«Εμπιστεύομαι τα θέματα που “με επιλέγουν”»

Το ηχητικό σύμπαν πίσω από τις δημιουργίες επτά σπουδαίων ζωγράφων αναζητά ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου στο νέο του έργο «Συμφωνικά ζωγραφικά saoundtracks». Δύο από αυτά αντλούν την έμπνευσή τους από την «Παιδική συναυλία» του Γιώργου Ιακωβίδη και «Το νησί των νεκρών» του Αρνονλντ Μπέκλιν. Τα υπόλοιπα πέντε αποτελούν την οπτική του συνθέτη πάνω στο σύνολο του έργου των ζωγράφων που ενέπνευσαν τη μουσική του: Κλοντ Μονέ «Αντικατοπτρισμοί του φωτός στον χρόνο», Τζάκσον Πόλοκ «Οι διαδικασίες του χάους & οι παράξενοι ελκυστές» Εντουαρντ Χόπερ «Η στιγμή ως νεκρά φύση», Ανρί ντε Τουλούζ-Λοτρέκ «Χορεύτριες και ακροβάτισσες», Ιβάν Αϊβαζόφσκι «Μεταλλάξεις του θανάτου στη θάλασσα».

ΑΙΩΝΙΑ ΤΕΧΝΗ. Είμαστε σε μια εποχή που η κινούμενη οπτικοακουστική αφήγηση (σινεμά – τηλεόραση – κομπιούτερ) κυριαρχεί. Σε σύγκριση με αυτήν η ζωγραφική μοιάζει να υστερεί σε αγοραία εμπορικότητα. Ομως στο αισθητικό και πνευματικό επίπεδο ως αμιγής και πρωτογενής τέχνη είναι αναμφίβολα η βασίλισσα των εικαστικών τεχνών. Σε μια βασική εκπαίδευση που σέβεται τον εαυτό της η επαφή με τη μεγάλη ζωγραφική είναι υποχρεωτική γιά όλους. Πρέπει να είναι κομμάτι της καθημερινότητας όσο η μουσική ή το σινεμά. Συνεπώς η αναφορά μου σε αυτήν δεν αποτελεί παρά αποτέλεσμα μιας τέτοιας πρακτικής που είχα την τύχη να γνωρίσω από παιδί χάρις στους γονείς και τα μεγαλύτερα αδέρφια μου.

ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ. Εμπιστεύομαι πιο πολύ τα θέματα που «με επιλέγουν», δηλαδή που με επισκέπτονται απρόσκλητα, και όχι με εγκεφαλική απόφαση. Πολλοί πίνακες προηγούνταν αυτών που έκανα σε πρώτο επίπεδο, εν τέλει όμως έκανα αυτούς που μού επιβλήθηκαν υπογορεύοντάς μου αυτόματα τη μουσική τους. Η κοινή υπόγεια θεματολογία τους είναι ο χρόνος, η διαχείριση του οποίου είναι διαφορετική κάθε φορά. Ανακάλυψα ότι ο τρόπος που διαχειρίζεται ο ζωγράφος τον χρόνο, την μόνη διάσταση που του διαφεύγει ως πρώτη ύλη, καθορίζει τελικά η ίδια η τεχνοτροπία του. Ετσι κάθε φορά που διέκρινα μια ακραία διαφορετική προσέγγιση αυτό με ενθουσίαζε και το μετέφραζα μουσικά αυτόματα.

ΑΥΤΟΑΠΑΛΛΑΓΗ. Η ωριμότητα είναι ένα στάδιο πριν τη σαπίλα. Δεν θέλω να γίνω ποτέ ώριμος. Ψάχνω επάνω μου διαρκώς το νέο. Το διαφορετικό για μένα, το καινούργιο. Και όσο και αν επιθυμώ να γίνω άλλος, βρίσκει ο εαυτός μου πάντα έναν τρόπο να μένω ίδιος και στο καινούργιο. Αυτό με εκνευρίζει και συνεχίζω την προσπάθεια της αυτοαπαλλαγής! Ετσι διαιωνίζω το αίτημα. Πολυεπίπεδα συναντάς τον εαυτό σου. Είναι ένα ταχύρρυθμο φροντιστήριο αλλά και ψυχανάλυση το να γράψεις ένα τόσο πλατύ έργο. Γιατί πρέπει να ανακαλύψεις τον εαυτό σου κάθε φορά σε όλα αυτά τα ποικίλα ή αντίθετα πράγματα.