Αναζήτηση
ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΦΙΝΑΣ
Ο τελικόςπου δεν είδα
Λες και υπέφερα από μεγάλο hangover. Ζαλάδα αναμειγμένη με απογοήτευση από τον αποκλεισμό – σοκ της Γαλλίας στο Μουντιάλ του ‘82.
Τι κι αν είχα απολαύσει με ιερό φανατισμό και προσήλωση όλα τα παιχνίδια μέχρι τότε; Η καρδιά δεν ήθελε να παρακολουθήσω τους Γερμανούς. Το κρεσέντο του Ρόσι που συνεχίστηκε το έμαθα αργότερα. Μετά είδα, σε replay, τον εντυπωσιακό πανηγυρισμό του Ταρντέλι. Οπως και τον ηλικίας 40 ετών Τζοφ να σηκώνει το τρόπαιο. Οι Ιταλοί είχαν θριαμβεύσει παρουσία του (τότε προέδρου) Σάντρο Περτίνι.
Ας είναι. Τότε, με το φεγγάρι να λούζει την ακροθαλασσιά, την υγρασία να μας ταλαιπωρεί, τα μπιτσόμπαρα να υποδέχονται παραθεριστές, αποδείχθηκε πως η ζωή έχει κι άλλη πλευρά. Τελικός γιοκ, φλερτ στο φουλ!
(Ασχετα αν στη συνέχεια επέστρεψα στα νορμάλ αντρικά δεδομένα και δεν έχασα αγώνα…)
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΙΣΑΡΗΣ
Δεν έχει ξαναγίνει
Εχει χαρακτηριστεί το ματς του αιώνα. Συμφώνησε και ο Γιάννης Διακογιάννης, που μιλάγαμε χθες. Ο ημιτελικός Ιταλίας-Δυτικής Γερμανίας, στο Μουντιάλ του Μεξικού το 1970. Καρφωμένοι απέναντι στην ασπρόμαυρη τηλεόραση είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Οι Ιταλοί ανοίγουν το σκορ στο 8’ με τον Μπονισένια. Τα Πάντσερ ρεφάρουν στις καθυστερήσεις με προβολή του ακραίου αμυντικού Σνέλιγκερ. Του μοναδικού Γερμανού που έπαιζε σε ιταλική ομάδα (Μίλαν). Στην παράταση άρχισε το πανηγύρι. Η Γερμανία κάνει με τον Γκερντ Μίλερ το 2-1, αλλά οι Ιταλοί με δύο διαδοχικά γκολ προηγούνται πριν από το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Ο Μίλερ ισοφαρίζει και ο Ριβέρα λίγο πριν από το 120’ διαμορφώνει το τελικό 4-3. Με τον Φραντς Μπεκενμπάουερ να σπάει την κλείδα και να παίζει τα τελευταία 25 λεπτά με δεμένο χέρι. Πέντε γκολ παράταση δεν έχει ξαναγίνει.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΠΗΣ
Ιστορικό δράμα
Εκείνο το βράδυ της 8ης Ιουλίου 1982 θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη εκατομμυρίων φίλων του ποδοσφαίρου. Στο τότε Σάντσεθ Πιθχουάν της Σεβίλλης παίχθηκε ένα από τα μεγαλύτερα δράματα στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο ημιτελικός Γαλλίας – Δ. Γερμανίας ήταν μία συνεχόμενη εναλλαγή συναισθημάτων. Τα είδαμε όλα!
