Επισημαίνοντας ότι «οι αρχηγοί ανήκουν στο παρελθόν», ο Κώστας Σημίτης απηύθυνε ουσιαστικά στην Κεντροαριστερά μια έκκληση για ενότητα. Μόνο που από την ευρεία υποδοχή της παρέμβασης του πρώην πρωθυπουργού είναι σαφές ότι η επισήμανση ξεπερνάει τον χώρο της Κεντροαριστεράς. Το μοντέλο των αρχηγικών κομμάτων, τουλάχιστον με τον τρόπο που τα γνωρίσαμε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, έχει φτάσει πλέον στα όριά του.

Είναι μια εξέλιξη που αποτυπώνεται ανάγλυφα στις μετρήσεις της κοινής γνώμης. Οι πολίτες εμπιστεύονται όλο και λιγότερο τα μεμονωμένα πρόσωπα, ενώ από την άλλη πλευρά διατυπώνουν όλο και πιο έντονα το αίτημα των συναινέσεων και των συνεργασιών. Και είναι ένα αίτημα σε σύμπνοια με τον χαρακτήρα των καιρών, σε αρμονία με την εποχή που διανύουμε: ο κόσμος πλέον είναι αρκετά πολύπλοκος για να κυβερνάται από ηγέτες παλαιάς κοπής. Κι όποιοι επιχειρούν σήμερα να εμφανιστούν ως τέτοιοι, εξελίσσονται σε επικίνδυνα κακέκτυπα.

Επιστρέφοντας στον χώρο στον οποίο απευθύνθηκε ο Κώστας Σημίτης, δεν μπορεί να μην επισημανθεί ότι η Κεντροαριστερά ήταν ιστορικά η κατεξοχήν παράταξη που ξεπέρασε τον κατακερματισμό της με συμβιβασμούς, συνεργασίες και κοινή πορεία –όχι μόνο στην Ελλάδα μας αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της ιταλικής Ελιάς. Σήμερα, η δημοκρατική παράταξη έχει ανάγκη ακόμη περισσότερο από τη δημιουργική συμμετοχή προσώπων που, όπως επισήμανε ο πρώην πρωθυπουργός, συνέβαλαν στη συσπείρωσή της. Από πρόσωπα και όχι από αρχηγούς.