Τον Ιούνιο του 2012 είχα την τύχη να συνοδέψω τη σύζυγο του Σερζ Ντασό και τρία από τα παιδιά του στη Θεσσαλονίκη. Ο τότε γάλλος πρόξενος Κριστιάν Τιμονιέ είχε πάθος για τη συμπρωτεύουσα και την ιστορία της, και έτσι αποφάσισε να ονομάσει την αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων του Γαλλικού Ινστιτούτου «Darius Allatini – Dassault». Μάλιστα, ο γάλλος πρόξενος ήθελε να συμπίπτει με την εκατονταετή επέτειο από την απελευθέρωση της πόλης και την αναχώρηση της οικογένειας Αλλατίνη για τη Γαλλία. Οργάνωσε επίσκεψη της οικογένειας στους Μύλους Αλλατίνη, αλλά και στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης για να ενημερωθούν για την ιστορία της οικογένειας Αλλατίνη. Διότι ο Σερζ Ντασό ήταν απόγονος της οικογένειας Αλλατίνη και συγκεκριμένα της Νοεμί Αλλατίνη που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1860 και πέθανε στο Παρίσι το 1928 –κόρης του Δαρείου Αλλατίνη, εκ των ιδρυτών της επιχειρηματικής οικογένειας. Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, ο ίδιος, τότε γερουσιαστής του κεντροδεξιού κόμματος Les Républicains, δεν μπορούσε να παραβρεθεί στα εγκαίνια, αν και συχνά έλεγε πως ήθελε να γυρίσει μια μέρα στην πόλη όπου μεγαλούργησαν επί έναν αιώνα οι πρόγονοί του. Το βράδυ των εγκαινίων, ο Κριστιάν Τιμονιέ τόνισε στην ομιλία του την «κληρονομιά που άφησε η ισπανοεβραϊκής καταγωγής οικογένεια Αλλατίνη –που μετακόμισε από το Λιβόρνο της Ιταλίας αρχές του 18ου αι. στη Θεσσαλονίκη –είναι αρκετά μεγάλη, διότι ήταν η τρίτη πλουσιότερη οικογένεια μετά τους τραπεζίτες Καμόντο και την οικογένεια Μοδιάνο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για έναν αιώνα υπήρξαν από τους ισχυρότερους οικονομικούς παράγοντες της πόλης, καθώς πέρα από τους μύλους (εμπόριο δημητριακών και αλεύρων) και την κεραμοποιία, ασχολήθηκαν με τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, ζυθοποιίες, καπνεμπόριο, ορυχεία. Η απέλασή τους από την οθωμανική κυβέρνηση το 1911 λόγω της ιταλικής τους καταγωγής τούς ανάγκασε να εκποιήσουν την περιουσία τους». Σήμερα, η βίλα Αλλατίνη –εξοχική κατοικία της οικογένειας στην άλλοτε συνοικία των Εξοχών όπου έζησε η γιαγιά Νοέμι (1895-1907) –στεγάζει την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Το βιομηχανικό συγκρότημα του Μύλου στην Ανθέων (έργο του Βιταλιάνο Ποζέλι), η ομώνυμη κεραμοποιία, η τράπεζα στην πλατεία Χρηματιστηρίου, η πρώτη έπαυλη των Αλλατίνη στον Φραγκομαχαλά.

Κατά τη διάρκεια του διήμερου ταξιδιού, τα παιδιά του Σερζ Ντασό τον έπαιρναν τηλέφωνο για του διηγηθούν την ελληνική εμπειρία τους και σε όσους ρώταγαν μίλαγαν με πολύ θαυμασμό για τον πατέρα τους. Και αυτό συμβολίζει την «παραδοσιακή καπιταλιστική οικογένεια», όπως είναι οι Αρνό, Πινό ή Μπολορέ. Γιος του Μαρσέλ Ντασό (γεννημένος Μπλοκ, άλλαξε όνομα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), ιδρυτή της πολεμικής βιομηχανίας Dassault που κατασκευάζει πολεμικά αεροσκάφη, ο Σερζ ζούσε στη σκιά του πατέρα του. Εγινε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Dassault Industries, που μετεξελίχθηκε σε Groupe Dassault, στα 61 του, τότε, όπως έλεγε, άρχισε να ζει. Και για να μη χωρίσει τα παιδιά του, όρισε ένα τρίτο πρόσωπο να τον διαδεχθεί ως επικεφαλής του ομίλου το 2014.

Πολυτεχνίτης, μηχανικός, και επιτυχής παρά τις κριτικές που έλεγαν ότι δεν ήταν χαρισματικός. Εφτιαξε πολύ δυνατό περιβάλλον ώστε να πάρει πρωτότυπες αποφάσεις, ειδικά στην καινοτομία στον κλάδο των υπολογιστών, της πληροφορικής και της αεροπορίας. Τα «μωρά» του είναι πολύ γνωστά στην Ελλάδα, όπως το ιδιωτικό αεροσκάφος Falcon, τα μαχητικά Μirage 2000 ή τα Rafale. Μεγιστάνας του Τύπου, ήθελε να εκφράσει την εξαιρετικά φιλελεύθερη άποψή του μέσω της εφημερίδας «Φιγκαρό» με παρεμβάσεις όποτε το έκρινε στους συντάκτες του πολιτικού. Σαν τον πατέρα του και τον έναν γιο του, ήθελε να κάνει πολιτική αλλά δεν του βγήκε σε καλό. Εμμονικός, περίμενε 17 χρόνια να εκλεγεί δήμαρχος στο προάστιο του Κορμπέιγ Εσόν, αλλά στη συνέχεια έπρεπε να απαντήσει στις κατηγορίες για εξαγορά ψήφων. Επρόκειτο επίσης να δικασθεί την ερχόμενη εβδομάδα σε δεύτερο βαθμό για φορολογική απάτη έπειτα από μία πρώτη καταδίκη τον Φεβρουάριο 2017 με στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και πρόστιμο ύψους 2 εκατομμυρίων ευρώ.

Αλλά παρ’ όλ’ αυτά, οι γάλλοι πρόεδροι, αριστεροί ή δεξιοί, άκουγαν πάντα προσεκτικά τις συμβουλές του για θέματα άμυνας. Γι’ αυτό τον λόγο ο Εμμανουέλ Μακρόν αποτίνοντας φόρο τιμής στον γάλλο βιομήχανοείπε ότι «η Γαλλία χάνει έναν άνδρα που αφιέρωσε τη ζωή του στην ανάπτυξη ενός κοσμήματος της γαλλικής βιομηχανίας. Η αφοσίωσή του στην πολιτική είχε ως θεμέλιο την ισχυρή του προσήλωση στην Εσόν και την φροντίδα του για την απελευθέρωση της επιχειρηματικής ενέργειας και της ανταγωνιστικότητας των γαλλικών επιχειρήσεων».