Αναζήτηση
«Οσον αφορά εμένα, σοβαρά περιμένανε και περιμένουν να παραδοθώ; Δεν θα τους κάνω τη χάρη. Ας έρθουν να με πιάσουν». Η Πόλα Ρούπα, η μοναδική γυναίκα που έχει επικηρυχθεί με ένα εκατομμύριο ευρώ για την εγχώρια τρομοκρατία, φρόντισε προ ημερών να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις τηςμε ένα ακόμα κείμενο – μανιφέστο. Για τα στελέχη της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας που γνωρίζουν την πολύχρονη διαδρομή της, το συγκεκριμένο κείμενο _ που απέστειλε πριν συμπληρωθεί μήνας από τη σύλληψη του συντρόφου της Νίκου Μαζιώτη _ δεν πρέπει να προκάλεσε καμία έκπληξη.
Ηγετικό ντουέτο. Το μυαλό του Επαναστατικού Αγώνα, η συντάκτρια των πολυσέλιδων προκηρύξεων με τις μακροσκελείς οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις, πάντοτε βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της νέας γενιάς του αντάρτικου πόλης όπως διαμορφώθηκε μετά την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ. Και η αντίδρασή της στις εξελίξεις ήταν αναμενόμενη.
Μαζί με τον Μαζιώτη αποτελούσαν το ηγετικό ζευγάρι του Επαναστατικού Αγώνα και το όνομά της στις προκηρύξεις τις περισσότερες φορές έμπαινε μπροστά. Η αριστούχος του Μαθηματικού του Πανεπιστημίου Αθηνών αναμφισβήτητα διήνυσε μια ξεχωριστή πορεία στο ελληνικό αντάρτικο πόλης με επιρροή παρόμοια με αυτήν που είχαν στην RAF η Ούλρικε Μάινχοφ και η Γκούντρουν Ενσλιν.
«Η επιλογή της ένοπλης δράσης για μένα ήταν μια καθαρά πολιτική επιλογή. Θα έλεγα ότι ήταν μια απόφαση πολιτικής ωρίμανσης μετά από μια μακρά περίοδο δράσης στους κόλπους του ευρύτερου και πολύμορφου αναρχικού κινήματος» είχε γράψει παλαιότερα για να τονίσει όσον αφορά τη χρήση βίας ότι «είναι πέρα για πέρα δίκαιο να πολεμάς την αδικία». Στην πρόσφατη, δυναμική διαδικτυακή επανεμφάνισή της ανεβάζει ακόμα περισσότερο τους τόνους και δηλώνει με νόημα ότι «αφού ο σύντροφός μου συλλαμβάνεται, εγώ γίνομαι η νούμερο ένα καταζητούμενη».
Η Πόλα Ρούπα αναλαμβάνει, όπως φαίνεται, πλήρως τα ηνία της οργάνωσης και υπογραμμίζει: «Δεν θα πουν οι εχθροί μας την τελευταία λέξη». Και οι αρμόδιοι των διωκτικών Αρχών θεωρούν πως ό,τι γράφει το εννοεί και δεν ρίχνει «άσφαιρα πυρά».
Από το 1989 οπότε άρχισε η δράση της, η ενεργή παρουσία της σε πολιτικά γεγονότα ήταν αδιάκοπη. Στα κείμενά της συνθέτει το προφίλ της: «Η δική μου αγωνιστική πορεία μέχρι την ένταξη μου στον Επαναστατικό Αγώνα ήταν μακρά και πολυδιάστατη. Πιστεύω πως υπήρξα όχι απλώς μια αγωνίστρια του αναρχικού κινήματος που ακολουθούσε ένα πολιτικό ρεύμα, αλλά συμμετείχα ενεργά στη διαμόρφωση και την εξέλιξή του».
Και πραγματικά, η ζωή της υπήρξε πολυδιάστατη. Σε μια αναδρομή στα παιδικά και μαθητικά χρόνια που έζησε η 45χρονη σήμερα Πόλα με την οικογένεια της στην Καλαμάτα και στη Νέα Ιωνία Βόλου, αρκετοί την θυμούνται σαν μια γλυκιά κοπέλα και άριστη μαθήτρια. «Η Πόλα ήτανε στο λύκειο που πηγαίναμε η καλύτερη μαθήτρια, ήτανε αυτή που σάρωνε τους επαίνους κάθε τέλος της χρονιάς, ήταν η μαθήτρια – πρότυπο, ήταν αυτή στην οποία όλοι οι καθηγητές μας λέγανε ότι θα πρέπει να μοιάσουμε». Τις μνήμες αυτές ανακαλεί άνθρωπος που την γνώριζε.
