Αναζήτηση
Ήταν ο μόνος από τους μαθητές της τάξης του που κανείς δεν περίμενε ότι θα γίνει ιερέας· κι όμως έγινε τελικά ο επί σειράς ετών πρόεδρος του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδας. Ο άνθρωπος που δεν δίστασε να συγκρουστεί με τους θεσμούς στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των κληρικών, επισημαίνει σήμερα ότι οι ιερείς δεν μπορεί να είναι «δημόσιοι υπάλληλοι που κάνουν το οκτάωρο τους και μετά ξεκουράζονται στη ζεστή γωνιά του σπιτιού τους», υποστηρίζει πως τα γεγονότα στην Κιβωτό του Κόσμου θα είχαν αποφευχθεί αν ο πατέρας Αντώνιος δεν αυτονομείτο από την Εκκλησία και εξηγεί πως στο Άργος θεωρείται… γουρλής καθώς μετά τον ετήσιο αγιασμό στο γήπεδο του Παναργειακού και το πέναλτι που χτύπησε ο ίδιος, η ομάδα ανέβηκε κατηγορία…
Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδας, πατέρας Γεώργιος Σελλής, μιλά για όλα μέσα από μια αναλυτική του συνέντευξη στα ΝΕΑ.
- Πατέρα Γεώργιε, γυρίζοντας πίσω, τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στην Εκκλησία;
Πρέπει να σας πω πως όταν ήμουν μικρός ο πατέρας μου, που είχε παντοπωλείο στον Αχλαδόκαμπο της Αργολίδας και μεταξύ των άλλων πωλούσε και εφημερίδες, μου ζητούσε να του κρατάω τα Νέα και το Βήμα κάθε μεσημέρι.
Στο δημοτικό σχολείο η τάξη μου είχε 26 κορίτσια και 4 αγόρια. Από τα τέσσερα αγόρια ήμουν ο πιο ζωηρός. Και οι τέσσερις λέγαμε πως θα γίνουμε ιερείς. Ο δάσκαλός μας απαντούσε «σιγά μη γίνει ο Γιώργος παπάς». Και όμως είμαι ο μόνος από τους τέσσερις που έγινα κληρικός.
Αυτό που οδηγεί κάποιον να γίνει κληρικός είναι η κλήση με “ήτα”, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, “κλήσει ἁγίᾳ, οὐ κατά τά ἔργα ἡμῶν ἀλλά κατά ἰδίαν πρόθεσιν καί χάριν” είναι δηλαδή η ενέργεια της προνοίας του Θεού, η Χάρις του Θεού η οποία οδηγεί τον υποψήφιο κληρικό ενώπιον του Επισκόπου για να λάβει το χάρισμα της ιεροσύνης. Υπάρχει και η κλίση με “γιώτα”, αυτή η φυσική έφεση του υποψηφίου κληρικού για διακονία μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας. Θεωρώ ότι και τα δύο αυτά συνέβησαν σε μένα, όπως βέβαια και στον καθένα κληρικό.
- Σε έναν πλανήτη που μαστίζεται από τη βία, τον πόλεμο, την πείνα, τη φτώχεια και τις ανισότητες ποια είναι κατά τη γνώμη σας η χριστιανική στάση ζωής;
Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι ο Ιησούς “ἔξω τῆς πύλης ἔπαθε” και ο ιερέας εξερχόμενος “ἔξω τῆς παρεμβολῆς” καλείται να απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους και να ενδιαφέρεται για τα προβλήματα που ταλανίζουν τον κόσμο. Η τοπική εκκλησιαστική κοινότητα δεν είναι ένα απομονωμένο θρησκευτικό σωματείο, ένα γκέτο θρησκευομένων, αλλά η ενέργειά της οφείλει να διαποτίζει όλη την κοινωνία.
Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και δεν έπαψε να φροντίζει για αυτόν. Κατά συνέπεια, έργο της Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά μίμηση της Θείας Πρόνοιας. Όπως ο Θεός προνοεί για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, διότι στο Θεό δεν υπάρχει προσωποληψία, έτσι και η εκκλησιαστική κοινότητα καλείται να μεριμνήσει υλικά αλλά και πνευματικά για τον ενδεή συνάνθρωπο, ο οποίος είναι ο πλησίον μας.
- Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι σήμερα ο ρόλος του κληρικού μέσα στην κοινωνία;
Τι είναι αλήθεια ο κληρικός; Οπωσδήποτε όχι ένας δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος κάνει το οκτάωρο του και μετά ξεκουράζεται στη ζεστή γωνιά του σπιτιού του. Όσοι τα σκέφτονται αυτά ξεχνούν ότι ο κληρικός καλείται να υλοποιήσει το τριπλό αξίωμα του Κυρίου, δηλαδή το αξίωμα του λειτουργού, του διδασκάλου και του ποιμένα. Έτσι από τη στιγμή της χειροτονίας του επωμίζεται μια μεγάλη ευθύνη και αποστολή. Με άλλα λόγια κουβαλάει ολόκληρη τη ζωή του ένα βαρύ σταυρό, ένα ασήκωτο φορτίο, αφού στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια πρέπει να είναι λειτουργός, διδάσκαλος και ποιμένας.
Αυτό ακριβώς θέλει σήμερα ο κόσμος από τους ιερείς: να του δείξουμε εμπράκτως το δρόμο της αγιότητας και της θεραπείας από τη νόσο της κακίας, διότι εμείς είμαστε οι διάκονοι της Εκκλησίας η οποία αποτελεί εργαστήριο αγιότητας. Πολλές φορές όμως η ποιμαντική δράση χαρακτηρίζεται από μια υπερβολική εξωστρέφεια, υιοθετούμε άκριτα τρόπους και μέσα κοσμικού χαρακτήρα ώστε να προσελκύσουμε τους ανθρώπους στην Εκκλησία σαν να είμαστε ένα σωματείο που θέλει να εγγράψει νέα μέλη. Ασφαλώς ο ιερέας θα πρέπει να αφουγκράζεται τις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής, τα νέα δεδομένα και τις νέες προκλήσεις, να χρησιμοποιεί τους νέους τρόπους επικοινωνίας και μέσα κηρύγματος αλλά δεν πρέπει να αγνοεί αυτό που περιμένει από εμάς ο σύγχρονος κόσμος, να του προσφέρουμε νόημα στην ταλαίπωρη ζωή του, να εργαζόμαστε “ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσιν”.
- Ως πρόεδρος του συνδέσμου Κληρικών καλείστε καθημερινά να διαπραγματευτείτε μια σειρά ζητημάτων. Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια της θητείας σας;
Ο Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος είναι ο εκπρόσωπος και το θεσμικό όργανο του Κλήρου της Ελλάδος, και αφουγκράζεται τα βάσανα, τους κόπους και τις αγωνίες του απλού παπά που ζει ανάμεσα και μαζί με τον απλό λαό, αυτών που κατοικούν τόσο στην πρωτεύουσα όσο και στον ακριτικό Έβρο και το Καστελόριζο. Η μεγαλύτερη λοιπόν πρόκληση είναι να μην σταματήσει να επιτελεί αυτό το έργο. Και η πρόκληση αυτή είναι καθημερινή.
Μέλημά μας είναι να προβάλλουμε στην κοινωνία και τις ανάγκες βιοπορισμού που έχει ο κάθε Ιερέας, πολλές φορές και πολύτεκνος, ο οποίος καλείται να ανταπεξέλθει σε όλες αυτές τις οικονομικές δυσκολίες που ταλανίζουν και το λαό βέβαια. Έτσι, όταν επιχειρήθηκε να γίνει μία συμφωνία μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους και που αφορούσε τον τρόπο μισθοδοσίας των Κληρικών, αντέδρασε ο Ιερός Σύνδεσμος και δεν πραγματοποιήθηκε αυτή η συμφωνία, η οποία ομόφωνα, και από τη Σύνοδο και από το σύνολο των κληρικών, θεωρήθηκε άκρως επικίνδυνη για τη συνέχεια της μισθοδοσίας των κληρικών.
- Έχετε μια παράδοση στο Άργος- η ποδοσφαιρική χρονιά του Παναργειακού ξεκινά πάντα με αγιασμό και πέναλτι από εσάς. Πώς ξεκίνησε;
Έκανα φέτος τον αγιασμό στο γήπεδο του Παναργειακού, γιατί πέρυσι, που τον έκανα για πρώτη φορά, ανέβηκε κατηγορία. Φέτος δεν ξέρω τι θα γίνει. Το πέναλτι καθιερώθηκε πλέον και σαν παλιός ποδοσφαιριστής δοκιμάζω τα κότσια μου.
