Υπάρχει και η τρομερή περίπτωση του κομμουνιστή Ουρουγουανού Ντανιέλ Τσαβαρία, που αφού έζησε μια ζωή που ελάχιστοι έχουν ζήσει, εγκαταστάθηκε στην Κούβα και έγινε συγγραφέας στα 48 του. Εψαξε για χρυσάφι στον Αμαζόνιο, σπούδασε Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά –λατρεύει τους αρχαίους έλληνες συγγραφείς -, έγινε (άοπλο) μέλος μιας αντάρτικης ομάδας στην Κολομβία, κάνοντας δουλειά λογιστικής υποστήριξης. Την εποχή εκείνη πουλούσε ποτά και τσιγάρα και γνώριζε όλους τους λαθρεμπόρους της περιοχής στο λιμάνι της Μπουαναβεντούρα: «Ξέρετε, πολλοί από αυτούς ήταν Ελληνες, σπουδαίοι λαθρέμποροι οι Ελληνες», λέει και χαμογελάει πονηρά, κι εμείς ανταποδίδουμε το χαμόγελό του, όχι ίσως με την υπερηφάνεια που θα περίμενε, αλλά τέλος πάντων».

Από το πόστο αυτό μπορούσε να μπαινοβγαίνει, να ψάχνει γιατρούς για πληγωμένους συντρόφους, να φυγαδεύει τους «καμένους» στην Κούβα μέσω Παναμά. Και όταν κάηκε κι αυτός –τον ειδοποίησαν ότι κάποιος έδωσε το όνομά του στην αστυνομία –δεν δίστασε να κάνει αεροπειρατεία! Τα δύο αεροπλάνα την ημέρα στο τοπικό μικρό αεροδρόμιο ήταν γι’ αυτόν η μόνη λύση διαφυγής…