Η πιο «ελληνική» ταινία που μας αφορά στην τρέχουσα σεζόν δεν είναι ελληνική. Τιτλοφορείται «Με σειρά εξαφάνισης», προέρχεται από τη Νορβηγία, περιέχει γενναιόδωρες δόσεις μαύρου χιούμορ και τον απαραίτητο μινιμαλισμό των παγωμένων πλάνων.

Μας αφορά όχι επειδή σε μια σκηνή της δύο νορβηγοί εκτελεστές αμπελοφιλοσοφούν για τη διαφορά του «προηγμένου Βορρά» και του «ράθυμου Νότου». Οπως λέει ένας από αυτούς, «ή λιακάδα θα έχεις ή πρόνοια». Ούτε επειδή η Ελλάδα αναφέρεται ως παράδειγμα κοινωνικής διάλυσης μαζί με την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Λατινική Αμερική. Αλλού χτυπάει διάνα το σενάριο: στην άνοδο και στην πτώση των στερεοτύπων. Στην ταινία οι Νορβηγοί πίνουν καροτοχυμό (λίγο πριν σκοτώσουν εν ψυχρώ), οι σέρβοι μετανάστες ζουν για τη βεντέτα της επόμενης ημέρας και οι Νότιοι «τρώνε μπανάνες όταν θέλουν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους».

Με τον ίδιο τρόπο που για μια μερίδα του ελληνικού λαϊκισμού οι Γερμανοί χτυπούν κάρτα στις 7, έχουν θεοποιήσει την εργασία, δεν ξέρουν να διασκεδάζουν και τρέφουν μνησικακία για ηλιόλουστους περιούσιους λαούς. Με τον ίδιο τρόπο που για μια μερίδα του γερμανικού λαϊκισμού οι Νότιοι είναι τεμπέληδες, χωρίς ίχνος παραγωγικότητας, δεν έχουν καμία διάθεση για μεταρρυθμίσεις και τρώνε τη σύνταξη των γονιών τους. Μόνο που η εξωτερική πολιτική της Γερμανίας δεν είναι η «Bild». Ούτε τα συμφέροντα της Ελλάδας συμπλέουν με τις εγχώριες ραδιοτηλεοπτικές παράτες που διαφημίζουν τη «νέα αποικιοκρατία» στα μεσογειακά εδάφη.

Τα εθνικά στερεότυπα έχουν αυτή τη δύναμη: είναι τα λεξοτανίλ των διακρατικών σχέσεων. Ανακουφίζουν όπως ένα παυσίπονο τον πονόδοντο. Οπως ακούγεται κάπου ο σέρβος μαφιόζος, «εγώ τα δόντια μου τα έφτιαξα στις νορβηγικές φυλακές: εκεί σερβίρουν ζεστό φαγητό, οι φύλακες είναι ευγενικοί και δεν υπάρχουν καθόλου βιασμοί».