«Mad Max: Ο δρόμος της οργής»: Το «Mad Max: Road Fury» είναι για το σινεμά δράσης ό,τι και ο Πύργος του Αϊφελ για τη σύγχρονη αρχιτεκτονική. Χρησιμοποιεί, με άλλα λόγια, την τεχνολογική πρόοδο για να εξελίξει την κινηματογραφική γλώσσα, οδηγώντας παράλληλα το είδος σε μια νέα εποχή. Σε επίπεδο αφήγησης είναι ανελέητο: η ταινία μοιάζει με δίωρη σεκάνς καταδίωξης. Μέσα σε αυτές τις δυο ώρες όμως ο (εβδομηντάχρονος!) Τζορτζ Μίλερ πλάθει χαρακτήρες, κίνητρα και προσδοκίες, ενώ υπογείως αρθρώνει έναν καίριο και ουσιαστικό λόγο πάνω στα φλέγοντα ζητήματα των φύλων αλλά και των προκυπτόντων ρόλων τους. Και η αφετηρία του; Μια εποχή ρημαγμένη, χωρισμένη σε καλούς και κακούς, σε ήρωες και δειλούς. Τα αρχέτυπα, βέβαια, δεν εμφανίστηκαν με το σινεμά. Ξεκινούν από την αρχαιότητα. Στις μυθολογίες όλων κυριολεκτικά των αρχαίων πολιτισμών, οι δυναμικές αυτές μορφές υπήρξαν οι πρώτοι γνήσιοι πρωταγωνιστές αλλά κι ένα μέσο προσέγγισης της μυθικής ύπαρξης που κρύβεται μέσα μας. Τι είναι άλλωστε η ανθρώπινη ψυχή; Ενα παζλ εννοιών, σχέσεων και αρχετύπων, που με τη σειρά του αναδομεί τις καθημερινές μας σκέψεις και επιθυμίες, επιτρέποντας στο ασυνείδητό μας να κατασκευάσει τις ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστούμε. Και ο Γιουνγκ χρησιμοποίησε πρώτος αυτούς τους μύθους ως εφαλτήριο για τη βαθύτερη κατανόηση της ανθρώπινης ψυχολογίας και του συλλογικού ασυνείδητου.

Στο φιλμ που μας αφορά το στόρι έχει ως εξής. Σε μιαν άγονη γη, ό,τι απέμεινε δηλαδή μετά την καταστροφή, ένας τυραννικός πολέμαρχος, ο Ιμόρταν Τζο, ελέγχει τη μόνη πηγή νερού (το αποκαλεί «άκουα κόλα») και μαζί της μιαν ολόκληρη κοινωνία απόκληρων. Οι δε νέες και όμορφες γυναίκες αποτελούν και τον θησαυρό του (προορίζονται άλλωστε για αναπαραγωγή του είδους) μέχρι που η Φουριόσα (Σαρλίζ Θέρον) αποφασίζει να δραπετεύσει μαζί τους προς αναζήτηση ενός καινούργιου κόσμου. Και εδώ ο ρόλος ενός σκλάβου «αιμοδότη» που δραπετεύει μαζί τους (ένας απολαυστικά λιγομίλητος Τομ Χάρντι ως Μαντ Μαξ) είναι περισσότερο ουσιαστικός απ’ όσο δείχνει σε πρώτη ματιά.

Γιατί σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται στο σημείο μηδέν, το Αρσενικό αποτελεί την γενεσιουργό αιτία της καταστροφής όσο και της ελπίδας. Και όταν ο Ηρωας ανασταίνει κυριολεκτικά την Ηρωίδα μέσω ενός (τεχνητού) ομφάλιου λώρου, χαρίζοντάς της το αίμα του, οι ρόλοι αρσενικού και θηλυκού δείχνουν πλήρως αντεστραμμένοι μορφολογικά, αλλά και ακλόνητοι σημειολογικά. Αυτό που πρέπει να αλλάξει δεν είναι ο μυθολογικός προσδιορισμός τους, λέει ο Τζορτζ Μίλερ, αλλά η κοινωνική δομή που τα περιβάλλει. Ετσι, η ασθμαίνουσα Πατριαρχία θα δώσει τη θέση της σε μια νέα κοινωνία με την οικογένεια ολοκληρωτικά απούσα. Σπάνια συναντά κανείς τέτοιες σημάνσεις στο ευρωπαϊκό σινεμά. Πόσω μάλλον σ’ ένα blockbuster προορισμένο για μαζική κατανάλωση.

Βαθμοί: 8

Τελευταία Νέα