Αναζήτηση
Δεν υπάρχουν μεμονωμένα φαινόμενα και ο κόσμος μας είναι ένα σύνολο από αλληλοσυνδεόμενες διαδικασίες. Αυτό αποδεικνύεται και αυτές τις μέρες με τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία.
Η απόφαση του μεγαλύτερου μέρους των κυβερνήσεων παγκοσμίως να προχωρήσουν σε περιοριστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του νέου κορωνοϊού, σήμαινε μια χωρίς προηγούμενο υποχώρηση της οικονομικής δραστηριότητας που μεταφράστηκε στη μεγαλύτερη παγκόσμια ύφεση από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μόνο που μια παγκόσμια ύφεση δεν σημαίνει απλώς ότι υποχωρούν κάποιοι δείκτες. Σημαίνει ότι παράγονται και αγοράζονται λιγότερα προϊόντα, ότι γίνονται λιγότερες μετακινήσεις, ότι κλάδοι ολόκληροι κλείνουν και ότι εργαζόμενοι μένουν άνεργοι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κερδισμένοι και χαμένοι στην Ελλάδα από το κραχ στο πετρέλαιο
Ανάλυση: Η πανδημία, η παγκόσμια ύφεση και η κατάρρευση του μαύρου χρυσού
Πετρέλαιο : Βαρίδι το αμερικανικό αργό και για το μπρεντ
Σημαίνει επίσης ότι καταναλώνουμε λιγότερη ενέργεια και κυρίως λιγότερα υγρά καύσιμα. Δεν οδηγούμε το αυτοκίνητό μας, δεν ταξιδεύουμε με αεροπλάνο, δεν γίνονται τόσες οδικές ή θαλάσσιες μεταφορές όσες και πριν και δεν χρειαζόμαστε τόσο πετρέλαιο, φυσικό αέριο και τα παράγωγά τους για τη βιομηχανία.
Μόνο που όταν υποχωρεί τόσο πολύ η ζήτηση για ένα προϊόν θα καταρρεύσει και η τιμή του. Εξ ου και το παράδοξο που παρατηρήθηκε να υπάρχουν ακόμη και αρνητικές τιμές, δηλαδή ως εάν οι πωλητές να πληρώνουν τους αγοραστές.
Ολα αυτά βέβαια έχουν σχέση και με τα μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια που είχαν υπάρξει γύρω από το πετρέλαιο, τους μεγάλους ανταγωνισμούς στο τρίγωνο ΗΠΑ, Σαουδική Αραβία και Ρωσία, ανταγωνισμούς που συχνά δεν είχαν να κάνουν απλώς με τη διεκδίκηση μεγαλύτερων μεριδίων αγοράς. Ομως, έχουν να κάνουν και με το πώς αλλάζει ο κόσμος και πόσο μεγάλη είναι η ύφεση στην οποία έχουμε μπει.
Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να συνδυάσει την υποχώρηση της ζήτησης για πετρέλαιο με το γεγονός ότι παγκοσμίως έχουν υποχωρήσει οι δείκτες ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Αυτό με τη σειρά του έρχεται να μας θυμίσει ότι ούτως ή άλλως εάν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, θα πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε σε έναν κόσμο με ολοένα και μικρότερη κατανάλωση όχι μόνο πετρελαίου αλλά και συνολικά ορυκτών καυσίμων.
Και αυτό αναδεικνύει την πραγματική πρόκληση της επόμενης μέρας. Αυτή δεν μπορεί απλώς να είναι η επιστροφή εκεί που είμαστε. Αντίθετα, χρειαζόμαστε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, πολύ πιο δίκαιης και βιώσιμης που να μη μένει στην οικονομική μεγέθυνση αλλά να στοχεύει στην κοινωνική συνοχή και την ποιότητα ζωής. Ενα τέτοιο μέλλον μπορεί να έχει περισσότερη δικαιοσύνη και μάλλον λιγότερο πετρέλαιο.
