Ντέρμπι για δύο στην Ευρώπη

Αμφότεροι βλέπουν ποδόσφαιρο –αν και ο Αντώνης Σαμαράς δεν το διαφημίζει όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι κάτι που τους χωρίζει, όπως και το γεγονός ότι ο ένας είναι Ολυμπιακός και ο άλλος Παναθηναϊκός. Ούτως ή άλλως, φέτος τον χειμώνα η αντιπαράθεσή τους περνάει σε άλλη φάση και βγαίνει από τα ελληνικά γήπεδα, αποκτώντας διάσταση ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Και αυτό γιατί ο ένας, δηλαδή ο Σαμαράς, θα είναι πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και ο άλλος, δηλαδή ο Τσίπρας, θα είναι «υποψήφιος» του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν. Στο τέλος Ιουνίου όλα θα επανέλθουν στην κανονική τους διάσταση. Η ελληνική προεδρία της ΕΕ θα έχει τελειώσει. Και ο Τσίπρας δεν θα έχει πάρει την καρέκλα του Μπαρόζο. Το ερώτημα όμως είναι αν και πώς θα έχει επηρεάσει η σεζόν στην Ευρώπη το εντός Ελλάδος ισοζύγιο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ – ΜΑΔΡΙΤΗ. Το ξεκίνημα ήταν προβλέψιμο. Ο Αντώνης Σαμαράς ντεμπουτάρισε ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις Βρυξέλλες. Είχε προηγηθεί κατά μερικές ημέρες η επίσημη ανακήρυξη του Αλέξη Τσίπρα ως υποψηφίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Κομισιόν που έγινε στη Μαδρίτη. Η επιλογή της πρωτεύουσας ήταν λογική σε αμφότερες τις περιπτώσεις. Στις Βρυξέλλες έχει την έδρα της η Ευρώπη με τα Συμβούλια και την ευρωγραφειοκρατία. Με τον Νότο θέλει πάλι να ταυτιστεί η ευρωπαϊκή Αριστερά στην προσπάθειά της να βαρύνει στις εξελίξεις που δρομολογούνται με τις ευρωεκλογές.

Ο μεν Σαμαράς, από ένα καπρίτσιο του πολιτικού ημερολογίου, γίνεται πρόεδρος της ΕΕ δέκα χρόνια μετά τον Κώστα Σημίτη που ήταν ο προηγούμενος. Αποτελεί ευτυχή σύμπτωση ότι αυτό έρχεται καπάκι με το πρωτογενές πλεόνασμα. Ενώ δεν είναι άσχετο με τη διεθνή καμπάνια ανόρθωσης της εικόνας της χώρας που επιχειρεί εδώ και δέκα μήνες ο Πρωθυπουργός, με ταξίδια και συναντήσεις στο εξωτερικό που όλες έχουν το ίδιο focus: να φέρουν στην Ελλάδα μία ή, ακόμη καλύτερα, περισσότερες μεγάλες επενδύσεις.

Ο Σαμαράς ήξερε ότι η προεδρία θα του επέτρεπε να πάρει ακόμη μεγαλύτερη φόρα. Σημαντική είναι και η ατζέντα –αφού επί θητείας Σαμαρά στην προεδρία της ΕΕ ολοκληρώνεται, περνώντας από το Κοινοβούλιο, η Τραπεζική Ενωση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αρμόδιος επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ –που μιλάει στον ενικό με τον Σαμαρά –ήταν στην Αθήνα στο τέλος Νοεμβρίου. Από τότε έλεγε ότι είχε το πράσινο φως των Γερμανών να κλείσει η διαπραγμάτευση έως το τέλος του χρόνου. Οπερ και εγένετο. Με δεδομένη την καλή σχέση με το Παρίσι και την ισορροπία με τις Βρυξέλλες, ο κρίσιμος παρτενέρ της Αθήνας στην προεδρία είναι το Βερολίνο. Είναι η ώρα για να αξιοποιήσει ο Σαμαράς την καλή χημεία με την Ανγκελα Μέρκελ –ότι η σχέση θα λειτουργήσει άμεσα φάνηκε ήδη από το προχθεσινό Συμβούλιο Κορυφής.

