Αναζήτηση
Οι δύο άνδρες –εξαιρετικά επιτυχημένοι αμφότεροι στον χώρο των επιχειρήσεων αλλά και μαραθωνοδρόμοι με δρομική εμπειρία αρκετών χρόνων –αποφάσισαν να τα αφήσουν όλα πίσω και να γίνουν σχοινοσύντροφοι, να δεθούν μεταφορικά και κυριολεκτικά, δηλαδή, και να κυνηγήσουν το όνειρό τους! Με φανερό ενθουσιασμό αλλά και αξιοθαύμαστη σεμνότητα μοιράστηκαν τα συναισθήματα και τις στιγμές εκείνες. Απολαύστε τους!
Α.Σ.: Ασχολούμαι με την ορειβασία από το 1990. Μετά την πρώτη μου πετυχημένη αποστολή στον Καύκασο, το Εβερεστ ήταν πάντα ο μεγάλος στόχος!
Μ.Ε.: Η επιθυμία αυτή για μένα γεννήθηκε στις αρχές του 2017. Αφού είχα ανέβει παρέα με τον 16χρονο γιο μου τον Ιάσονα στο Κιλιμάντζαρο.
Ετσι κι έγινε. Η προετοιμασία μας διήρκεσε δυόμισι μήνες και βασίστηκε στο τρέξιμο σε ανώμαλο τερέν, ενώ περιελάμβανε επίσης σκαρφαλώματα, διαμονή σε υψόμετρο και προπόνηση crossfit (στο CTC).
Μ.Ε.: Κάναμε πολύ σοβαρή προετοιμασία όχι μόνο προπονητικά αλλά και στην υλικοτεχνική επιμέλεια. Η ορειβατική εμπειρία του Αντώνη ήταν καθοριστική! Από την επιλογή του μετεωρολόγου μας, του Κώστα Γαβριήλ, μέχρι τις κάλτσες που θα φορούσαμε! Δεν παίζεις με αυτά! Στο Εβερεστ δεν ανεβαίνεις «τυχαία». Είναι αποτέλεσμα πολλών σωστών επιλογών και συγκυριών.
Μ.Ε.: Είμαστε και οι δύο μαραθωνοδρόμοι του τετράωρου. Γι’ αυτό είχαμε ήδη πολύ καλή φυσική κατάσταση. Χάρη στη δρομική μας εμπειρία, όμως, ξέραμε να ανακαλύπτουμε και τα ψυχικά μας αποθέματα. Στο Εβερεστ (και σε κάθε κορυφή πάνω από τα 8.000 μ.) δεν αρκεί μόνο η καλή σωματική κατάσταση. Αν δεν είσαι ψυχολογικά έτοιμος, ψυχικά ισορροπημένος, δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις.
Μ.Ε.: Το συναίσθημα του υπερκόσμιου το αισθάνθηκα πριν φτάσω στην κορυφή. Στο «μπαλκόνι» (8.400 μ.), ένα πλάτωμα όπου αντικρίσαμε την πιο συναρπαστική ανατολή ηλίου! Η ημέρα «άνοιξε» κι εκεί αισθάνθηκα πως ε, κάτι κατάφερα! Φτάνοντας στην κορυφή ήμουν πολύ εξαντλημένος, σε αντίθεση με τον Αντώνη που πέταξε στα τελευταία μέτρα. Ικανοποίηση ένιωσα, ναι, αλλά κυρίως τεράστια ανακούφιση! Στη διαδρομή βίωσα έντονα και ανάμεικτα συναισθήματα. Στην κορυφή όλα είναι πιο ξεκάθαρα: έφτασα, τελείωσα, το ‘κανα! Ερχεται η λύτρωση!
Α.Σ.: Σε εκείνο το τοπίο, περιτριγυρισμένος από κορυφές και σύννεφα, νιώθεις πολύ μικρός. Ένα τίποτα. Απερίγραπτα συναισθήματα! Ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχουμε κάνει! Η κόρη μου λέει συνέχεια: «Μπαμπά έχεις ανέβει το Εβερεστ! Το ξέρεις;». Κι εγώ κι ο Μάικ είμαστε άνθρωποι που διαχειριζόμαστε την επιτυχία με πολύ κομψό και ήρεμο τρόπο. Πριν ανέβω, ένιωθα δέος για όσους το έχουν καταφέρει και ακόμη νιώθω. Οχι όμως για μένα τον ίδιο. Είναι θέμα χαρακτήρα. Ενώ πρόκειται για το ίδιο κατόρθωμα!
Α.Σ.: Εκτός από τη σωματική και ψυχική κούραση, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και το απίστευτο κρύο. Ζήσαμε 52 νύχτες υπό το μηδέν. Υστερα από μια τέτοια εμπειρία νιώθεις τεράστια αυτοπεποίθηση. Ειδικά για τον Μάικ που δεν ήταν ορειβάτης και μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε κάτι που άλλοι αγωνίζονται χρόνια, η επιτυχία αυτή είναι ακόμη σημαντικότερη. Επιτυχία και αυτοπεποίθηση είναι αλληλένδετες!
