«Στην Ελλάδα είμαστε φοβικοί με τις αλλαγές προσώπων»

φησε ένα μεσαίου μεγέθους θέατρο, το Σημείο, για να αναλάβει το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μετά τον Τάκη Τζαμαργιά. Και μάλιστα με θητεία ενός μόλις χρόνου. Η χρονική διάρκεια προϊδεάζει για τις δεσμεύσεις και τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσει ο Νίκος Διαμαντής. Στη συζήτησή μας, πάντως, δείχνει να γνωρίζει καλά πως για να φθάσουμε στο σημείο να μιλάμε για ένα εφικτό μέλλον ανάπτυξης, βασική προϋπόθεση –όπως παραδέχεται και εκείνος –είναι το απαραίτητο κούρδισμα του Δημοτικού Θεάτρου.

Το πρόγραμμα που παρουσίασε πριν από λίγες εβδομάδες για την τρέχουσα και επερχόμενη χρονιά περιλαμβάνει πολλά φιλόδοξα σχέδια και συνέργειες (Φεστιβάλ Αθηνών, Εθνικό Θέατρο, ΚΘΒΕ, Λυρική Σκηνή, Θέατρο Τέχνης, θέατρο Πορεία, ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, Μουσείο Μπενάκη, Γαλλικό Ινστιτούτο, Τμήμα Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών κ.ά.) που θα έλεγε κανείς ότι ταιριάζουν περισσότερο στο προφίλ ενός φορέα με τις μηχανές του αναμμένες εδώ και χρόνια. «Μπορεί και να είμαι πολύ αισιόδοξος. Γι’ αυτό είμαι σε αυτή τη θέση όμως: για να υποστώ την οποιαδήποτε κριτική. Το είπα και στη συνέντευξη Τύπου», εξηγεί ο καλλιτεχνικός διευθυντής και διευκρινίζει: «Δεν θέλω καμία περίοδο χάριτος, κρίνομαι από την πρώτη στιγμή. Θέλω να κριθώ για όλη την γκάμα των επιλογών μου. Μπορεί και να είναι θέμα ξεροκεφαλιάς. Σε κάθε περίπτωση πάντως πιστεύω ότι πρέπει να τολμήσουμε».

Η επόμενη ερώτηση είναι μάλλον αναπόφευκτη: στον έναν χρόνο που θα διαρκέσει η θητεία του, διαδεχόμενος τον σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαργιά, μπορούν όλα τα σχέδια που ανακοινώθηκαν να πραγματοποιηθούν; «Ενας χρόνος είναι αρκετός για να δημιουργήσω έναν μηχανισμό πνευματικότητας και παρέμβασης που θα κινείται σε επίπεδο εκπαίδευσης, τουρισμού, θεάτρου, εικαστικών, φωτογραφίας. Ενας χρόνος είναι αρκετός ώστε να κάνεις έναν οργανισμό να βηματίζει. Με τα υπάρχοντα δεδομένα θεωρώ πως είναι ικανό διάστημα για να κουρδίσω τον οργανισμό. Δεν θέλω όμως να μείνω μόνο σε ένα αρχικό επίπεδο ενεργειών. Θέλω να δώσω άλλες ταχύτητες στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το οποίο υπόσχομαι να είναι ανοιχτό στο ελληνικό θέατρο ρεπερτορίου και στους άξιους ανθρώπους ανεξάρτητα από γενιά και ηλικία. Θέλω έναν αξιοκρατικό οργανισμό στον οποίο δεν θα επανέρχονται τα ίδια πρόσωπα».

ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ ΕΡΓΩΝ. Οι επαναλήψεις έργων, ωστόσο, που φιλοξενεί η πρώτη σκηνή του Πειραιά τις εβδομάδες μετά την ανάληψη καθηκόντων του («Αρκούδα» του Γουόλτον, «Αχ!» από την ομάδα bijoux de kant, «Ωραία Ελένη» του Οφενμπαχ, «Θέλω να δω τον πάπα», «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα…» της Λένας Κιτσοπούλου δεν επιβεβαιώνουν απόλυτα τις προθέσεις του για ανανέωση του καλλιτεχνικού δυναμικού. «Από χρονικής άποψης το Δημοτικό Θέατρο δεν μπορούσε να κάνει νέες παραγωγές. Τεχνικά είμαστε στο τέλος της σεζόν και προτεραιότητά μας ήταν να χτίσουμε το πρόγραμμα της νέας χρονιάς με τις καλύτερες των παραστάσεων και εκδηλώσεων». Ο «Φάουστ» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου και το «Romeo end Juliette» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου επιλέχθηκαν ως πυλώνες της επόμενης θεατρικής σεζόν με κριτήρια πνευματικότητας και όχι εισπρακτικής επιτυχίας. «Ηθελα ανθρώπους με ισχυρή άποψη για να μιλήσουν για τον άνθρωπο και τον έρωτα μέσα από δύο από τα σημαντικότερα κείμενα του διεθνούς δραματολογίου» τονίζει.

Η αλλαγή πεδίου δράσης, από το θέατρο Σημείο στο Δημοτικό Θέατρο, παραδέχεται ότι τον φοβίζει. Ταυτόχρονα όμως το συναίσθημά του λειτουργεί και ως πρόκληση. «Δεν θα πω ψέματα. Είναι ένα θέατρο δημοσίου συμφέροντος άρα η ευθύνη που έχω αναλάβει είναι τεράστια. Θα ήμουν ανόητος αν δεν αισθανόμουν φόβο» εξηγεί υπογραμμίζοντας παράλληλα την αναγκαιότητα για περισσότερους πειραματισμούς σε θέσεις ευθύνης από ανθρώπους με ισχυρό λόγο. «Στην περίπτωση της ρήξης ανάμεσα στον Σ. Χατζάκη και στον Ν. Ξυδάκη δεν θα μπω στο παιχνίδι τού ποιος έχει δίκιο. Δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει όμως η αλλαγή. Μια αξιοκρατική χώρα δημιουργεί σαφείς, καθαρές, νόμιμες συνθήκες αλλαγής σε όλους τους δημόσιους οργανισμούς. Φοβάμαι πως στην Ελλάδα είμαστε φοβικοί με την αλλαγή προσώπων. Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που περιμένουν από την πολιτεία να τους δώσει χώρο να εκφραστούν. Ενας ισχυρός διευθυντής δημιουργεί πάντα τις συνθήκες διαδοχής του. Σε άλλα εθνικά θέατρα οι διευθυντές των θεάτρων δουλεύουν μαζί με τους αντικαταστάτες τους και τους ενημερώνουν εκ των προτέρων για τον βηματισμό του θεάτρου που θα παραλάβουν. Θεωρώ πως το ΥΠΠΟ έχει κάνει τις επιλογές του. Οταν αλλάζει άποψη για κάποιον λόγο πιστεύω ότι τα εμπλεκόμενα πρόσωπα για ηθικούς λόγους πρέπει να υπακούν».