Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω απ’ όσα πέρασα

Πάει κι αυτό. Ακόμη ένα πρωτάθλημα μπήκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, όπως θα έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ορισμένοι θέλουν να το θυμούνται, οι περισσότεροι όμως το διαγράφουν από τη μνήμη τους γιατί πολλά από όσα έγιναν άφησαν λεκέδες.

Σε πλείστες περιπτώσεις οι αναλύσεις είναι γεμάτες ζεστασιά, αλλά εν προκειμένω αξίζει να σβήσουμε τα κακώς κείμενα που έφεραν μια διοργάνωση αρκετά συζητήσιμη.

Θα λέγαμε ότι στον αφρό της επικαιρότητας ήρθαν οι δύο υφυπουργοί Αθλητισμού! Αρχικά ο Γιάννης Ανδριανός, όταν στα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου αποφάσισε να αναβληθούν για μία αγωνιστική οι αγώνες με αφορμή τον θάνατο κατά τη διάρκεια επεισοδίων στο Ηράκλειο του Κώστα Κατσούλη, οπαδού του Εθνικού. Ηταν μια πρώτη απάντηση στη βία, μια κίνηση όμως που ελάχιστους συγκίνησε και δεν είδαμε κάτι χειροπιαστό από τη Λίγκα. Ετσι, μήνες αργότερα είχαμε νέα επεισόδια, στη Λεωφόρο και στο ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού. Αυτά προκάλεσαν το τσουνάμι αποφάσεων του (νέου υφυπουργού) Σταύρου Κοντονή, που ανέβαλε μία αγωνιστική και εν συνεχεία έδωσε οδηγία για διεξαγωγή δύο αγωνιστικών με κλειστές πόρτες. Το αν, βέβαια, οι ΠΑΕ έκαναν κάτι με κάμερες και ηλεκτρονικά εισιτήρια θα το διαπιστώσουμε στις αρχές της νέας σεζόν –τότε δεν θα χωρούν ημίμετρα.

ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ. Και γιατί, αλήθεια, να φυλακίσουμε στο κιβώτιο των αναμνήσεών μας μια διοργάνωση που άρχισε με 18 ομάδες και ολοκληρώθηκε με 16 και παρουσιάζοντας σοβαρά προβλήματα αξιοπιστίας; Η Νίκη Βόλου περίπου στα μισά αποχώρησε, αρνητικά επηρεασμένη από τη φυγή του χρηματοδότη της κ. Πάτση. Πολύ αργότερα, ο ΟΦΗ των Μαχλά – Αναστόπουλου δεν άντεξε να παίζει με 12-13 ποδοσφαιριστές, έδωσε το άπαν των δυνάμεών του, ήταν όμως αδύνατο να αντέξει και βυθίστηκε στο Κρητικό Πέλαγος. Κάποιες ομάδες έχασαν βαθμούς από Νίκη και ΟΦΗ. Αλλες εξασφάλισαν βαθμούς στα χαρτιά και αυτό συνιστά πλήγμα σε όλα τα επίπεδα.

ΑΠΟΥΣΙΕΣ. Φυσικά, μιλάμε για μια διοργάνωση δίχως λάμψη και αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι θεατές να είναι λιγότεροι από ποτέ τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και ο Ολυμπιακός, που ένεκα υψηλής ποιότητας γέμιζε τις περισσότερες φορές το γήπεδο Γ. Καραϊσκάκης, είδε στο κάστρο του να υπάρχουν άδεια ασπροκόκκινα καθίσματα. Και όχι εξαιτίας της βαθιάς οικονομικής κρίσης. Από συναγωνισμό δε, τι να πούμε; Λίγα πράγματα. Μόνο στο πρώτο μισό ο ΠΑΟΚ φάνηκε αξιόμαχος και εν συνεχεία ξεφούσκωσε όπως ξεφουσκώνουν σκασμένα λάστιχα αυτοκινήτων. Ο Αγγελος πορεύτηκε επί μακρόν με το «μένω – φεύγω» και τελικά αποχώρησε με ολότελα κομμένα φτερά. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος δεν δικαίωσε τις προσδοκίες που είχε γεννήσει το ωραίο φινάλε της περυσινής σεζόν με την κατάκτηση του Κυπέλλου. Χαμηλότερες πτήσεις για την ομάδα του Αναστασίου, ενός προπονητή που συχνά-πυκνά πετούσε την μπάλα στην εξέδρα, αναζητώντας άλλοθι για την αδυναμία του ΠΑΟ να κάνει μια πειστική νίκη εκτός έδρας.

ΑΣΤΕΙΟΤΗΤΕΣ. Και βέβαια, γιατί να πρέπει ντε και καλά να θυμόμαστε τις απίστευτες παλινωδίες της διοργανώτριας; Το ματς Πανθρακικού – Ολυμπιακού αναβλήθηκε επειδή ο αγωνιστικός χώρος στο γήπεδο της Κομοτηνής ήταν σε μαύρο χάλι και έγινε πολύ αργότερα, όταν είχαν κριθεί σχεδόν τα πάντα. Με τον Ολυμπιακό ήδη πρωταθλητή, δίκαια εκτιμούμε, γιατί είχε το καλύτερο ρόστερ και βέβαια τον σπουδαίο Τσόρι Ντομίνγκες. Δυστυχώς όμως για τη διοργάνωση, η αγωνία ήταν για ελάχιστους, καθόσον όσοι πόνταραν σε θρίαμβο του Ολυμπιακού το περασμένο καλοκαίρι δεν έχασαν τα χρήματά τους. Μια διοργάνωση κερδισμένη προτού καν αρχίσει. Και με διαιτησίες αμφιλεγόμενες, όπως αυτή του Ηλία Σπάθα στην Τρίπολη και στο παιχνίδι Αστέρα – Ολυμπιακού.

ΑΘΛΙΟΤΗΤΕΣ. Ναι, δεν κρίθηκε εκεί ο νικητής, αλλά ο κ. Σπάθας προκάλεσε θύελλα συζητήσεων. Και μετά, άρχισαν οι εμφανίσεις των φερόμενων ως πρωταγωνιστών στην εγκληματική οργάνωση ενώπιον του ειδικού ανακριτή. Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν παίζεται μόνο στο χορτάρι. Ακόμη χειρότερα, παίζεται κακής ποιότητας μπάλα στα γραφεία της Σούπερ Λίγκας. Εκεί, μια συνεδρίαση και ένας διάλογος πρωταγωνιστών που αποκάλυψαν «ΤΑ ΝΕΑ» φανέρωσαν αρκετά για το ποιόν κάποιων πρωταγωνιστών και τις παθογένειες του αθλήματος στον τόπο μας.

Για όλα τα ανωτέρω, ποιος ο λόγος να κρατήσουμε αναμνήσεις από μια διοργάνωση ξεφτισμένη;