Η Πλεύση Ελευθερίας έχει δεσμευτεί για την αποκήρυξη και διαγραφή του παράνομου αυτού χρέους και για την άσκηση όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων και αξιώσεων της χώρας εναντίον όλων όσοι είναι υπεύθυνοι τόσο για την παράνομη διόγκωσή του όσο και για τη χρήση του ως εργαλείου υποταγής του λαού και της κοινωνίας» λέει ο Σταύρος Παπαϊωάννου, στέλεχος της Πλεύσης Ελευθερίας.

Κοινωνικός αφανισμός

«Το δημόσιο χρέος της χώρας αποτελεί βασικό μοχλό για την εφαρμογή των Μνημονίων λιτότητας. Διογκωμένο από 120% το 2010 στο 190% του ΑΕΠ, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί παρά μόνο με οικονομικό και κοινωνικό αφανισμό του ελληνικού λαού. Είναι μη βιώσιμο και πρέπει να διαγραφεί» υποστηρίζει κατηγορηματικά ο Δημήτρης Στρατούλης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της Λαϊκής Ενότητας. Και συμπληρώνει: «Το χρέος αυτό δεν προκλήθηκε από δήθεν διόγκωση δημοσίων κοινωνικών δαπανών, μισθών και συντάξεων, αλλά από τα υψηλά επιτόκια δανεισμού, τις υψηλές στρατιωτικές δαπάνες, τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών, τις δαπάνες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τους μηχανισμούς των Μνημονίων και τις δανειακές συμβάσεις. Τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν ευθύνη γι’ αυτό, επομένως δεν έχουν κανέναν λόγο να το πληρώσουν». Και τι θα μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση; «Μια πραγματικά αντιμνημονιακή κυβέρνηση μπορεί επιπλέον να επικαλεστεί: τις αρχές του διεθνούς δικαίου, ιδίως την αρχή της κατάστασης ανάγκης που αποτρέπει τη συνέχιση της εξυπηρέτησης δανείων όταν διακυβεύεται η οικονομική επιβίωση ενός κράτους και υπάρχει αδυναμία του να εκπληρώσει στοιχειώδεις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες. Επίσης, τις έννοιες του «παράνομου», «απεχθούς» και «επονείδιστου» χρέους, αφού τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν για την κάλυψη των αναγκών του λαού.

Κυριαρχικό δικαίωμα

Ακόμη, μπορεί να επικαλεστεί την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (Σεπτέμβριος ’15) ότι η αναδιάρθρωση χρέους παραμένει κυριαρχικό δικαίωμα κάθε χώρας. Η παγκόσμια Ιστορία έχει γνωρίσει πολλές περιπτώσεις στάσης πληρωμών και διαγραφής χρεών με πιο πρόσφατες τον Ισημερινό το 2008, την Αργεντινή το 2003-2005, τη Γερμανία το 1953 κ.λπ. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσει η χώρα να αντιμετωπίσει το δίδυμο βάρος του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους είναι να προχωρήσει στη βάση ενός αναπτυξιακού προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης, στη σχεδιασμένη και συντεταγμένη έξοδο από την ευρωζώνη και τη διαμόρφωση εθνικού νομίσματος για τη χάραξη, από μια υπό κυβερνητικό πολιτικό έλεγχο Κεντρική Τράπεζα, εθνικής νομισματικής πολιτικής.

Τελευταία Νέα