«Ικέτιδες» με ιστορίες σύγχρονων προσφύγων

Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζει έργο του στην προσωπική του πατρίδα, την Αθήνα, και νιώθει ιδιαίτερη χαρά ως δημιουργός που ζει εδώ και 25 χρόνια στη Γερμανία. Ο Κώστας Παπακωστόπουλος σκηνοθετεί τις «Ικέτιδες» στο πλαίσιο της τριλογίας με τίτλο «Η τρέλα των θεών», η οποία ξεκίνησε το 2012 με το έργο «Πλούτος, ο χορός των αγανακτισμένων», συνεχίσθηκε με τις «Εκκλησιάζουσες» το 2013 και ολοκληρώθηκε το 2014 με τις «Ικέτιδες». Το θέμα αυτή τη φορά φωτίζει μια ευαίσθητη πλευρά της επικαιρότητας: την προσφυγική κρίση. «Στις αρχές του 2014 έκανα κάποια workshops με πρόσφυγες από Μάλι, Συρία, Τουρκία και Κούρδους οι οποίοι ζουν στη Γερμανία. Οι περισσότεροι ήταν νέα παιδιά, μεταξύ 18 και 22 χρονών, οι οποίοι είχαν μάθει και λίγα γερμανικά. Ετσι εγώ και οι συνεργάτες μου μπορέσαμε να καταλάβουμε τι σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι, τι επιθυμούν στη νέα τους πατρίδα, ποια είναι τα όνειρά τους. Αποφύγαμε να ρωτήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο έφτασαν στη Γερμανία, επειδή έτσι και αλλιώς δεν το λένε ευχάριστα, αλλά θέλαμε να μάθουμε τι περιμένουν από τη νέα τους πατρίδα και την Ευρώπη. Αυτό το υλικό αποτέλεσε το δεύτερο μέρος για τη σκηνοθεσία και τη δημιουργία της παράστασης του έργου «Ικέτιδες» το οποίο είναι δικό μου, εμπνευσμένο όμως από το έργο και την πλοκή του Αισχύλου».

Η ιστορία. Ξεκινά με ένα ταξίδι στην αρχαία Αίγυπτο ακολουθώντας την αισχύλεια πλοκή, όπου ο Χορός αυτών των γυναικών –των Δαναΐδων –έρχεται από την αρχαία Αίγυπτο στην αρχαία Ελλάδα και στη διαδρομή του έργου μετατρέπεται σε φωνές σύγχρονων προσφύγων που ζουν στην Ευρώπη. «Ετσι δημιουργήθηκαν οι νέες «Ικέτιδες». Ο τρόπος με τον οποίο το αρχαίο δράμα συναντά το θέατρο – ντοκουμέντο είναι και ο τρόπος που δουλεύω με το αρχαίο κείμενο. Δηλαδή προσπαθώ να συλλάβω τις βασικές ιδέες, οι οποίες υπάρχουν μέσα σε αυτά τα κείμενα, κυρίως πολιτικοινωνικές ιδέες, και αυτές να τις μετατρέψω στην πραγματικότητα του σήμερα και να δείξω την αξία και τον χαρακτήρα τους στη σύγχρονη εποχή».

Θέατρο και πρόσφυγες. «Αυτό που συνηθίζεται στη Γερμανία είναι να βλέπουμε πρόσφυγες στη σκηνή που διηγούνται την ιστορία τους. Πρέπει να ομολογήσω ότι από ένα σημείο και μετά υπάρχει ο κίνδυνος υπερβολής, γιατί όσο εκτιμώ το θέατρο – ντοκουμέντο τόσο υπάρχει ο κίνδυνος να υπερβάλλουμε έπειτα από ένα σημείο. Το 2014 το θέμα με τον πρόσφυγα δεν ήταν τόσο καυτό και δεν υπήρχε τόση πληθώρα έργων. Πλέον, τον τελευταίο χρόνο στη Γερμανία το θέμα αυτό έχει μετατραπεί σε μια κατανάλωση που υπάρχει και μια επικινδυνότητα. Φυσικά είναι ενδιαφέρον και πολύ συγκινητικό να λένε οι πρόσφυγες τις ιστορίες τους στη σκηνή, αλλά γίνεται κατά κόρον και αυτό κάποια στιγμή γίνεται και υπερβολή».