Την ισοπαλία (1-1) στην κανονική διάρκεια, το δολοφονικό χτύπημα του Σουμάχερ στον Μπατιστόν, που έμεινε ατιμώρητο, το δοκάρι του Αμορός στις καθυστερήσεις. Τη Γαλλία να προηγείται 3-1 στην παράταση, τη Γερμανία να ισοφαρίζει και να οδηγεί τον αγώνα στη διαδικασία των πέναλτι. Την αποτυχία του Στίλικε, τον Σουμάχερ να «νικά» στη συνέχεια Σιξ και Μποσίς στέλνοντας τους Γερμανούς στον τελικό. Ναι, πρωταγωνιστής ήταν ο παίκτης που «ξέχασε» να αποβάλει ο ολλανδός διαιτητής Τσαρλς Κόρβερ…
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΣ
Το θρίλερ στη Σεβίλλη
Στις 8 Ιουλίου του 1982 στο Πιθχουάν της Σεβίλλης βρέθηκαν αντιμέτωπες στον ημιτελικό του Μουντιάλ η Γαλλία με την τότε Δυτική Γερμανία. Η καταπληκτική αυτή μεταξύ τους αναμέτρηση ονομάστηκε «Η νύχτα της Σεβίλλης». Συμπεριλαμβάνεται από τη FIFA στα δέκα μεγαλύτερα παιχνίδια στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Οι Γερμανοί πήραν την πρόκριση για τον τελικό στη διαδικασία των πέναλτι για πρώτη φορά στην ιστορία τους και οι ηττημένοι Γάλλοι απέκτησαν ένα περίεργο κόμπλεξ απέναντί τους: κατάφεραν να τους κερδίσουν σε μεγάλη διοργάνωση μόλις πρόπερσι! Η ανθρωπότητα είδε ένα αληθινό ψυχόδραμα: για χρόνια συζητιόταν η μη αποβολή του Σουμάχερ που χτύπησε κάνοντας μια δολοφονική έξοδο τον Μπατιστόν, αλλά και η καταπληκτική αντίδραση των Γερμανών που με ήρωα τον τραυματία Ρουμενίγκε έκαναν το 3-1, 3-3 στην παράταση. Αλησμόνητο.
ΝΙΚΟΣ ΒΕΛΟΝΑΚΗΣ
Βροχήσαν δάκρυα
21 Ιουνίου 1994. Η ήλιος δεν είχε δύσει, αλλά το non stop παιχνίδι σε αλάνα του Πλακιά – που βρέχεται από το Λιβυκό Πέλαγος νότια του Νομού Ρεθύμνης – διεκόπη. Τα πιτσιρίκια αποχώρησαν από το χωράφι όπου οι σωλήνες άρδευσης συνέθεταν τα αυτοσχέδια τέρματα. Το παρθενικό ματς της Ελλάδας σε Μουντιάλ γέμισε τη διπλανή καφετέρια με το μπιλιάρδο. Τεράστια η προσμονή, που εξελίχθηκε όμως σε θλίψη. Η πιο ανεξίτηλη εικόνα από εκείνο το τραυματικό 4-0 με αντίπαλο την Αργεντινή στις ΗΠΑ δεν είναι το χατ τρικ του Μπατιστούτα, αλλά ο πανηγυρισμός του Μαραντόνα (όταν διαμόρφωσε το 3-0). Με το μάτι να γυαλίζει και κραυγή πολεμική κόλλησε το πρόσωπό του στην κάμερα. Φάνηκαν τότε και σταγόνες βροχής πάνω στον φακό. Μάλλον ήταν ελληνικά δάκρυα…
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ
Το χέρι των… θεών
Ανάμεσα σε μια κοινότοπη ανάμνηση και σε μια πρωτότυπη ανάμνηση, θα βρίσκεται πάντοτε η ανάμνησή Του. Επίτηδες γράφω το ταυ με κεφαλαίο, διότι εάν όντως εκείνο το γκολ (Αργεντινή – Αγγλία 2-1) το έβαλαν εξ ημισείας ο Ντιέγκο και ο Θεός, τότε με τη σχολική λογική που λέει πως ο μισός βαθμός πηγαίνει υπέρ του μαθητού, αντιστοίχως και το μισό αρχίγραμμα πηγαίνει υπέρ του Πανάγαθου!
Εκείνο το γκολ όντως υπήρξε προϊόν μιας συνέργειας, ου μην και μιας συνωμοσίας: ο Θεός που ήταν φαν του Ντιέγκο έβαλε το χέρι του, ο Μαραντόνα έβαλε την μπαγαποντιά του και ο… Μαυρομάτης την ατάκα «και τώρα που το ξαναβλέπω στο replay, το βάζει πάλι με το χέρι»!
