Συστηματικά, το τρέξιμο μπήκε στη ζωή μου από τον Ιούνιο του 2013. Από τότε έθεσα στόχο τον Μαραθώνιο της Αθήνας και άρχισα τις προπονήσεις. Ξεκίνησα στο γήπεδο κάνοντας οκτώ με δέκα γύρους, δηλαδή δύο με τέσσερα χιλιόμετρα, τρέχοντας τις περισσότερες φορές μόνη. Και πιο πριν, όσο ήμουν στο σχολείο, ήταν στενή η σχέση μου με τον αθλητισμό μια και πέρασα τα χρόνια της εφηβείας μου στη Γερμανία, όπου οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές αφού υπήρχε υποδομή.
Το καλοκαίρι του 2005 παρουσίασα τα πρώτα συμπτώματα ασθένειας. Η νόσος αυτή, η σκλήρυνση κατά πλάκας, επηρεάζει αρκετά την καθημερινότητα των ασθενών, συνοδεύεται από χρόνια συμπτώματα και αυτό συνεπάγεται πόνο. Εγώ απλώς έμαθα να ζω με αυτήν μια και θα είναι η παρέα μου για πολύ καιρό ακόμα. Αυτή η ιδιαιτερότητα της υγείας μου αποτέλεσε ουσιαστικά την κινητήριο δύναμη για να ασχοληθώ με το τρέξιμο. Κάποτε μου είπαν ότι δεν θα ξανατρέξω. Εγώ θέλησα απλώς να προσπαθήσω να κάνω το αντίθετο –πρώτα ο Θεός, βέβαια, έλεγα. Θέλησα να ενθαρρύνω νέα παιδιά. Πάνω στα πόδια μου κουβαλούσα τις ανησυχίες και τα όνειρα άλλων ασθενών.
Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος στον οποίο έλαβα μέρος πρόσφατα –και τερμάτισα σε 5.03.36 –ήταν όνειρο ζωής! Στις μεγάλες προπονήσεις των Κυριακών, όταν τερμάτιζα, ήταν σαν να αντίκριζα κάθε φορά το Καλλιμάρμαρο. Ζούσα για τη στιγμή που θα με αξίωνε ο Θεός να σταθώ στη γραμμή εκκίνησης στον Μαραθώνα και να τρέξω μέχρι την Αθήνα. Ηθελα έναν και μοναδικό Μαραθώνιο, αυτόν! Να κάνω την κλασική διαδρομή για μία φορά στη ζωή μου! Η εμπειρία της συμμετοχής μου αυτής ήταν πράγματι μοναδική! Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, τη βλέπω μπροστά μου. Εχω πλέον να πω και να δώσω κάτι στα μελλοντικά παιδιά μου. Αποτελεί την κληρονομιά μου προς τους μαθητές μου μια και είμαι εκπαιδευτικός (Οικονομικών) στην Κάλυμνο. Είναι ό,τι πιο σπουδαίο έχω καταφέρει μέχρι σήμερα. Κατάθεση ψυχής, υπέρβαση στις φοβίες μου. Οσο για το μετάλλιο που πήρα, το χάρισα στον γιατρό μου –μου έδωσε το δικό του ο αδελφός μου, που ήρθε από τη Γερμανία απροετοίμαστος, μόνο και μόνο για να τρέξει δίπλα μου και να μου χαρίσει το δικό του!

Τώρα, στα 36 μου, εννοείται ότι θα συνεχίσω να τρέχω, όσο βέβαια το επιτρέπει η υγεία μου. Νιώθω ότι κάτι μου λείπει όταν δεν τρέχω. Πάνω απ’ όλα, το τρέξιμο μου δίνει κουράγιο και δύναμη, αισιοδοξία να αντιμετωπίσω τη ζωή, νιώθω ζωντανή και απερίγραπτη γαλήνη όταν τρέχω! Πλέον τρεις προπονήσεις την εβδομάδα είναι αρκετές για να μπορέσω να συντηρήσω την όλη προσπάθειά μου, να συνεχίσω να εισπράττω μεγάλη χαρά!

Η Μάρθα Ξανθοπούλου γεννήθηκε πριν από 36 χρόνια στο Κιλκίς και σήμερα ζει και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Κάλυμνο. Πέρα από το τρέξιμο, της αρέσουν το τρίαθλο και το ποδήλατο.

Τελευταία Νέα