Αναζήτηση
Δεν είμαι φαν του «Survivor», όπως και κανενός reality τηλεπαιχνιδιού, δεν έχω παρακολουθήσει παρά μόνο, ίσως, λίγα λεπτά, απλά και μόνο για να επιβεβαιώσω ότι δεν βλέπω κανένα ενδιαφέρον, ούτε στις δοκιμασίες –αθλητικές και ψυχολογικές –που περνούν οι διαγωνιζόμενοι ούτε στο μήνυμα που στέλνουν τα εν λόγω σόου για τον τρόπο που αναδεικνύουν τους νικητές.
Ομως, πριν από λίγες ημέρες, μια συμμετέχουσα, αθλήτρια με προοπτικές, είπε κάτι που σε μια σοβαρή χώρα θα έπρεπε να προκαλέσει κάποια αντίδραση στην επίσημη πολιτεία, αν όχι από ντροπή, τουλάχιστον από «θεσμική ευθιξία». Φυσικά, τίποτα τέτοιο δεν συνέβη.
«Ναι, είμαι ενεργή αθλήτρια. Δεν ξέρω τι μπορεί να λέγεται έξω γιατί δεν έχουμε καμία επαφή. Σίγουρα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα το έχουν κατακρίνει αυτό το πράγμα και θα λένε «μια αθλήτρια εν ενεργεία πώς πήρε την απόφαση να σταματήσει το όνειρό της και να μπει στο παιχνίδι;». Το ρίσκαρα και υπάρχει λόγος που μπήκα εδώ. Υπάρχει λόγος γιατί δεν υπάρχει βοήθεια δυστυχώς από το κράτος στους αθλητές. Και μέσα από το παιχνίδι έχω κερδίσει πολλά πράγματα. Σίγουρα υπάρχουν εταιρείες που με έχουν στηρίξει και πιστεύω ότι θα υπάρξουν κι άλλοι άνθρωποι που θα με βοηθήσουν να πετύχω το όνειρό μου. Το όνειρό μου είναι να συμμετέχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020». Αυτά είπε η Κατερίνα Δαλάκα, αθλήτρια του στίβου, η οποία σε λίγες λέξεις ξεγύμνωσε το εγχώριο δήθεν σύστημα αθλητικής ανάπτυξης, που σπρώχνει στο περιθώριο όποιον δεν κάνει νωρίς μια μεγάλη επίδοση, όποιον δεν εμφανιστεί με ένα μετάλλιο από το πουθενά, έτσι ώστε να ασχοληθεί μαζί του. Και το «σύστημα», και οι χορηγοί. Μιλάμε για μια αθλήτρια που έχει επίδοση 57.97″ στα 400 μέτρα μετ’ εμποδίων, επίδοση που την κατατάσσει στην 7η θέση όλων των εποχών στην Ελλάδα, και 11.52″ στα 100 μέτρα, 13η καλύτερη, επίσης όλων των εποχών στον εγχώριο στίβο.
Η Κατερίνα, με λίγα λόγια, δεν βρήκε ποτέ τον πολύ μεγάλο χορηγό που θα κάλυπτε όλα τα έξοδα της προετοιμασίας της γιατί οι μεγάλοι χορηγοί υποστηρίζουν μόνο τους αθλητές που είναι πιο πιθανό να φέρουν διακρίσεις, άρα και «απόσβεση» στη χορηγία τους. Δεν βρήκε ποτέ στήριξη από την πολιτεία, η οποία δεν έφτιαξε ποτέ ένα σοβαρό πρόγραμμα αθλητικής ανάπτυξης για αθλητές υψηλών επιδόσεων και στόχων. Προφανώς κανείς πολιτειακός παράγοντας δεν ντρέπεται που αυτό το κορίτσι αναγκάστηκε να τρέχει στον Αγιο Δομίνικο και να ρίχνει μπάλες σε καλάθια προκειμένου να βρει χρήματα για να υποστηρίξει το όνειρό της. Ούτε κανείς φυσικά θα ντραπεί να εμφανιστεί στο αεροδρόμιο με ανθοδέσμες, όταν με το καλό φέρει το πρώτο «καλό» μετάλλιο.