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΕΛΛΗΣ
Η παράσταση του Βασιλιά
Φυσικά και το δεύτερο γκολ του Ντιέγκο Μαραντόνα κόντρα στους Αγγλους το ‘86 είναι η απόλυτη ποδοσφαιρική εικόνα του εικοστού αιώνα. Στο δικό μου μυαλό όμως εκείνη η παράσταση του (ΟΚ, προσωπική άποψη) μεγαλύτερου όλων των εποχών έλαβε χώρα κάποιες μέρες αργότερα. Στον ημιτελικό με το Βέλγιο, που για κάποιον παράξενο λόγο έχω την εντύπωση πως η ΕΡΤ τον μετέδωσε σε μαγνητοσκόπηση μετά τα μεσάνυχτα. Εκείνο το 2-0, στο Αζτέκα, με τα γκολ του Μαραντόνα σε 11 λεπτά. To ένα καλύτερο από το άλλο. Πρώτα το τσίμπημα της μπάλας με το αριστερό μετά την κάθετη του Μπουρουσάγκα, και έπειτα εκείνο το μυθικό σολάρισμα ανάμεσα σε τέσσερις, που ολοκληρώθηκε με το τέλειο πλασέ στην απέναντι γωνία του Πφαφ. Ποιος να συγκριθεί μαζί σου…
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΙΡΩΤΣΟΣ
Οταν έκλαψε ο Χριστός
Ο κυνισμός κόντρα στον πόνο. Η έκσταση μιας ολόκληρης χώρας απέναντι στον θρήνο ενός ολόκληρου λαού. Αν το είχαμε δει στο σινεμά, θα φεύγαμε από την προβολή αποκαλώντας τον σεναριογράφο έως και ψυχασθενή. Ομως το είδαμε να συμβαίνει. Μπροστά στα μάτια μας. Στις 8 Ιουλίου του 2014, στο Μινεϊράο του Μπέλο Οριζόντε της Βραζιλίας. Το βράδυ που έκλαψε το άγαλμα του Χριστού, που στέκει επιβλητικό στο Ρίο ντε Ζανέιρο. Οι Γερμανοί δεν σεβάστηκαν τίποτα. 5-0 στο 30’. Απέναντι στη Βραζιλία. Σε ημιτελικό Μουντιάλ μέσα στο σπίτι της χώρας που λατρεύει όσο τίποτα το ποδόσφαιρο. 7-1 τελικό σκορ. Θρήνος. Δακρυσμένα μάτια παντού. Πώς να ξεχάσεις μια τέτοια βραδιά; Πώς να ξεχάσεις τη νύχτα που ο θεός του ποδοσφαίρου αποφάσισε ένα τέτοιο τραγικό φινάλε σε ένα Μουντιάλ που εκατομμύρια άνθρωποι στη Βραζιλία ανυπομονούσαν για ένα τέλος γιορτινό;
ΝΙΚΟΣ ΚΙΤΣΙΓΙΑΝΝΗΣ
Ενα παιχνίδι – μυστήριο
Ενας από τους πλέον χαρακτηριστικούς τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου που έχω στο μυαλό μου είναι εκείνος μεταξύ της Γαλλίας και της Βραζιλίας. Οταν η παρέα του Ζιντάν, του Πετί, του Βιεϊρά και των υπολοίπων επικρατούσε της Σελεσάο με το επιβλητικό 3-0 και στεφόταν παγκόσμια πρωταθλήτρια.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από την απογοήτευση που μου είχε προκαλέσει η συγκεκριμένη εξέλιξη, μιας και ελέω Ρονάλντο η Βραζιλία αποτελούσε την «εκλεκτή» μου στο συγκεκριμένο Μουντιάλ. Οσα είχαν γίνει τότε με τον βραζιλιάνο αστέρα και τη συμμετοχή του στο ματς αποτελούν ακόμα και σήμερα αστικό μύθο. Παρότι ο Ρονάλντο αντικατέστησε στην ενδεκάδα τον Εντμούντο, που είχε δηλωθεί να ξεκινήσει, ήταν σαφές πως δεν ήταν σε θέση να οδηγήσει τη Βραζιλία στον τίτλο. Αφήνοντας πολλούς, μεταξύ των οποίων και τον γράφοντα, να παρακολουθούν μάλλον αμήχανα τους Γάλλους να σηκώνουν το τρόπαιο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΠΙΡΗΣ
Το τέλος της αθωότητας
Το καλοκαίρι του 1982 ο πατέρας μου είχε κάνει το όνειρό (κάθε τρελού με τα αθλητικά) μου πραγματικότητα παίρνοντας έγχρωμη τηλεόραση. Ετσι, δεν χρειαζόταν να ταλαιπωρώ την κυρία Λορέτα στον από κάτω όροφο.
