Ψηλός, με κάτασπρα μαλλιά και χαμόγελο που παραπέμπει σε ξωτική φιγούρα, ο Τζον Κάρπεντερ, 68 ετών σήμερα, βρέθηκε (για πρώτη φορά) στην Ελλάδα για να δώσει τη μία, από τις δυο συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί. Σκέφτομαι πως οι πιθανότητες να γεμίσει το Academy 117 στην αποπψινή συναυλία (27/5 στις 21.30) είναι ελάχιστες. Από τη μια, λογικό: οι καιροί είναι δύσκολοι. Από την άλλη σκέφτεσαι πως τέτοια ευκαιρία δε θα έχουμε ξανά: οι χαμηλές επιδόσεις στο ταμείο θα λειτουργήσουν μάλλον αποτρεπτικά. Και θα είναι κρίμα. Ο ίδιος πάντως ήταν ιδιαιτέρως εύθυμος και οξυδερκής. Ένα (μικρό) δείγμα της κουβέντας μας, ακολουθεί:

Κύριε Κάρπεντερ, καλωσορίσατε.

Η ευχαρίστηση είναι όλη δική μου. Πως τα πάτε εδώ;

Τι να σας πω… Λιακάδα έχει σήμερα, η διάθεση είναι θετική.

Ναι, με το που κατέβηκα σκέφτηκα αμέσως τον καιρό στη Καλιφόρνια. Και τη θάλασσα της. Αλλά οι άνθρωποι στο δρόμο, όπως τους παρατηρούσα στο δρόμο για το ξενοδοχείο, δεν φαίνονται πολύ χαρούμενοι.

Θα μπορούσε να είναι ένα δυστοπικό περιβάλλον, όπως αυτό πολλών ταινιών σας, όπως το «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη», ή το σίκουελ του, όπου χρησιμοποιήσατε σε βασικό ρόλο έναν έλληνα ηθοποιό.

Α, λες τον Τζορτζ! (Σ.σ.: Ο Γιώργος Χωραφάς παίζει τον «κακό» στο «Απόδραση από το Λ.Α.» ενσαρκώνοντας μια καρικατούρα του Τσε). Υπέροχος άνθρωπος και υπέροχος ηθοποιός. Αλλά η έδρα του είναι στη Γαλλία, σωστά; Είχαμε υπέροχη συνεργασία και περάσαμε σπουδαία στα γυρίσματα, έστω κι αν η ταινία δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία.

Στο «Ζουν ανάμεσα μας» μια άρχουσα τάξη εξωγήινων κυβερνά τη Δυτική κοινωνία μέσω… του καπιταλισμού. Παραμένουν επίκαιρα αυτά τα θέματα, έτσι δεν είναι;

Ξέρεις γιατί; Επειδή η δεκαετία του ’80 δεν πέρασε ποτέ. Τα 80s είναι αιώνια, απλά αυτό που συνέβαινε τότε δεν μπορούσαμε να το δούμε, λόγω όλης αυτής της γυαλιστερής επιφάνειας. Η Ρηγκανική περίοδο προσδιόρισε την Αμερική περισσότερο απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε. Και ο λόγος που ο κόσμος επιστρέφει συχνά σ’ αυτή τη δεκαετία, περισσότερο απ’όσο συμβαίνει με τα 60s για παράδειγμα, είναι ακριβώς επειδή αναγνωρίζει, συνειδητά ή όχι, αυτή την ομοιότητα.

Δε σας πειράζει που ένας μεγάλος αριθμός ταινιών σας αναγνωρίστηκε χρόνια μετά την πρώτη προβολή τους;

Να σου πω την αλήθεια, όχι. Καθόλου. Αντιθέτως αισθάνομαι υπέροχα. Ξέρεις, «εγώ σας το είχα πει» (γέλια).

Τι να περιμένουμε σήμερα;

Σήμερα θα έρθω σ’ εσάς ως μουσικός. Ελπίζω να σας τρομάξω.