«Τα πάντα επιτρέπονται αρκεί να είναι φανταστικά» έλεγε ο ιταλός αρχιτέκτονας Κάρλο Μολίνο για να δικαιολογήσει μια σειρά φωτογραφιών πολαρόιντ. Σε αυτές πρωταγωνιστούσαν από το 1962 και για δέκα χρόνια οι χώροι μιας ιδιαίτερης κατοικίας στο Τορίνο και οι ιερόδουλες τις οποίες ο ίδιος πλήρωνε για να τις φωτογραφίσει με ρούχα δικής του επιλογής. Ο αισθησιασμός αυτών των εικόνων, αν και αποτελεί το άθροισμα των προσωπικών του προτιμήσεων, μέσα από φίλτρα σουρεαλισμού, αρχαίων μυθικών μορφών, φουτουρισμού και αρ νουβό, μαζί με το πάθος του για το γυναικείο σώμα, φαίνεται πως επηρέασε το ντιζάιν της δεκαετίας του ’70, το οποίο ο Μολίνο εμπλούτισε με τη συνεισφορά των επίπλων και των αρχιτεκτονικών του σχεδίων.

Οι ίδιες φωτογραφίες που έμειναν αθέατες ως κρυμμένο μυστικό και μετά τον θάνατό του το 1973 σήμερα εκτίθενται στην γκαλερί Γκαγκόζιαν της Νέας Υόρκης. Πρώτος τις εντόπισε το 1985 ο Φούλβιο Φεράρι, νέος ιδιοκτήτης της περίφημης Βίλα Ζαΐρα, την οποία ο Μολίνο είχε χρησιμοποιήσει για το παράξενα ερωτικό και αρχιτεκτονικό του πρόγραμμα.

Από τότε ο επόμενος που παθιάστηκε με τα πολαρόιντ του Μολίνο ήταν ο Τομ Φορντ. Και φέτος που κυκλοφόρησε η έκδοση με το πλήρες αρχείο των πολαρόιντ ο τελευταίος ομολόγησε την αφετηρία του ερωτισμού με φίλτρα των 70s που υπάρχουν στις συλλογές του. Και δεν είναι ο μόνος που ερωτοτροπεί με αυτή τη δεκαετία. Τα 70s ταυτίζονται με την αναζήτηση του ιερού δισκοπότηρου για τις εμπνεύσεις των σχεδιαστών της μόδας.

Εστω κι αν η δεκαετία αυτή χαρακτηρίστηκε ως μια εποχή πολιτικής αναταραχής, οικονομικής κρίσης, κοινωνικής αναστάτωσης, οι εικόνες από τις στυλιστικές αλλαγές και τα φαινόμενα της ποπ κουλτούρας έστειλαν πιο ισχυρά μηνύματα για να χαραχθούν διαφορετικές αναμνήσεις, τις οποίες ανακάλεσαν οι σύγχρονοι δημιουργοί εντυπώσεων και τάσεων προτείνοντας ό,τι ταιριάζει στη σημερινή ρευστή πραγματικότητα.

Αυτή η επιλεκτική προσαρμοστικότητα των σχεδιαστών μόδας σε εικόνες του παρελθόντος για να δημιουργήσουν κάτι σύγχρονο επαληθεύουν τη θεωρία του Βάλτερ Μπένγιαμιν, γνωστή ως Αλμα της Τίγρης (Tigersprung), την οποία διατύπωσε στις «Θέσεις» του για τη φιλοσοφία της ιστορίας: «Η μόδα οσφραίνεται το επίκαιρο, όπου κι αν κινείται αυτό στη λόχμη τού κάποτε. Είναι το άλμα της τίγρης στο παρελθόν».

Μπάουι και Θάτσερ

Τα 70s ως «σύγχρονη θεραπεία» για την άγνωστη νέα χρονιά; Μπορεί οι γκλαμ απόκοσμοι στίχοι και μουσική του Ζίγκι Στάρνταστ (ο Ντέιβιντ Μπάουι του 1972 δηλαδή), η πανκ ποιητική αποδόμηση της Πάτι Σμιθ σε συνδυασμό με την επαναστατικότητα του τότε ανδρόγυνου ροκ ντυσίματός της να συναγωνιστούν γεγονότα όπως το τέλος του Πολέμου στο Βιετνάμ με την πτώση της Σαϊγκόν το 1975, την είσοδο της Μάργκαρετ Θάτσερ (1979) στην πρωθυπουργική κατοικία της Ντάουνιγκ Στριτ; Και δεν είναι μόνο αυτά. Το 1975 το αγγλικό Κοινοβούλιο ψηφίζει τον νόμο περί ισότητας των φύλων. Το 1977 ο Μάικ Χάρβεϊ είναι ο πρώτος γκέι που εκλέγεται μέλος στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης του Σαν Φρανσίσκο ενώ το 1978 δολοφονείται από έναν φανατικά αντιομοφυλόφιλο αντίπαλό του στο συμβούλιο. Εκείνα τα χρόνια οι καμπάνες στα τζιν παντελόνια, τα δερμάτινα σουέτ κρόσσια στα τζάκετ, τα σχέδια αρ νουβό στις φαρδιές μπλούζες χωριατοπούλας συναγωνίζονταν τις βραδινές τουαλέτες και τις σατέν ολόσωμες φόρμες των θαμώνων στην ντίσκο – στέκι του Αντι Γουόρχολ, Στούντιο 54, στη Νέα Υόρκη.

Επιστροφή στο παρόν και στα σχόλια της δεκαοκτάχρονης Τάβι Γκέβινσον, ιδρύτριας του ιντερνετικού επιδραστικού «Rookie magazine» που εξηγεί γιατί η Nτέμπι Χάρι των Blondie στα τέλη των 70s είναι η προσωπική της ηρωίδα στην ετοιμασία της για πάρτι. Η άποψή της επαληθεύει τη σημερινή τακτική των σχεδιαστών μόδας σε εικόνες του παρελθόντος προκειμένου να δημιουργήσουν κάτι νέο και σύγχρονο.

Τελευταία Νέα