Αναζήτηση
Περισσότερες από τους Πενήντα Οκτώ είναι μάλλον οι θεωρίες συνωμοσίας για το εγχείρημα αναθέρμανσης της Κεντροαριστεράς. Μήπως αποτελούν δούρειο ίππο του Σημίτη που θέλει να ελέγξει ξανά το ΠαΣοΚ; Αραγε συνιστούν γεφυροποιούς του Βενιζέλου που θέλει να αναγκάσει σε εκλογική συνεργασία τη ΔΗΜΑΡ; Ή πρόκειται για επώνυμους που έχουν αναλάβει να δώσουν τη μάχη των ευρωεκλογών για λογαριασμό της Χαριλάου Τρικούπη σε ρόλο αντίστοιχο με τους τριακόσιους του Λεωνίδα;
στο Ακροπόλ
Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Οπως και τα κουτσομπολιά. Το δημοφιλέστερο είναι πως ήταν η Χαριλάου Τρικούπη που φρόντισε να γεμίσει το Ακροπόλ την περασμένη Δευτέρα το βράδυ με έναν κόσμο που ξεχύθηκε στους γύρω δρόμους. Ετσι ώστε να δημιουργηθούν οι απαραίτητες εντυπώσεις. Είναι κάτι που παραδέχεται κατ’ ιδίαν ένας από τους Πενήντα Οκτώ. Και επιβεβαιώνει παλαιός σημιτικός που δεν είναι στην πρωτοβουλία, αλλά ξέρει από ίντριγκες και βρέθηκε στο ακροατήριο. Εκεί ξεχώρισε το είδος των προσώπων που έβλεπες παλιά στον ΟΠΕΚ μαζί με έναν κόσμο «που με κοινωνικοταξικούς όρους καταλάβαινες ότι τον είχε κινητοποιήσει το ΠαΣοΚ για να γεμίσει καρέκλες και διαδρόμους», αλλά και δημαρίτικες φυσιογνωμίες «κάτι που εικονογραφεί το πρόβλημα του Κουβέλη».
Ισχύουν όλα αυτά μαζί. Ισχύει όμως και κάτι που είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον. Οι Πενήντα Οκτώ δεν αποτελούν την πρώτη προσπάθεια που εγγράφεται στον πολιτικό χώρο που κάλυπτε κάποτε το ΠαΣοΚ. Είναι λογικό. Μιλάμε για μια επικράτεια που, σε εποχές ακμής, ξεπερνούσε το 40% και αποτελεί ένα είδος χαμένης Ατλαντίδας της ελληνικής πολιτικής. Ομολογουμένως, σοκάρει το γεγονός ότι το ΠαΣοΚ και η ΔΗΜΑΡ, που τοποθετούνται, με όρους πολιτικής γεωγραφίας, σε αυτήν την περιοχή, γράφουν δεν γράφουν μαζί ένα 10%. Εχει απορροφηθεί το υπόλοιπο κομμάτι από τον ΣΥΡΙΖΑ; Αμφίβολο. Και με δεδομένες τις οριζόντιες μετακινήσεις πολιτικών πληθυσμών, αλλά και την αλλαγή ισορροπιών στην ελληνική Δεξιά –όπου η μικρότερη πλέον ΝΔ συνυπάρχει με τους Ανεξάρτητους Ελληνες και τη Χρυσή Αυγή –κάθε τέτοια διαπίστωση είναι επισφαλής και ρηξικέλευθη. Εν πολλοίς, το τοπίο είναι ρευστό.