Μ.Ε.: Βιώσαμε πως ένας στόχος, όσο ακατόρθωτος κι αν φαίνεται, μπορεί τελικά να επιτευχθεί. Μπορούμε να σπρώξουμε τα όριά μας μακρύτερα. Είμαστε άνθρωποι της ευθύνης, δεν ήταν εύκολο να αφήσουμε πίσω οικογένειες και επιχειρήσεις. Κι όμως μάθαμε πως χρειάζεται να τολμάς πράγματα και να εμπιστεύεσαι τις ικανότητες των άλλων. Α! Και φυσικά εκτιμάμε αφάνταστα κάποια «δεδομένα» της ζωής μας όπως το νερό, τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά, τις κουβέρτες, ακόμη και το… καζανάκι!
Ακολούθησα πιστά τις εντολές του. Η πειθαρχία στον αρχηγό φέρνει και μια εσωτερική πειθαρχία. Και δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Μου ενέπνευσε απόλυτη εμπιστοσύνη με την προσωπικότητά του και τις γνώσεις του. Ξέρω πως διάλεξα τον καλύτερο έλληνα ορειβάτη για σύντροφο. Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους. Ο Αντώνης είναι πρότυπο φίλου. Προστατευτικός και πολύ δοτικός. Αληθινός μέντορας. Λατρεύει να μοιράζεται την αγάπη του για το βουνό.
Α.Σ.: Η γυναίκα και τα δύο παιδιά μου είναι ήρωες! Το είχαν ξαναζήσει αυτό και μάλιστα σε πιο δύσκολες συνθήκες αφού τη δεκαετία του ’90 που ξεκίνησα, δεν υπήρχε επικοινωνία. Μπορεί για 60 – 70 ημέρες να μην είχαμε καμιά επαφή. Το ’94 η Πόπη ήταν έγκυος στον γιο μας και δεν ήξερε πότε θα γυρίσω. Πάντως, αν τα παιδιά μου επιθυμούσαν να κάνουν το ίδιο, δεν έχω δικαίωμα να τους το απαγορεύσω, αλλά σίγουρα δεν θα τα παρότρυνα! Να τονίσω πως η υποστήριξη και η ενθάρρυνση που λαμβάναμε από γνωστούς και αγνώστους μέσω της σελίδας στο facebook ήταν επίσης ανεκτίμητες και πολύτιμες!
Μ.Ε.: Η οικογένειά μου (σ.σ. είναι πατέρας πέντε παιδιών) έδειξε μεγάλη κατανόηση και υποστήριξη. Η Βασούλα, η γυναίκα μου, έστελνε κάθε μέρα ένα ποίημα! Ο γιος μου ο Ιάσονας, μάλιστα, μου έδωσε τη σοφότερη συμβουλή πριν φύγω: «Να προσέχεις εκεί πάνω, μπαμπά, ο ενθουσιασμός σου να μη νικήσει τη λογική». Είχαμε πάρει τα μαθήματά μας από την ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο, βλέπεις. Πάντως, ούτε εγώ θα πρότεινα στα παιδιά μου να κάνουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Μάλλον θα τα απέτρεπα.
Α.Σ.: Υπάρχει το πρότζεκτ των 82 κορυφών πάνω από 4.000 μ. Εχω ήδη τις 36. Αλλά και τις 13 κορυφές πάνω από τα 8000 μ. Του χρόνου την άνοιξη θέλουμε να ανέβουμε στο Νταουλαγκίρι, μια ανάβαση επετειακού χαρακτήρα αφού εκεί το ’98 χάθηκαν δύο σχοινοσύντροφοι (Παπανδρέου και Τσουπράς).
Μ.Ε.: Εχουμε αρχίσει προετοιμασία και για κάτι ακόμη! Τέλη Αυγούστου θα πάμε να σκαρφαλώσουμε τον βράχο του Γιβραλτάρ, θα περάσουμε στην Αφρική κολυμπώντας (14,3 χλμ.) και μετά θα ανέβουμε στην κορυφή του Ατλαντα (4.167 μ.).
Α.Σ.: Πέρα από αυτά, όμως, θέλουμε να μοιραστούμε αυτά που ζήσαμε και γι’ αυτό ετοιμάζουμε μια ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους. Μακάρι η προσπάθεια αυτή να αποτελέσει κίνητρο και έμπνευση για να μπορέσουν κι άλλοι άνθρωποι να πετύχουν τους προσωπικούς στόχους τους, τα δικά τους «Εβερεστ». Αλλωστε, το βασικό μότο της αποστολής ήταν αυτό: «Μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρά σου, κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν»!
