Καμία φορά οι αθλητικές ιστορίες είναι τόσο παράξενες που δεν γίνονται πιστευτές. Τόσο «μοιραίες» που έχεις την αίσθηση πως κάποια παράξενη δύναμη διαλέγει πρόσωπα που αφήνουν το σημάδι τους για πάντα. Σαν την ιστορία εκείνου του μικρόσωμου πιτσιρικά από την Bayonne, που αύριο βράδυ μπορεί να δηλώνει κάτοχος της ακριβότερης συλλογής του κόσμου. Ισως όσα θα έχει σε μερικές ώρες στη Μόσχα, δεν τα έχει άλλος κανείς σε μια πατρίδα αφιερωμένης στο football. Ούτε ο Ρεϊμόν Κοπά, ούτε ο Μισέλ Πλατινί, ούτε ο Ζινεντίν Ζιντάν αυτό που αγγίζει πλέον ο Ντιντιέ Ντεσάν. Νικητής του Μουντιάλ (1998), του Euro (2000), πριν από αυτά νικητής του Τσάμπιονς Λιγκ (1993) με τη Μαρσέιγ. Πάντα αρχηγός (με τη Μαρσέιγ ο νεαρότερος που κατέκτησε ποτέ το Πρωταθλητριών στην ιστορία του ποδοσφαίρου). Πάντα ο πρώτος που έπαιρνε το Κύπελλο στα χέρια. Γιατί είναι άγνωστο αν τελικά ηγέτης γεννιέσαι ή γίνεσαι. Μπορεί τίποτε από τα δύο. Μπορεί απλά να επιλέγεσαι. Ο Ντεσάν συμπληρώνει κοντά είκοσι χρόνια στους πάγκους. Πέρασε από τη Μονακό, τη Γιουβέντους, τη Μαρσέιγ. Δεν τα πήγε άσχημα, άλλα έμοιαζε με «κάρμα» πως κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα βρισκόταν και πάλι στην Εθνική Γαλλίας. Αυτός ήταν πάντα ο προορισμός του. Μια δεύτερη φορά «αρχηγός», τώρα από τον πάγκο (όπως κάποτε ο Παναγιώτης Γιαννάκης στην εθνική μας ομάδα μπάσκετ). Σύντομα αποφάσισε πως ήρθε η ώρα της ανανέωσης των Τρικολόρ, πως πρέπει να γίνει εκείνος που θα οδηγήσει την επόμενη «χρυσή γενιά». Από το 2014 η Γαλλία μοιάζει περισσότερο με… ποδοσφαιρικό κολέγιο και λιγότερο με εθνική ομάδα. Το 2016 έφτασε ώς τον τελικό του Euro. Το 2018 είναι στον τελικό του Μουντιάλ, διαθέτοντας ένα από τα νεαρότερα ρόστερ της διοργάνωσης. Σε έξι χρόνια ο Ντεσάν όχι μόνο βρήκε τους ποδοσφαιριστές που ήθελε, αλλά έχει σχηματίσει μια ομάδα από εκείνες που σου δίνουν την εντύπωση πως το ταβάνι τους είναι ο ουρανός. Ναι, ίσως είναι ο Κιλιάν Εμπαπέ, ο οποίος κάνει πράγματα που σε ηλικία 19 χρονών σε αυτό το επίπεδο τα κατάφερε μόνο ο Πελέ. Ισως είναι ο Αντουάν Γκριεζμάν, ή ο Πολ Πογκμπά. Σε ένα ρόστερ με τόσο ταλέντο, μπορεί κάποιος να διαλέξει από πολλούς τον «εκλεκτό» του. Σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο όμως ο πραγματικός «αρχηγός» της Γαλλίας κάθεται στον πάγκο. Ομάδα που χαρακτηρίζεται από το «αφεντικό» της.

Τελευταία Νέα