Νίκος Ζήσης: Ενας ευτυχής χαμαιλέων του μπάσκετ

Το συναρπαστικό ταξίδι ενός σύγχρονου χαμαιλέοντα, όπως αυτοπροσδιορίζεται, είχε μόλις ξεκινήσει. Υστερα από 10 χρόνια εξακολουθεί να βρίσκεται σε εξέλιξη και ως συλλέκτης τίτλων, διακρίσεων αλλά και εμπειριών ζωής ταξίδεψε την προηγούμενη Πέμπτη στο Μπάμπεργκ για να στήσει το νέο σπιτικό του.

Ο Νίκος Ζήσης, ένας περιπλανώμενος επαγγελματίας που με την ποιότητα και το ήθος του διαφημίζει σε όλη την Ευρώπη την ελληνική παραγωγή μπάσκετ, ετοιμάζεται για τον 7ο σταθμό της καριέρας του μακριά από την Ελλάδα και θυμάται για χάρη των «ΝΕΩΝ» τις εμπειρίες μιας δεκαετίας στην ξενιτιά.

Οσα έζησε στο Τρεβίζο, τη Μόσχα, τη Σιένα, το Μπιλμπάο, το Καζάν και την Κωνσταντινούπολη θα χωρούσαν μόνο σε ένα βιβλίο, που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Ενας ευτυχής χαμαιλέων του μπάσκετ», οπότε γίνεται αντιληπτό ότι είναι αδύνατον να χωρέσουν σε ένα σκάρτο δισέλιδο. Επομένως το ταξίδι μπορεί να γίνει μόνο με αποσπάσματα μιας συναρπαστικής συζήτησης, αρχίζοντας από τον επίλογο που ως επιμύθιο της περιπέτειας έχει ήδη γραφεί.

Τρεβίζο. «Μετά το αξέχαστο σοκ της πρώτης βραδιάς, άρχισα να συνηθίζω. Εμαθα γρήγορα ιταλικά, αν και δεν έκανα ούτε ένα μάθημα, αν και δεν διάβασα ένα βιβλίο. Να ‘ναι καλά ο Σοράνια και ο Μορτέντε, που ήταν οι κολλητοί μου και τους έπρηζα. «Σταμάτα ρε Νίκο να ρωτάς άλλα. Φτάνει πια!» έλεγαν απαυδισμένοι από τις ερωτήσεις μου».

Μόσχα. «Το σοκ της πρώτης ημέρας ήταν ίδιο. Την προηγούμενη χρονιά είχε τύχει να φάμε με τον Παπαλουκά στο Galleria, ένα εστιατόριο της πόλης και του είχα πει: «Ρε συ, τι κάνεις εδώ; Πώς μπορείς;». Κι όμως έναν χρόνο μετά βρέθηκα εκεί! Από ένα ήσυχο σπιτάκι όπου μέναμε με τη Φανή στο Τρεβίζο, ζήσαμε για δύο χρόνια σε ένα σπίτι που βρισκόταν πάνω σε μια λεωφόρο την οποία δεν μπορείς να διασχίσεις με τα πόδια».

Σιένα. «Το μέρος που αγαπήσαμε και αγαπάμε πιο πολύ από κάθε άλλο. Φυσικά ζήσαμε ένα σκωτσέζικο ντους. Από τους 20.000.000 κατοίκους, πίσω στους 80.000 και εγκατάσταση σε αγρόκτημα! Οταν ήταν να υπογράψω, μου ζήτησαν να πάω δύο ημέρες αργότερα για να έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω το Palio. «Μα τι μου λένε; Ποιοι αγώνες αλόγων και πράσινα άλογα;» σκέφτηκα. Ηθελα να σεβαστώ την επιθυμία τους και πήγα τότε και εντυπωσιάστηκα. Γίνεται στην πλακόστρωτη Piazza del Campo.

Επειδή ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στη Σιένα, αποφασίσαμε να τον βαπτίσουμε εκεί και κάποιο βράδυ είπα στους φίλους πως η βάπτιση θα γίνει στη γειτονιά που θα κερδίσει το Palio. Είχα πρόβλημα όμως με φίλους που μισούν την Oca, τη γειτονιά που είχε κερδίσει».

Μπιλμπάο. «Εκεί έμαθα να έχουμε πάντα στην τσάντα μας ομπρέλα και γυαλιά ηλίου. Μπορεί να βγεις με ήλιο και να αρχίσει ξαφνικά βροχή που να κρατήσει 2-3 ημέρες. Τρομερές μεταπτώσεις και μια βροχή τόσο εκνευριστική. Τσίρι-τσίρι τη λένε οι Βάσκοι, γιατί είναι σαν να σε ραντίζουν! Είχαμε παρέα τον Βασιλειάδη και είχαμε αρκετό ελεύθερο χρόνο γιατί ο Αλέξανδρος άρχισε παιδικό σταθμό. Στο Μπιλμπάο απόλαυσα το μπάσκετ. Είναι ευτυχία να παίζεις στην Ισπανία».

Καζάν. «Εκεί ανακάλυψα το κουμπί του ύπνου, όπως λέει ο Καϊμακόγλου. Κάθε ταξίδι ξεκινά με συνάντηση στο γήπεδο στις 4 με 4.30 το πρωί! Οι εσωτερικές πτήσεις είναι 5-8 ώρες, ενώ υπάρχει και διαφορά ώρας μεταξύ των πόλεων. Για τα ευρωπαϊκά ματς; Μίνιμουμ 12ωρο ταξίδι, που μπορεί να φθάσει τις 18 ώρες. Μέχρι τότε δεν κοιμόμουν πουθενά εκτός από το κρεβάτι. Απορούσα πώς μπορούσαν κάποιοι να κοιμούνται σε πτήσεις, αλλά στο Καζάν έμαθα να κοιμάμαι ακόμη και πεντάλεπτα σε καφέ αεροδρομίων. Επίσης υπήρχε πολύ κρύο και χιόνι. Δεν μπορείς να ζήσεις οικογένεια εκεί. Είναι αδύνατον να βγάλεις το παιδί σου βόλτα με το καρότσι. Αλλά γίνεται να κρατήσεις ένα παιδί 4-5 ετών κλεισμένο μέσα; Γι’ αυτό η Φανή και τα παιδιά έμειναν περισσότερο από ποτέ μακριά μου».