτά.
Τι θα σας έκανε να εγκαταλείψετε την μουσική και αφοσιωθείτε στην νομική επιστήμη;
Επειδή δεν πρόκειται για μια διλημματική κατάσταση, με την έννοια ότι κάτι πρέπει να θυσιάσω για να διατηρήσω κάτι άλλο, εύχομαι ότι δεν θα χρειαστεί να στερηθώ τίποτα από τα δύο και ότι θα εξακολουθώ να ισορροπώ ικανοποιητικά ανάμεσα στην τέχνη και την επιστήμη μου.
Σε ό,τι έχει να κάνει με το καλλιτεχνικό κομμάτι, η μουσική με συντροφεύει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν ξέρω τι θα συμβεί αν κάποια στιγμή νιώσω ότι αυτό που κάνω δεν έχει αποδέκτη, μέχρι σήμερα όμως δεν μπορώ να διανοηθώ ότι για κάποιο λόγο θα εγκαταλείψω τη μουσική!
Τι θελετε να πάρουν οι θεατές φεύγοντας από το Gazarte ;
Τα τραγούδια που αγαπήθηκαν μέσω από τον Ελληνικό κινηματογράφο είναι μέρος της συλλογικής μας μνήμης και της πολιτιστικής μας ταυτότητας. Οι μουσικές αυτές αφηγήσεις έχουν τη δύναμη να ενώνουν διαφορετικές γενιές και να ενεργοποιούν αναμνήσεις. Όλοι τα ξέρουμε και τα σιγοτραγουδάμε, βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού σας μέσα σε αυτά. Το ζητούμενο στην παράστασή μας είναι η μέθεξη, είναι να αισθανθεί το κοινό ότι υπάρχουν και άλλοι που συνδέονται με τον ίδιο τρόπο με τα συγκεκριμένα τραγούδια. Θέλουμε να τραγουδήσουμε όλοι μαζί, να συγκινηθούμε, να θυμηθούμε ιστορίες και μυστικά κρυμμένα στης καρδιάς τα βάθη.
Ακορντεόν …. θα ήθελα να μου συμπληρώσετε δίπλα από αυτή την λέξη ό,τι σκεφτείτε – αισθανθείτε ( αυτόματη γραφή Αντρέ Μπρετόν! 
Εικόνα: Ένα πάλκο. Όλοι και όλα στη θέση τους, μουσικοί και όργανα. Όχι όλα. Ποιος θα παντρέψει από το κλασικό και λαϊκό ρεπερτόριο μέχρι τη τζαζ και το ροκ; Αναμονή, αμηχανία και ανησυχία. Μέχρι που ανεβαίνει στη σκηνή, -μια μικρή ορχήστρα από μόνο του. Εκφράζει λίγη μελαγχολία- ίσως και μια μοναξιά-, αλλά όλα τώρα αποκτούν ρυθμό. Μια γιορτή στήνεται απ’ άκρη σ’ άκρη. Να και ο Άστορ Πιατσόλα και ο Ρίτσαρντ Γκαλιάνο. Απίστευτο. Η μουσική γίνεται τα πάντα. Η μουσική είναι το παν, το σύμπαν. Και το σύμπαν συνεχώς διαστέλλεται και συστέλλεται, σαν ακορντεόν.
INFO
Gazarte
Βουτάδων 34, Γκάζι, Εισιτηρία https://www.viva.gr/tickets/music/mirela-paxou-adam-tsarouxis/