- Έχετε πει σε ανύποπτο χρόνο μια πολύ ωραία φράση, ότι “οι τοίχοι του σπιτιού ενός ιερέα πρέπει να είναι γυάλινοι”. Τα πρόσφατα περιστατικά με επίκεντρο την Κιβωτό του Κόσμου προκάλεσαν σοκ στους πιστούς. Πώς φτάσαμε εδώ; Γιατί αυτός ο άνθρωπος κυκλοφορούσε ανεξέλεγκτος τόσα χρόνια; Και τελικά μπορεί ένας ιερέας, που δεν είναι ειδικός, να διοικεί τέτοιες δομές;
Την φράση αυτή την είχε πει ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και είναι αλήθεια. Όσον αφορά την Κιβωτό του Κόσμου μιλάμε για μια ΜΚΟ, η οποία δεν είναι μέρος του φιλανθρωπικού έργου της Εκκλησίας αλλά ιδιωτική πρωτοβουλία. Ασφαλώς ο πρωτεργάτης είναι κληρικός, αλλά στη συνέχεια αυτονόμησε το έργο του από αυτό της Εκκλησίας. Θεωρώ πως εάν το έργο του ήταν υπό την επίβλεψη της θεσμικών οργάνων της διοικούσας Εκκλησίας. δεν θα είχαμε φθάσει στα γεγονότα των ημερών.
Το έργο του συγκεκριμένου κληρικού προβαλλόταν ιδιαίτερα από τα Μ.Μ.Ε. με σπόνσορες ηθοποιούς, τραγουδιστές, σε αντίθεση όμως με το αθόρυβο φιλανθρωπικό έργο των χιλιάδων ενοριών, το οποίο παραμένει στην αφάνεια. Τα Μ.Μ.Ε, τα οποία “θεοποίησαν” τον συγκεκριμένο Ιερέα, τα ίδια σήμερα οργανώνουν τηλεδικαστήρια διασύροντας το ράσο. Όμως έτσι χάνεται το τεκμήριο της αθωότητας, το οποίο είναι ύψιστο νομικό δικαίωμα.
- Τι αισθάνεστε όταν ακούτε τέτοιου είδους καταγγελίες για κληρικούς;
Μόνο θλίψη και απογοήτευση. Όμως οι άγιοι Πατέρες μας δίδαξαν ότι οι πειρασμοί και τα παθήματα πρέπει να γίνουν μαθήματα για αποφυγή μελλοντικών τέτοιων πράξεων. Γι’ αυτό θέλω να τονίσω, και απευθύνομαι σε όλους του κληρικούς, ότι η υπακοή και η ταπείνωση είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την εύρυθμη λειτουργία του εκκλησιαστικού σώματος ώστε να μην ανακύπτουν τέτοια νοσηρά φαινόμενα. Εάν ο συγκεκριμένος ιερέας έκανε υπακοή στον εκκλησιαστικό του προϊστάμενο είναι βέβαιο ότι δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο σκανδαλισμού της κοινωνίας.
Τρεις ήταν οι πειρασμοί με τους οποίους πολέμησε ο διάβολος τον Χριστό: η προσκόλληση στα υλικά αγαθά, η δόξα και η εξουσία. Αυτοί οι πειρασμοί αντιμετωπίζονται αντίστοιχα με την ασκητική ζωή, την ταπείνωση και την υπακοή στον Επίσκοπο, αρετές που πρέπει να διακρίνουν τον κληρικό ώστε να μην οδηγείται σε επικίνδυνες ατραπούς.
- Πιστεύετε ότι θα πρέπει να υπάρξουν αλλαγές στη σχέση Εκκλησίας Κράτους;
Από την εποχή του Βυζαντίου μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους ίσχυε το σύστημα της “συναλληλίας”, δηλαδή η διακριτή σχέση ρόλων και λειτουργιών μεταξύ των δύο θεσμών, του Κράτους και της Εκκλησίας. Από τη μια πλευρά, αυτό το σύστημα συμπόρευσης διέσωσε τους Έλληνες από τις ιστορικές καταστροφές και οδήγησε στη δημιουργία του σύγχρονου κράτους. Από την άλλη δεν πρέπει να υπάρχει υπέρβαση των ορίων, των ρόλων και των λειτουργιών ώστε να επιτυγχάνεται η αρμονία και η εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας και των θεσμών.
Το δίλημμα χωρισμός ή μη Εκκλησίας και Κράτους, που προβάλλουν ορισμένοι, ουσιαστικά είναι ψευδο-δίλημμα, διότι αυτοί οι δύο θεσμοί επιτελούν δύο όψεις της ίδιας διακονίας, καθώς απευθύνονται και διακονούν όχι κάτι διαφορετικό αλλά τον ίδιο λαό.
Η Εκκλησία, αν και είναι “εν τω κόσμω”, δεν είναι “εκ του κόσμου”, διακρίνεται αλλά δεν χωρίζεται από τον κόσμο διότι η Εκκλησία οφείλει να συνέχει, να ζωοποιεί και να δίνει νόημα στον κόσμο.
