«Θυμάμαι πολύ έντονα αυτά που μας είχε πει ένας λοχαγός μας στο ΚΕΣΑ –Κουκάκης νομίζω ότι λεγόταν -, ο οποίος είχε μιλήσει με έναν πολύ ψυχρό τρόπο για τα βασανιστήρια γενικώς. Γνωρίζοντας ότι είναι πολύ δύσκολο πράγμα να μιλήσεις σε νέα παιδιά –όπως ήμασταν οι νεοσύλλεκτοι εσατζήδες –και να τους πεις πόσο καλά είναι τα βασανιστήρια, πήρε ένα παγωμένο ύφος και μας είπε: «Κοιτάξτε να δείτε. Για τον Στρατό, ένα και ένα κάνουνε δύο. Είμαστε σε πόλεμο και συλλαμβάνουμε έναν αξιωματικό του αντίπαλου στρατοπέδου. Αυτός ξέρει ένα σωρό πράγματα και όσα ξέρει θα πρέπει να τα πει. Αφού είμαστε σε πόλεμο, κάθε μέσο για να του αποσπάσουμε αυτά που ξέρει είναι θεμιτό. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Ο,τι ξέρει θα πρέπει να το πει».

Η παραπάνω μαρτυρία του πρώην εσατζή Τάσου Κλίτσα που υπηρέτησε στο Πεντάγωνο από το 1972 έως το 1974 είναι παραπάνω από διαφωτιστική για τον τρόπο που «εξοπλίζονταν» ιδεολογικά νέα παιδιά στο φόντο της δικτατορίας 1967-74 και ένα από τα ερμηνευτικά κλειδιά της βαρβαρότητας, των βασανισμών που υπέστησαν εκατοντάδες αριστεροί και δημοκράτες αγωνιστές από το στρατοκρατικό καθεστώς Παπαδόπουλου και αργότερα Ιωαννίδη. Και αυτή η αποκαλυπτική αποτύπωση της «Κοινοτοπίας του Κακού» (που μετέτρεψε δεκάδες νέους σε ιμάντες μιας τυραννίας) αθροίζεται πλάι σε είκοσι μαρτυρίες αγωνιστών της Αριστεράς που συνελήφθησαν με δεκάδες άλλους τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 1974 και βασανίστηκαν, όταν η Ασφάλεια επέφερε ένα συντριπτικό πλήγμα στις αντιδικτατορικές οργανώσεις του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, της Αντι-ΕΦΕΕ και του ΠΑΜ και όταν υπήρχε η πληροφορία πως οργανωνόταν ένα δεύτερο «Πολυτεχνείο». Ο έμπειρος δημοσιογράφος Λάμπρος Τόκας συγκέντρωσε τις μαρτυρίες, ενώ το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης αποσπάσματα από το διαβιβαστικό που έστειλε η Γενική Ασφάλεια Αθηνών προς το Στρατοδικείο με λίστα προσώπων που είχαν αντιδικτατορική δράση, αποσπάσματα από μαρτυρίες στελεχών της ΚΝΕ από τον Τύπο, κατάθεση στο Στρατοδικείο δύο ηρωικών μορφών του ΚΚΕ, της τυφλής Μίνας Γιάννου και του ναυτεργάτη Νίκου Καλούδη, μια παλιότερη συνέντευξη του εμβληματικού αγωνιστή Κώστα Κάππου, βιογραφικά και φωτογραφικό υλικό.

Σήμερα, 40 χρόνια μετά την πτώση της χούντας, το βιβλίο από τη σκοπιά της προφορικής ιστορίας συμβάλλει στο να αρχίσουμε να έχουμε εικόνα για την υποφωτισμένη ιωαννιδική περίοδο.

Και η προφορική ιστορία έχει τη δυναμική της αφού μέσα από τη ματιά απλών ανθρώπων αποτελεί πολλές φορές την καλύτερη πυξίδα για μια εποχή.