Στο πρώτο πλάνο βλέπουμε μια απειλητική Θάτσερ να δηλώνει ανένδοτη απέναντι στην απεργία των ανθρακωρύχων. Υστερα προβάλλονται σκηνές από μια πορεία ομοφυλοφίλων στο Λονδίνο, το 1984. Η κάμερα ζουμάρει σ’ έναν διστακτικό έφηβο, ο οποίος ακόμη δεν έχει την υπερηφάνεια των υπολοίπων. Ο ίδιος, όμως, θα πρωταγωνιστήσει σε μία από τις πιο υπερήφανες στιγμές στην ιστορία του ακτιβισμού.

Ο βασικός ήρωας της ταινίας «Pride» που άρχισε να προβάλλεται αυτές τις ημέρες στο Λονδίνο μοιάζει να είναι ο Μαρκ Αστον –τον υποδύεται ο ηθοποιός Μπεν Σνέτζερ –ο οποίος ήταν η ψυχή πίσω από τις διαδηλώσεις των ομοφυλοφίλων και το μυαλό πίσω από την πιο εμπνευσμένη συνεργασία των ακτιβιστικών κινημάτων. Αυτός έριξε τη γέφυρα της κοινότητας των ομοφυλοφίλων προς τους ανθρακωρύχους της Νότιας Ουαλίας, οι οποίοι συμμετείχαν στη –μεγαλύτερη στη βρετανική ιστορία –δωδεκάμηνη απεργία που ξέσπασε στις 5 Μαρτίου το 1984, μετά την απόφαση της Θάτσερ να κλείσουν 20 ανθρακωρυχεία και να καταργηθούν 20.000 θέσεις εργασίας. Κάπως έτσι προέκυψε η οργάνωση των Λεσβιών και Ομοφυλοφίλων για τους Απεργούς Ανθρακωρύχους (LGMS).

Ο ΗΓΕΤΗΣ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ. Ή μήπως πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο ηθοποιός Πάντι Κόνσινταϊν, ο οποίος υποδύεται τον αρχηγό των απεργών ανθρακωρύχων του ουαλικού Ντιλέ, τον Ντάι Ντόνοβαν, που έριξε τη δική του γέφυρα από την πλευρά των απεργών για τη συνεργασία ανάμεσα στα δύο κινήματα; «Δεν είναι τα χρήματα που μας βοηθούν στον αγώνα. Οταν βρίσκεσαι απέναντι σε δυνάμεις που σε ξεπερνούν και βρίσκεις έναν φίλο από το πουθενά, το συναίσθημα που βιώνεις είναι απερίγραπτο» θα πει ο ίδιος σε μια εμπνευσμένη ομιλία προς τους LGMS.

Τελικά οι ήρωες της ταινίας δεν είναι μεμονωμένα πρόσωπα. Είναι δύο μειονότητες που ενώνονται απέναντι στον σκληρό θατσερισμό, ενάντια στην προπαγάνδα των βρετανικών ταμπλόιντ και κατά της κακοποίησης από τις αστυνομικές Αρχές. «Δεν υπάρχει κοινωνία» είχε πει η τότε βρετανίδα πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ. «Ακριβώς το αντίθετο αποδεικνύει η ταινία» σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της Μάθιου Μάρκους. Ο ίδιος χαρακτηρίζει την ταινία μια ρομαντική κωμωδία. «Δεν είναι όμως μια σχέση ανάμεσα σε άτομα, αλλά ανάμεσα σε δύο κοινότητες. Δεν καθοδηγείται από ρομαντική αγάπη αλλά από συμπόνια» δηλώνει στην εφημερίδα «Γκάρντιαν».

Μέσα από τη συμπόνια γνωρίζονται δύο διαφορετικοί κόσμοι. Οι γυναίκες της κλειστής κοινότητας δεν φοβούνται να κοιτάξουν στα μάτια μια διαφορετική σεξουαλικότητα. «Μένετε μαζί; Δύο άνδρες; Και ποιος κάνει τις δουλειές του σπιτιού;» ρωτούν οι Ουαλές τους φιλοξενουμένους τους. Οι ίδιες δεν θα αργήσουν να φορούν περήφανα κονκάρδες στα χρώματα του ουράνιου τόξου και να κάνουν μια αποφασιστική εμφάνιση στο πλευρό των ομοφυλοφίλων σε μία από τις μεγαλύτερες πορείες τους, στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 1985.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΜΕ. Τα περιστατικά και τα ονόματα είναι πραγματικά, όπως επίσης πραγματικός είναι και ο πρωτοσέλιδος τίτλος της βρετανικής εφημερίδας «Σαν» –στην ταινία δεν αποκαλύπτεται ποια είναι –«Ορυχεία και Διεστραμμένοι» (Pits and Perverts) που συνοψίζει τη στάση κάποιων μέσων προς τις δύο μειονότητες. «Οταν σε αποκαλούν με κάποιο όνομα το παίρνεις και το κάνεις δικό σου» δηλώνει ο Μαρκ. Αυτό έδειξαν οι σκληραγωγημένοι από τα χρόνια αποκλεισμού και κακοποίησης, ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές στους ανθρακωρύχους: πώς να αντλούν δυνάμεις για έναν αγώνα επιβίωσης. «Στην ταινία παρουσιαζόμαστε ως καλοί, χαρωποί άνθρωποι που υποστηρίζουν τους ανθρακωρύχους. Αλλά από την πλευρά του Μαρκ υπήρξε η ξεκάθαρη στρατηγική εναρμόνισης με το εργατικό κίνημα για να φέρει τα δικαιώματα των γκέι, τη σεξουαλική απελευθέρωση και τη θεραπεία του AIDS στην πολιτική ατζέντα» επισημαίνει ο Ρόι Τζέιμς, μέλος των LGMS.

Τελευταία Νέα