Στη σχέση με τους Γερμανούς θα κριθούν πολλά. Το Μαξίμου δεν έχει αυταπάτες. Η προεδρία δεν μεταφράζεται σε άμεσο πολιτικό όφελος. Μια επιτυχημένη προεδρία όμως και μια εμβάθυνση των σχέσεων με το Βερολίνο μπορεί να αποδώσει πολλά. Από ένα δυνατό γερμανικό μήνυμα τον Απρίλιο, όταν θα οριστικοποιηθούν τα δημοσιονομικά στοιχεία για το 2013 που δείχνουν πλεόνασμα και ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός περικοπής του υπολειπόμενου χρέους, μέχρι ένα «λασκάρισμα» στα πιο σκληρά μέτρα λιτότητας ή και κάποια αναπτυξιακή βοήθεια. Ολα αυτά δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα. Απλώς δεν πρέπει να φανεί ότι τα ζητάμε ή ότι μας τα δίνουν ή ότι συνδέονται με άλλα πράγματα. Αυτή είναι η πρόκληση για τον Σαμαρά που, έμπειρος πολιτικός είναι, το ξέρει. Από εκεί και πέρα, βέβαια, ο έλληνας Πρωθυπουργός μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει σε θέματα status. Αλλά το ζητούμενο, στη φάση αυτή, είναι να βγει κερδισμένη η χώρα.

ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ. Για τον Τσίπρα η έξοδος στην Ευρώπη είναι μια ευκαιρία να αποκτήσει ανάστημα και να ξεκολλήσει από τον Παναγούλη, τον Λαφαζάνη, τον Τατσόπουλο, τον Τσουκαλά, τον Αλέξη Μητρόπουλο και τα τρία κακά της μοίρας του ΣΥΡΙΖΑ. Ως «υποψήφιος» της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ο Τσίπρας θα έχει την ευκαιρία να φανεί και να ακουστεί αλλά και να συμμετάσχει στις μεγάλες συζητήσεις για το μέλλον της ευρωζώνης. Δεν είναι λίγο.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η κατάληξη. Αν ο υποψήφιος των Ευρωσοσιαλιστών για την προεδρία της Κομισιόν Μάρτιν Σουλτς επιχειρήσει να φτιάξει μέτωπο στο Ευρωκοινοβούλιο για να επιτύχει αριθμητική πλειοψηφία και να επιβάλει τον εαυτό του ως διάδοχο του Μπαρόζο, τότε η πρώτη πόρτα που θα χτυπήσει θα είναι της Αριστεράς.

Η Συνθήκη της Λισαβώνας ζητάει η επιλογή του προσώπου που θα αναλάβει την προεδρία της Κομισιόν να αντανακλά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Δεν είναι όμως δεσμευτική ως προς αυτό. Ο Σουλτς δεν τα έχει καλά με την Μέρκελ. Και η καγκελαρία δεν θα ήθελε να νομιμοποιήσει το ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου στο ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν. Εξού και η αρχική απροθυμία να ορίσει το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα τον αντι-Σουλτς, κάτι όμως που τελικά μάλλον θα αναγκαστεί να κάνει. Αν υπάρξει εξέγερση του Ευρωκοινοβουλίου και αντιδεξιό μέτωπο πίσω από τον Σουλτς, τότε ο Τσίπρας μπορεί να βρει ρόλο.

ΣΕ ΑΛΛΟ ΤΕΡΕΝ. Ματς Σαμαρά – Τσίπρα στην Ευρώπη προβλέπεται; Οχι. Παίζουν σε διαφορετικούς ομίλους και δεν υπάρχει περίπτωση να συναντηθούν ως αντίπαλοι. Ο καθένας θέλει να μεταφέρει στην Ελλάδα οφέλη από το εξωτερικό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και κίνδυνοι. Ας πούμε, ο Τσίπρας κινδυνεύει –με τον γνωστό αριστερό βερμπαλισμό του –να εγκλωβιστεί σε αδιάλλακτα αριστερές θέσεις στα οικονομικά. Ενώ δύσκολος είναι και ο χειρισμός των συντρόφων του Βερολίνου αφού, όπως φάνηκε και από την έλευση της φράου Τσίμερ εν Αθήναις, οι Γερμανοί είναι Γερμανοί στο θέμα του χρέους, ασχέτως αν είναι δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες ή αριστεροί.