Η έντονα κίτρινη φανέλα τής πιο θεαματικής Βραζιλίας, με το βαθύ κίτρινο, και τα χαρακτηριστικά γυαλιά ηλίου της αλεπούς του ιταλικού πάγκου Εντσο Μπέαρζοτ έκλεβαν την παράσταση.
Το χατ τρικ του Πάολο Ρόσι σήμανε το τέλος της αθωότητας και του ρομαντισμού στα μάτια ενός 14χρονου που ακόμα και όταν ισοφάρισε ο Φαλκάο, ήθελε να δει τη Βραζιλία (όπως και έκανε) να πάει για τη νίκη. Κράτησα τα δάκρυά μου για να μη με πάρουν στο… ψιλό ο Σπύρος και ο Γιάννης, τα αγόρια των εξαδέλφων μου που ήταν φανατικά με την Ιταλία. Αλλά για μένα το Μουντιάλ είχε μόλις τελειώσει.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
«Μάγοι» και αμαρτίες
Η αγάπη για τη Βραζιλία δεδομένη. Οσοι είδαν στα μικράτα τους τον Ζίκο, τον Σόκρατες, τον Εντερ, τον Ζούνιορ, τον Φαλκάο, τον Σερέζο δεν γίνεται να μην έχουν γίνει οπαδοί των μάγων. Ποιο ματς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ; Δεν είναι παιχνίδι στο οποίο η Σελεσάο κατάφερε να θριαμβεύσει. Είναι όμως παιχνίδι στο οποίο «αμάρτησε» η μπάλα, αφήνοντας εκτός Μουντιάλ την κορυφαία ομάδα που γνώρισε ο πλανήτης: τη Βραζιλία του 1982. Η ήττα από την Ιταλία με 3-2 στις 5 του Ιούλη είναι το παιχνίδι Μουντιάλ που παραμένει χαραγμένο στη μνήμη. Τρία γκολ του Πάολο Ρόσι απέκλεισαν την «παρέα» του Ζίκο και των άλλων λόγιων του ποδοσφαίρου. Κρίμα, φίλε, να μη σηκώσει το τρόπαιο ο «γιατρός».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑΣΜΗΣ
Ο θρίαμβοςτου Μακιαβέλι
5 Ιουλίου 1982. Ο ήλιος ήταν ακόμη ψηλά και ένιωθες την κάψα στο δέρμα σου. Οι παραλίες έσφυζαν από κόσμο, αλλά ένας νεαρός προτίμησε την αφόρητη ζέστη των τεσσάρων τοίχων για να απολαύσει την κορυφαία ομάδα που είχε αναδείξει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο: τη Βραζιλία των Ζίκο, Σόκρατες, Φαλκάο, Ζούνιορ, Εντερ, Σερέζο.
Δεν έπαιζαν μπάλα, χόρευαν στον ρυθμό που τους υπαγόρευε το τεράστιο τύμπανο που χτυπούσε στις εξέδρες του σταδίου Σαρία, στη Βαρκελώνη. Χρειάζονταν μόνο ισοπαλία απέναντι στην Ιταλία για να προκριθούν στα ημιτελικά. Η χαρά του παιχνιδιού δεν επιβλήθηκε στον ποδοσφαιρικό μακιαβελισμό. Ενας τζογαδόρος ονόματι Ρόσι έκανε τη μεγαλύτερη χάρη στον Πελέ και στην παρέα του 1970, διατηρώντας τον μύθο εκείνης της ομάδας ανέγγιχτο. Υστερα από πολλά χρόνια ο Πελέ παραδέχθηκε: «Η ομάδα του 1982 ήταν η κορυφαία όλων των εποχών».
