Αναζήτηση
Ο Εσάμ Ελ Χανταρί σε ηλικία 45 ετών και 161 ημερών, όχι μόνο έγραψε ιστορία καθώς έγινε ο γηραιότερος παίκτης που αγωνίστηκε ποτέ σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά το κυριότερο απέδειξε ότι δεν παίζει με… μέσο.
Ο εκ των κορυφαίων τερματοφυλάκων που έβγαλε ποτέ η Αφρική και σίγουρα ο πιο εμβληματικός της Αιγύπτου, έγινε μάλιστα ο πρεσβύτερος που έχει αποκρούσει πέναλτι σε ηλικία άνω των 40 ετών.
Δεν είναι τυχαίο ότι η 157η συμμετοχή του θα του μείνει αξέχαστη, καθώς έκανε ένα παιδικό του όνειρο πραγματικότητα: δηλαδή, να αγωνιστεί σε ένα Μουντιάλ ύστερα από 22 χρόνια στην εθνική του ομάδα, έχοντας ήδη κατακτήσει σχεδόν τα πάντα (4 Κόπα Αφρικα, 4 Τσάμπιονς Λιγκ Αφρικής, τίτλους πρωταθλήματος και Κύπελλα Αιγύπτου).
Οι τερματοφύλακες μπορεί να μην είναι συνήθως αυτοί που κλέβουν την παράσταση σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά οι ξεχωριστές φυσιογνωμίες τους μένουν στις αναμνήσεις των φιλάθλων.
Ο Ελ Χανταρί έσπασε το ρεκόρ του κολομβιανού άσου Φαρίντ Μοντραγκόν, επίσης μεγάλου τερματοφύλακα, αλλά όταν ακούει κανείς Κολομβία, το όνομα που του έρχεται στο μυαλό είναι αυτό του Ρενέ Χιγκίτα. Ο… λίμπερο της ομάδας (δεκαετίες πριν εμφανιστεί ο Νόιερ), που έπαιζε συνήθως έξω από τη μεγάλη περιοχή και η χώρα του το πλήρωσε ακριβά με μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία και αποκλεισμό από τα προημιτελικά του Μουντιάλ του 1990, όταν ο καμερουνέζος στράικερ Ροζέ Μιλά τού έκλεψε την μπάλα και μπήκε μαζί της στα δίχτυα!
Ο Χιγκίτα ξεχώριζε για το τρομερό μαλλί και τις ανάποδες αποκρούσεις με το «χτύπημα του σκορπιού», όταν έδιωχνε την μπάλα με τα τακούνια του χωρίς να χρησιμοποιεί χέρια!
Οι μύθοι
Το Μεξικό, παραδοσιακή ομάδα Μουντιάλ, είχε πάντα καλούς τερματοφύλακες, με τον Χόρχε Κάμπος να ξεχωρίζει επειδή συνήθιζε να σκοράρει! Οχι, πάντως, σε Μουντιάλ, αλλά κυρίως για τις απίθανες πολύχρωμες στολές που φορούσε, πολλές από τις οποίες έφτιαχνε ο ίδιος. Εμεινε στην ιστορία ως ο Χρωματιστός Τερματοφύλακας, παίζοντας στα Μουντιάλ του 1994 και 1998.
Ωστόσο, ο μύθος του Μεξικού είναι ο Αντόνιο Καρμπαχάλ, ο πρώτος παίκτης στην ιστορία που αγωνίστηκε σε πέντε Παγκόσμια Κύπελλα! Αρχισε το 1950 στη Βραζιλία και συνέχισε σε Ελβετία (1954), Σουηδία (1958), Χιλή (1962) και Αγγλία (1966). Είχε εντυπωσιακές εκτινάξεις και ήταν πραγματικός ηγέτης της ομάδας του.
Τον έφτασε στα πέντε Παγκόσμια Κύπελλα ένας άλλος μύθος των δοκαριών, ο μεγάλος Ιταλός Τζιανλουίτζι Μπουφόν, από τους κορυφαίους όλων των εποχών, παγκόσμιος πρωταθλητής το 2006 στα γήπεδα της Γερμανίας, όπου η Ιταλία είχε άτρωτη άμυνα, κυρίως επειδή ο Τζίτζι την υπεράσπιζε. Η Σουηδία τού χάλασε ένα ρεκόρ ανεπανάληπτο καθώς θα γινόταν ο πρώτος τερματοφύλακας (και όχι μόνο) που θα αγωνιζόταν για έκτη φορά σε τελική φάση Μουντιάλ. Αυτό θα συνέβαινε στα γήπεδα της Ρωσίας.
Η Ιταλία είχε άλλους δύο πολύ σημαντικούς τερματοφύλακες, τον Ντίνο Τζοφ (ως αρχηγός σήκωσε στα 40 του χρόνια το Μουντιάλ του 1982, όπου έσωσε την Ιταλία στο 90′ του αγώνα με τη Βραζιλία κρατώντας τη νίκη – πρόκριση με 3-2), αλλά και τον Τζιανπιέρο Κόμπι, πρωταθλητή κόσμου το 1934.
Η απόκρουση του αιώνα και ο αντιπαθής Σουμάχερ
Ο Γκόρντον Μπανκς αναμφίβολα ήταν εκ των κορυφαίων κίπερ που έβγαλε ποτέ η Αγγλία και ενώ τη βοήθησε τα μέγιστα για τον πρώτο και μοναδικό παγκόσμιο τίτλο της (1966), όλοι τον θυμούνται από το Μουντιάλ του Μεξικού (1970) όταν έκανε την απόκρουση του αιώνα σε καρφωτή κεφαλιά του Πελέ στο ματς με τη Βραζιλία. Ηταν μια από τις κορυφαίες όλων των εποχών.
Οι Γερμανοί, εκτός του αντιπαθητικού Σουμάχερ (λόγω κυρίως του «δολοφονικού» χτυπήματος στον Μπατιστόν το ‘82 και στον ημιτελικό της Σεβίλλης) και του εξαιρετικού Νόιερ, είχαν βγάλει και τον εμβληματικό Σεπ Μάγερ με το τρομερό παράστημα και το μαλλί, πρωταθλητής κόσμου το 1974.
Οσο για τους Βραζιλιάνους, ο Ταφαρέλ θεωρείται εκ των καλύτερων (συνετέλεσε στο να πάρει το 4ο Μουντιάλ η Βραζιλία το 1994 στα πέναλτι απέναντι στην Ιταλία), αλλά ο μύθος ήταν ο Γκίλμαρ Ντος Σάντος στους τίτλους του 1958 και του 1962.
Οι Γάλλοι θυμούνται τον καραφλό Φαμπιέν Μπαρτέζ στο μοναδικό Μουντιάλ που κατέκτησαν μέχρι σήμερα (1998), ενώ οι Ουρουγουανοί είχαν παρουσιάσει τον εκπληκτικό Λαντισλάο Μαζούρκεβιτς (1966, 1970, 1974).
Η Ισπανία μπορεί να είχε τον μεγάλο Ικερ Κασίγιας στον τίτλο του 2010, αλλά ο Ρικάρντο Ζαμόρα (1934 στην Ιταλία) υπήρξε εκ των κορυφαίων όλων.
Τέλος, η πιο χαρακτηριστική φιγούρα για την Αργεντινή ήταν ο Ουμπάλδο Φιγιόλ, πρωταθλητής κόσμου το 1978.
