Λαθραία προϊόντα καπνού

Στην οδό Τοσίτσα μέτρησα πριν από κάποιες ημέρες 25 Πακιστανούς οι οποίοι πωλούν λαθραίο καπνό και τσιγάρα. Πολλοί από αυτούς κρύβουν τις τσάντες με το παράνομο εμπόρευμα δίπλα από σταθμευμένα αυτοκίνητα ή σε παράθυρα ισόγειων διαμερισμάτων. Στην είσοδο του Οικονομικού Πανεπιστημίου κρύβουν την πραμάτεια σε πορτμπαγκάζ αυτοκινήτων ή και μέσα στο Πανεπιστήμιο, έχοντας την υποστήριξη των «δημοκρατικών φοιτητών».

Δασμοί στα εισαγόμενα

Μανώλης Πουλάκης

ΓΛΥΚΑ ΝΕΡΑ

Στην Ελλάδα ποτέ δεν κατασκευάζαμε πυρηνικά κ.λπ. όπλα, πυρηνικούς αντιδραστήρες, Πόρσε – Μερσεντές – Φιατάκια κ.ά. βιομηχανικά προϊόντα. Μέσα στα λίγα προϊόντα που παρήγαμε και ελάχιστα εξήγαμε ήταν γεωργικά, κτηνοτροφικά, υφαντουργίας – νηματουργίας, ένδυσης και υπόδησης με αμέτρητες μικρομεσαίες και ελάχιστες μεγάλες επιχειρήσεις εξαγωγικού χαρακτήρα.

Στη δεκαετία του ‘80 μπήκαμε στην ΕΟΚ και δεχθήκαμε τη χαριστική βολή, όταν ασπαστήκαμε την παγκοσμιοποίηση – ελεύθερη αγορά. Το ελληνικό μεροκάματο δεν ήταν ανταγωνιστικό ούτε με τις γειτονικές χώρες και κυρίως με χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Ετσι, πλημμύρισε η αγορά με εισαγωγές προϊόντων από τέτοιες χώρες, μπήκε λουκέτο στα εργοστάσια νηματουργίας – υφαντουργίας και σε εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις ένδυσης – υπόδησης και η ανεργία άρχισε να αυξάνει και φούντωσε σήμερα με την οικονομική κρίση. Η Γερμανία πρόσφατα ζήτησε να μπουν δασμοί στα κινέζικα φωτοβολταϊκά για να μην κλείσουν τα δικά της αντίστοιχα εργοστάσια, εμείς ποτέ.

Η Γερμανία αντέχει, διότι παράγει πολλά προϊόντα που δεν επηρεάζονται από την ελεύθερη αγορά. Η Ελλάδα για να σωθεί από το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο η μόνη πρόταση και λύση είναι να μπουν δασμοί σε όλα τα εισαγόμενα, για να μπορέσουν να ξαναρχίσουν οι τοπικές παραγωγικές δραστηριότητες.

Απόκτηση ακινήτων

Τάσος Μιχαηλίδης

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ

Ο κ. Μ. Γλέζος ως φιλοξενούμενος σε ενημερωτική εκπομπή, είπε και το εξής περίπου αναφερόμενος στη φορολόγηση των ακινήτων: «… να σας πω ένα ακραίο παράδειγμα. Ονειρο του κάθε Ελληνα είναι να έχει ένα δικό του σπίτι. Αν κάποιος έχει ένα σπίτι από κληρονομιά στο χωριό του, μετά χτίζει ένα άλλο παραθεριστικό στην παραλία του χωριού του, λίγο αργότερα αγοράζει ένα διαμέρισμα ή σπίτι στην πόλη κι ένα εξοχικό έξω από την πόλη. Τι φόρο να πληρώσει αφού και τα τέσσερα ακίνητα δεν του αποδίδουν κανένα εισόδημα…».

Ο κ. Γλέζος δεν είπε από ποια πηγή εσόδων κέρδιζε ο άνθρωπος του ακραίου και του υποθετικού παραδείγματος τέτοια ποσά, ώστε να αποκτά ακίνητα με τόση ευκολία. Να χτίζει παραθεριστικά και εξοχικά, σαν να φύτευε δενδρύλλια ελιάς στον κήπο του και ν’ αγοράζει διαμερίσματα όπως αγοράζω εγώ παπούτσια.

