Η κοινωνία έκανε το καθήκον της. Θρήνησε και εξακολουθεί να θρηνεί τους νεκρούς της πυρκαγιάς σαν να ήταν δικοί της άνθρωποι, έδειξε την αλληλεγγύη της σε αυτούς που κατάφεραν να σωθούν από τις φλόγες, στήθηκε σε ουρές για να δώσει αίμα, έστειλε τρόφιμα, προσέφερε στέγη και ρούχα. Συμπαρίσταται όχι μόνο ψυχικά, αλλά και εμπράκτως με όλες τις δυνάμεις της.

Εχει έρθει όμως η ώρα να κάνει και η κυβέρνηση το δικό της καθήκον. Κι αυτό δεν είναι μόνο να συνδράμει τους πληγέντες. Είναι και να ζητήσει συγγνώμη, τη συγγνώμη που δεν έχει ακουστεί από κανέναν εκπρόσωπό της, για την ελληνική τραγωδία που συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο. Καθήκον της είναι επίσης να αποδώσει ευθύνες εκεί όπου πρέπει να αποδοθούν. Εκκινώντας ασφαλώς από την κορυφή, από τους ίδιους τους υπουργούς που σε τέτοιες κρίσιμες καταστάσεις προΐστανται όχι μόνο πολιτικά, αλλά και επιχειρησιακά των κρατικών υπηρεσιών.

Δεν μπορεί η αλληλεγγύη της κοινωνίας να είναι πανταχού παρούσα και η ευθύνη της κυβέρνησης εντελώς ανύπαρκτη. Δεν μπορεί να χάνονται τόσες ζωές, πέρα από τις περιουσίες που κατάπιαν οι φλόγες, και να μην αισθάνεται ούτε ένα μέλος της κυβέρνησης τη στοιχειώδη υποχρέωση να πράξει το χρέος του. Η τραγωδία δεν είναι ανεξήγητη, δεν έγινε αναίτια. Είναι μια τραγωδία με συγκεκριμένες αιτίες. Και συγκεκριμένους υπευθύνους για τις αιτίες αυτές.

Τελευταία Νέα