«Θυμάμαι ακόμα και με την παρέα μας που βγαίναμε έξω. Οταν έλεγε εφτά η ώρα θα φύγω εφτά η ώρα έφευγε, όταν έλεγε εφτά και πέντε θα γυρίσω εφτά και πέντε γύρναγε. Στο πρόγραμμά της απόλυτα συγκροτημένη, εξαιρετικά ευφυής» συμπληρώνει ο ίδιος.
Η οικογένειά της δεν αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Το περιβάλλον της υπήρξε πολιτικοποιημένο καθώς ο πατέρας της μετείχε σύμφωνα με μαρτυρίες στην Εθνική Αντίσταση. Η ριζοσπαστικοποίησή της ξεκίνησε όταν βρέθηκε λόγω σπουδών στην Αθήνα και καταλυτικό ρόλο έπαιξε η γνωριμία της με τον ολικό αρνητή στράτευσης Νίκο Μαζιώτη. Από τότε οι δρόμοι που ακολούθησαν ήταν κοινοί τόσο στην ζωή όσο και στους αγώνες.
Κλιμάκωση. Για πρώτη φορά συνελήφθη το 1991 για αφισοκόλληση. Περιγράφοντας τα κρατητήρια της Ασφάλειας, ανέφερε: «Εζησα στο πετσί μου την κρατική βαρβαρότητα. Τότε για πρώτη φορά είπα στον εαυτό μου πως με το κράτος έχουμε πόλεμο». Ο επόμενος σταθμός για την Πόλα Ρούπα και για πολλούς άλλους της γενιάς της ήταν οι καταλήψεις του Πολυτεχνείου και η έφοδος της Αστυνομίας τον Νοέμβριο του 1995.
Γνωστά πρόσωπα όπως ο Λάμπρος Φούντας βρέθηκαν ανάμεσα στους προσαχθέντες που αποτέλεσαν σύμφωνα με τους αρμόδιους τον πυρήνα για την ανάπτυξη των επόμενων γενιών τρομοκρατικής δράσης. Με την χαρακτηριστική μπλε μπαντάνα, η Πόλα Ρούπα ακολουθούσε πάντα τον Νίκο Μαζιώτη, διάβαζε τις ανακοινώσεις του και ήταν παρούσα το 1998 κατά τη σύλληψή του για τη βόμβα που δεν εξερράγη έξω από το υπουργείο Ανάπτυξης. Με την αποφυλάκισή του ακολούθησε η κλιμάκωση. Ο κύκλος της βίας άνοιξε τον Σεπτέμβριο του 2003, ημέρα της απολογίας του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου με το διπλό βομβιστικό χτύπημα – παγίδα στα Δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων. Το διάδοχο σχήμα της τρομοκρατίας, ο Επαναστατικός Αγώνας, είχε πλέον αναδειχθεί και μέχρι και το 2009 πραγματοποίησε δεκαπέντε ισχυρές τρομοκρατικές επιθέσεις. Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε τον Απρίλιο του 2010, όταν η Πόλα Ρούπα συνελήφθη σε προχωρημένη εγκυμοσύνη μαζί με τον Μαζιώτη και άλλα μέλη του πυρήνα της οργάνωσης.
Προφυλακισμένη, τον Ιούλιο του 2010 έφερε στον κόσμο το παιδί τους, καταγγέλλοντας τις συνθήκες κράτησης και τους κινδύνους για τη ζωή του. Παρέμεινε ωστόσο ακλόνητη στις θέσεις και σε επιστολή που έστειλε αντί απολογίας στο δικαστήριο έλεγε: «Δεν ένιωσα ποτέ υπόλογη. Ο μόνος κριτής είναι η επαναστατική ιστορία και οι φορείς της».
Η αποφυλάκιση του ζευγαριού τον Οκτώβριο του 2011 λόγω παρέλευσης του δεκαοκταμήνου και στη συνέχεια η εξαφάνισή τους μαζί με το παιδί τον Ιούνιο του 2012 δεν σήμανε απόσυρση από την τρομοκρατική δράση. Κυκλοφορούσαν αθόρυβα μέχρι της 16 Ιουλίου λίγο πριν από τον τραυματισμό του Μαζιώτη.
Αγνώριστη, πολύ αδυνατισμένη και με κοντά ξανθά μαλλιά, με απόλυτη ψυχραιμία, γνωρίζοντας πολύ καλά τους κανόνες της παρανομίας και με έτοιμο σχέδιο διαφυγής, η Πόλα πρόλαβε και εξαφανίσθηκε μαζί με το παιδί της. Οι αναφορές στον 4χρονο γιο της με τον Μαζιώτη είναι συχνές: «Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης, η πολιτική μου στάση, η δράση μου για μια ελεύθερη κοινωνία είναι ένας φόρος τιμής για το παιδί μου. Για να μη ζήσει σε έναν κόσμο αδικίας. Αυτή είναι και η μόνη κληρονομιά που έχω να του αφήσω. Μια κληρονομιά επαναστατική».