Το ακραίο και υποθετικό παράδειγμα του κ. Γλέζου, ούτε ακραίο είναι ούτε υποθετικό. Είναι η πραγματική κατάσταση που επικρατεί σε τούτη τη χώρα. Δεν είναι ένας ούτε εκατό, είναι εκατοντάδες χιλιάδες υπαρκτοί τέτοιοι κάτοχοι πολλών ακινήτων ο καθένας, που δεν πλήρωσαν και αποφεύγουν να πληρώσουν φόρους για τα ακίνητα που κατέχουν, αλλά ούτε και φορολογήθηκαν για τα κεφάλαια που διέθεσαν για την απόκτηση ακινήτων. Ηρθε ο καιρός λοιπόν να μάθουν όλοι αυτοί κατά ποια μεριά βρίσκεται το Δημόσιο Ταμείο της περιοχής τους και σε ποιον όροφο το Τμήμα Δημοσίων Εσόδων.

Η κίνηση των 58

Ε. Ευαγγελίδης

Η πρωτοβουλία των 58 προσωπικοτήτων για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, όπως έδειξαν οι τελευταίες εκδηλώσεις της, δημιουργεί ελπίδες στον «πάντα καλόπιστο και πάντα προδομένο» ελληνικό λαό για κάτι το ευρύτερο και νεότερο. Για να αλλάξει όμως η θλιβερή αυτή μοίρα του λαού μας, για να πεισθεί ότι έρχεται κάτι το καλύτερο, η παραπάνω κίνηση πρέπει με σαφήνεια να διατυπώσει τις προγραμματικές θέσεις της.

Ειδικότερα, η τραγική θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, οι αξίες του δημοκρατικού σοσιαλισμού που επικαλούνται οι 58 και η ανάγκη για την έξοδο από την κρίση επιβάλλουν:

1) Αταλάντευτη παραμονή της χώρας μας (λόγω και της γεωπολιτικής της θέσης) στην καρδιά της ΕΕ. Διαρκής όμως αγώνας μαζί με τους ευρωπαϊκούς λαούς για μία καλύτερη Ευρώπη (με δικαιοσύνη και αλληλεγγύη).

2) Να τερματιστεί το χρεοκοπημένο πολιτικό μας σύστημα με όλες του τις παθογένειες που μας έφεραν έως εδώ (πελατειακό κράτος, κομματοκρατία, άδικη κατανομή φορολογικών βαρών, κακοδιοίκηση, διαφθορά, ατιμωρησία κ.λπ.).

3) Επισταμένη μελέτη της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας μας με τα κατάλληλα πρόσωπα και την απαραίτητη τεχνογνωσία. Προτεραιότητα για την καταπολέμηση της ανεργίας, ιδιαίτερα των νέων. Αξιοποίηση της θέσης και των φυσικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας για ανάπτυξη της πρωτογενούς παραγωγής και κάθε καινοτόμου παραγωγικής δράσης.

Με την ξάστερη διατύπωση και την περαιτέρω επεξεργασία των προγραμματικών τους θέσεων, οι 58 ελπίζεται ότι θα πείσουν και την επιφυλακτική ΔΗΜΑΡ να συνεργαστεί, καθώς και τους Οικολόγους Πράσινους, όλες τις ομάδες που αποχώρησαν από το ΠαΣοΚ και ανένταχτους δημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες.

Ευκταίο θα ήταν και η συνεννόηση με τον ΣΥΡΙΖΑ για τις αυτοδιοικητικές και τις ευρωπαϊκές εκλογές. Γιατί όχι και κυβερνητική συνεργασία μετά τις εθνικές εκλογές, με δεδομένο ότι τα εκλογικά και τα δημοσκοπικά δεδομένα επιβάλλουν τις συνεργασίες και μάλιστα στα όμορα κόμματα.

Ιστορία της φορολόγησης

Δ. Μαυραειδόπουλος

Η αρχαία Ρώμη, το πρώτο σύγχρονο κράτος του κόσμου βασισμένο σε νόμους, όπου ένας εξ αυτών ήταν η φορολογία. Μια υποχρέωση που είχε ο ελεύθερος πολίτης για κοινωνικό κράτος αλλά κυρίως για τη διατήρηση του αγαθού της ελευθερίας, γιατί ο τότε δούλος ούτε το τομάρι του όριζε, όπως έλεγε ο Διογένης.

Ο ρωμαϊκός φόρος ήταν η γνωστή δεκάτη, που αναλογούσε στο ένα δέκατο της παραγωγής ή της κερδοφορίας του πολίτη. Το καθεστώς αυτό θα διατηρήσουν η νεότερη Ρώμη, το Βυζάντιο, και αργότερα θα το υιοθετήσει και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Υπήρξαν και περίοδοι που έμπαιναν κάποιοι έκτακτοι φόροι και κάποτε οι τελώνες, μακριά από τα μάτια του κράτους, απαιτούσαν περισσότερα της δεκάτης καταδυναστεύοντας τον ανίσχυρο πολίτη.

