Αναζήτηση
Mε μία «κατάθεση» ψυχής αποχαιρετάει την 6χρονη εγγονούλα του που πέθανε από τον ιό της γρίπης Η1Ν1 ο παππούς της Γιάννης Χατζηανέστης.
Το άτυχο παιδί έσβησε στην Μονάδα Εντατικής θεραπείας του ΠΑΓΝΗ εκεί όπου το μετέφεραν οι γονείς του με υψηλό πυρετό.
Ο θάνατος της 6χρονης αποτελεί το πρώτο καταγεγραμμένο θανατηφόρο κρούσμα του ιού της γρίπης σε παιδί, στη χώρα
Τα λόγια του χαροκαμένου παππού συγκλονίζουν λίγες ώρες μετά τον πικρό αποχωρισμό από το άτυχο αγγελούδι.
Ο κ. Χατζηανέστης λέει το στερνό αντίο στην Εύχαρη «που βιάστηκε να πετάξει στην απεραντοσύνη του Παραδείσου».
Τα λόγια του παππού, σύμφωνα με το cretalive:
«Τα μάθια μου εστεγνώσανε και μπλιό δε βγάνουν δάκρυ σαν το χαμένο κάθομαι στο σπίτι σε μιαν άκρη.
Ιντά ’ναι ο χτύπος τούτοσές που αλλουνού δε μοιάζει κι ο πόνος τα κατάβαθα του μέσα μου σπάράζει.
Πώς να το πιάσω το χαρτί, δε φέγγω από το κλάμα, θέλω να γράψω θάλασσες μα δε μου βγαίνει πράμα.
Βουβά πνιχτά μοιρολογώ, τη σκέψη ανεγυρίζω.
και στο γραφτό μου ότι θα βρώ ελπίζω.
Σπλάχνο του σπλάχνου μου εσύ επέταξες μακριά μου, κι ο πόνος κάνει κατοχή εις τα σωθέματά μου.
Πως τονε ζωγραφίζουνε οι λέξεις δε κατέχω, γιατί μυαλό δε μου ‘μεινε και δάκρυ μπλιό δεν έχω.
Πώς να το πω κι αντιληπτό να γίνει απ’ το καθένα, που ο μισεμός σου μ’ έσφαξε κι επήρε αλάργο εσένα.
Εσένα πλάσμα μου γλυκό αγγελοκάμωτό μου, που πεταρίζεις στσ’ ουρανούς γλυκό ζαχαρωτό μου.
«Ζαχαρωτό» της σ’ έλεγε η δόλια η αδερφή σου κι εσύ επέταξες ψηλά μα καίει η θύμησή σου.
Ώφου καλέ μου άγγελε που βιάστηκες στα ύψη, φτερό να παίξεις στσ’ ουρανούς κι ο πόνος να με πνίξει.
Στ’ απέραντα του ουρανού σε Παραδείσου μέρη, τη νύχτα στην αστροφεγγιά το φώς σου φώς θα φέρει.
Έν’ αστεράκι καθ’ αργά θα βγαίνω να γυρεύω, και με την αστερόσκονη το πόνο μου θ’ αρνεύω.
Καλό ταξίδι σου στο φώς κι αγγελολουλουδένιο, στεφάνι από λεμονανθούς ασημοσιντεφένιο,
με νοερούς τση αγάπης μου κλώνους σφιχτοπλεγμένο, και με ζαφειρομπάλασα σου το ‘χω στολισμένο.
Με τη φωτογραφία σου πάνω στο μαξελάρι, απόψε κάνω προσευχή ο ύπνος να με πάρει.
Θέλω στον ύπνο μου να `ρθείς μα να μη με ξυπνήσεις, κι όλη τη νύχτα στ’ όνειρο μόνο να μη μ’ αφήσεις.
Εγώ θα σ’ έχω συντροφιά στα βάθη τση καρδιάς μου, να σε φιλώ ζωγραφιστή μέσ’ απ’ τα βλέφαρά μου
