«Μου δίνεις, σου δίνω». Κάπως έτσι παίζεται παιχνίδι με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ενα «χοντρό παζάρι» γύρω από το οποίο στοιχίζονται οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα: κυβέρνηση και έλληνες τραπεζίτες, ξένοι επενδυτές μέτοχοι των ελληνικών τραπεζών και ομολογιούχοι, η Γερμανία, η Γαλλία, αλλά και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ολοι θέλουν την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, όμως οι στόχοι και οι επιδιώξεις τους διαφέρουν.

Κλειδί τα προαπαιτούμενα

Για όσους, λοιπόν, γνωρίζουν το παρασκήνιο, ένα γίνεται ξεκάθαρο όσο πλησιάζουμε στη διακεκαυμένη ζώνη των τελικών αποφάσεων: το σταυρόλεξο της ανακεφαλαιοποίησης δεν πρόκειται να λυθεί (και, πολύ περισσότερο, με τον επωφελέστερο για τη χώρα τρόπο) αν η κυβέρνηση δεν εφαρμόσει κατά γράμμα τα δεκάδες προαπαιτούμενα μέτρα για την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος από τους δανειστές. Προσοχή: ακόμη και αν κάτι τέτοιο βάζει σε κίνδυνο τις καταθέσεις. Είναι γνωστό ότι, αν φύγει το 2015 χωρίς αποτέλεσμα, με το νέο καθεστώς διασώσεων τραπεζών που θα ισχύσει από το 2016, ένα κούρεμα στις καταθέσεις δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Βάζουν τα 6-7 δισ. ευρώ

Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα στο ψηφιδωτό της ανακεφαλαιοποίησης, αλλά και τα υπόλοιπα πολλά επιμέρους δύσκολα σημεία επίσης υποτάσσονται σε αυτήν, όπως λένε παράγοντες με γνώση των εξελίξεων.

Σε λίγες ημέρες θα ολοκληρωθεί η πρώτη εξίσωση για τον λογαριασμό της ανακεφαλαιοποίησης. Πρόκειται για την αξιολόγηση των στοιχείων του ενεργητικού των τραπεζών (Asset Quality Review) που, μαζί με τον συνυπολογισμό του βασικού σεναρίου (base line) για την πορεία της οικονομίας και ορισμένους άλλους δείκτες, θα βγάλουν έναν λογαριασμό. Το θεμιτό για τους έλληνες τραπεζίτες, τα ξένα funds μετόχους των τραπεζών, αλλά και για την ίδια την κυβέρνηση, που όπως μαθαίνω ξορκίζει τώρα την εθνικοποίηση, είναι η εξίσωση αυτή να δείξει ένα νούμερο γύρω στα 6-7 δισ. ευρώ. Ενα ποσό κεφαλαίων στο επίπεδο αυτό μπορούν να το καλύψουν οι ιδιώτες μέτοχοι, έλεγε με βεβαιότητα τραπεζικός παράγοντας που έχει πλήρη γνώση των δεδομένων γύρω από την ανακεφαλαιοποίηση.

Το αγκάθι και τo γλυκαντικό

Αλλού όμως βρίσκεται το μεγάλο αγκάθι: στη διαφορά μεταξύ του αποτελέσματος αυτού και του ποσού που θα προκύψει από την προσαρμογή της εξίσωσης στο δυσμενές (adverse) σενάριο για την πορεία των μεγεθών της οικονομίας. Η διαφορά θα πρέπει οπωσδήποτε να καλυφθεί για να θεωρούνται κεφαλαιακά θωρακισμένες οι τράπεζες. Και όσο μεγαλύτερη είναι τόσο χειρότερα τα πράγματα για τους σημερινούς μετόχους που κινδυνεύουν με μεγάλη απαξίωση της συμμετοχής τους (dilution), αν αυτή καλυφθεί εξ ολοκλήρου με τα δανεικά των 25 δισ. ευρώ που προβλέπει το νέο Μνημόνιο για την ανακεφαλαιοποίηση. Εάν η ΕΚΤ δεχθεί ότι ένα μέρος της διαφοράς θα καλυφθεί με ομόλογα μετατρέψιμα σε μετοχές στο μέλλον (CoCos) που θα πάρει ως αντάλλαγμα το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το θέμα λύνεται αισίως για τους υφιστάμενους μετόχους. Αν, αντίθετα, το ΤΧΣ μπει με κοινές μετοχές στο κεφάλαιο των τραπεζών, οι ιδιώτες μέτοχοι θα υποστούν μεγάλη απαξίωση του χαρτοφυλακίου τους και θα ναρκοθετηθεί η συμμετοχή τους στις νέες αυξήσεις κεφαλαίου.

Κάπως έτσι εξελίσσονται τα πράγματα γύρω από την ανακεφαλαιοποίηση. Και όπως λένε όσοι γνωρίζουν, αυτή τη στιγμή όλα είναι ανοικτά!

Τελευταία Νέα