Στα μέσα του 1ου αι. μ.Χ. ο αυτοκράτορας Βεσπασιανός έφτιαξε τα πρώτα δημόσια αποχωρητήρια και στους χρήστες επέβαλε έναν φόρο που αντιστοιχούσε σε ένα νόμισμα. Ο γιος του και διάδοχος Τίτο, απορημένος, μια μέρα τον ρώτησε: «Καλά, βρε πατέρα, φορολογείς ακόμα και τα σκ..ά;». Τότε ο αυτοκράτορας διέταξε να του φέρουν μπροστά του τον δίσκο με τις εισπράξεις και τον ρώτησε εάν μυρίζουν. «Pecunia non olet» («τα λεφτά δεν μυρίζουν»). Τέτοιες τουαλέτες έχουν διατηρηθεί ακόμη και σήμερα στη Ρώμη. Οταν τα σχολιαρόπαιδα της Ιταλίας στη διάρκεια του μαθήματος θέλουν να πάνε στην τουαλέτα, σηκώνουν το χέρι σχηματίζοντας με τα δάχτυλα το V, από το όνομα του Βεσπασιανού (Vespasianus). Με την παλιννόστηση του ρωμαίικου κράτους (Ελλαδιστάν) πορευόμενοι με ασωτίες και αστοχίες έφτασαν να φορολογηθούν μέχρι και τα παράθυρα. Οι θεσμοθέτες, ως άλλοι φεουδάρχες, ελέω λαού νομοθετούν υπέρ συντεχνιών και μιας πελατειακής σχέσης. Ετσι διατηρούνται τα ευγενή ταμεία, διαφορετικά τι ευγενή ταμεία θα ήταν; Αρκεί να διαβάσει κανείς προσεκτικά τον λογαριασμό της ΔΕΗ για να δει πόσοι φόροι προστέθηκαν υπέρ τρίτων. Τελευταία είχαν τη φαεινή ιδέα να φορολογήσουν τις επιχειρήσεις για κάθε εργαζόμενο υπέρ των κατασκηνώσεων. Τι κι αν φωνάζει η τρόικα για την κατάργηση τέτοιων φόρων, που ανεβάζουν το κόστος ζωής του συνόλου, το ανάλγητο κράτος τον χαβά του. Κι έπειτα για όλα μας φταίει η τρόικα.

Οι παραδοσιακές φορεσιές

Φοίβος Ι. Πιομπίνος

ΑΘΗΝΑ

Αλγεινή κατάπληξη προξενεί η διαπίστωση πως από όλα τα λαογραφικά μουσεία ή μουσεία λαϊκής τέχνης της χώρας μας απουσιάζουν παντελώς οι λαϊκές φορεσιές των ελληνικών κοινοτήτων της διασποράς. Στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης της Αθήνας εκτίθενται μόνο δείγματα παραδοσιακών ενδυμασιών διαφόρων περιοχών της ελλαδικής επικράτειας και μόνο στο Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζεται μία στολή της διασποράς.

Θαρρείς και δεν απετέλεσαν μέχρι το 1922 μέρος του Ελληνισμού οι Πόντιοι, οι Καππαδόκες, οι κάτοικοι της Ανατολικής Ρωμυλίας, της Κύπρου ή του Μοναστηρίου. Πώς είναι δυνατόν να αγνοείται σκανδαλωδώς η λαϊκή τέχνη των χαμένων πατρίδων; Πώς είναι δυνατόν να παραγράφεται, μουσειολογικά τουλάχιστον, η παραδοσιακή ενδυμασία των αμιγώς ελληνικών πληθυσμιακών συνόλων που διέπρεψαν σε περιοχές οι οποίες μπορεί μεν να μην αποτελούν σήμερα τμήμα του νεοελληνικού κρατικού μορφώματος, όμως απετέλεσαν επί αιώνες κοιτίδες ελληνικού πολιτισμού και φρονήματος;

Είναι επιεικώς απαράδεκτη αυτή η παράλειψη, που δείχνει σαν να ντρεπόμαστε για τους εκτός Ελλάδας αδελφούς μας ή σαν να θέλουμε να λησμονήσουμε ή να απωθήσουμε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο γεγονότα που η ανάμνησή τους μας είναι ακόμη οδυνηρή, αβάστακτη.