Το κόμμα που δεν έγινε
Πριν τους Πενήντα Οκτώ είχαμε το «κόμμα Παπαδήμου». Η ονομαστική αναφορά έχει περισσότερο να κάνει με την οικονομία της συζήτησης. Ο ίδιος ο Παπαδήμος ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να πολιτευθεί. Το έλεγε ήδη από τον Δεκέμβριο του 2011 σε όποιον ήθελε να το ακούσει, πριν καν συμπληρωθεί ένας μήνας αφότου είχε μπει στο γραφείο του Πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου. Εγιναν όμως τους πρώτους μήνες του 2012 πολλές συζητήσεις στο όνομά του. Εστω κι αν αυτός ξανάφυγε μετά για το Χάρβαρντ. Κάποιοι από αυτούς που μετείχαν στις συζητήσεις αυτές –όπως ο Τάσος Γιαννίτσης και ο Γιώργος Παγουλάτος –πρόσκεινται στους Πενήντα Οκτώ, κάποιοι όχι. Οπως και κάποιοι από τους Πενήντα Οκτώ δεν είχαν καμία σχέση με το «κόμμα Παπαδήμου». Αυτό ήταν περισσότερο συγκροτημένο από αστούς διανοούμενους της πολιτικής και λιγότερο από τους κλασικούς αρχιμάστορες της Κεντροαριστεράς όπως, ας πούμε, ο Νίκος Μπίστης. Πολιτικά πρόσωπα πρώτης γραμμής, όπως η Αννα Διαμαντοπούλου, που μετείχαν στις τότε συνεργασίες δεν συνέχισαν μετά. Και είναι σε φάση προβληματισμού. Το κοινό στοιχείο είναι, βεβαίως, ο Κώστας Σημίτης.
Η σκιά του Κώστα Σημίτη
Πρόσωπο που έχει εικόνα της σκέψης και των κινήσεων του πρώην πρωθυπουργού βεβαιώνει ότι «και τότε όπως και τώρα αυτός δεν ήταν άμεσα αναμειγμένος όπως δεν ήθελε με τίποτε και κάτι που να αντικαταστήσει ή να ακυρώσει το ΠαΣοΚ. Περισσότερο ήθελε κάτι που να το αναζωογονήσει». Κάτι που φάνηκε και στη δημόσια τοποθέτηση του Σημίτη στην 3η Σεπτέμβρη. Το ίδιο πρόσωπο –που έχοντας συμμετοχή στις διεργασίες για το «κόμμα Παπαδήμου», συγκαταλέγεται μεταξύ των Πενήντα Οκτώ –βεβαιώνει ότι αντίστοιχη είναι και τώρα η θέση του πρώην πρωθυπουργού. Αλλο πράγμα, βέβαια, ότι το σημιτικό άρωμα στο Ακροπόλ προκάλεσε αυτόματη αντισυσπείρωση των παπανδρεϊκών δυνάμεων.
Την ίδια ώρα είναι εντελώς βέβαιο ότι η πρωτοβουλία των Πενήντα Οκτώ έχει την έμμεση στήριξη του Βενιζέλου. Φυσικά –κι αυτό είναι το νόημα του tweet της Ρεπούση –«ο κόσμος το ‘χει τούμπανο». Από την άλλη πλευρά όμως, η δυναμική γεφυροποιού των Πενήντα Οκτώ προκαλεί την αντίδραση προσώπων που θα ήθελαν για λογαριασμό τους αυτό τον ρόλο: δηλαδή του Ανδρέα Λοβέρδου.
για ποντίφικες
Ο πόλεμος μεταξύ των γεφυροποιών της Κεντροαριστεράς έχει ξεσπάσει και αναμένεται να συνεχιστεί όλο τον χειμώνα, καθ’ οδόν προς τις ευρωεκλογές. Αυτήν τη φορά όμως υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Το «κόμμα Παπαδήμου» έμεινε στα χαρτιά κι ο πρώην πρωθυπουργός έριξε μαύρη πέτρα. Ωστόσο, οι Πενήντα Οκτώ είναι εδώ και θα μείνουν. Οχι τόσο ως κομματικός σχηματισμός. Οσο ως εργαστήριο παραγωγής νέων προσώπων που να μπουν στην ελληνική πολιτική.
Βεβαίως, το έργο ξαναπαίχτηκε με τον ΟΠΕΚ στις αρχές της δεκαετίες του ’90.
Ο,τι όμως αποτελούσε τότε πανεπιστημιακό παρακλάδι, δηλαδή think tank, που τράβηξε, κυρίως, τεχνοκράτες, είναι τώρα, όπως λέγεται, ένα do tank. Δηλαδή ένα εργαλείο δράσης που μέσα από τα social media και, κυρίως, τις διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, πάει να γίνει πολλαπλασιαστής της συμμετοχής στη βάση και να αναδείξει νέα πρόσωπα στην κορυφή. Η αλήθεια είναι πως οι προκριματικές –τόσο ως προς την οργάνωση όσο και ως προς την απήχηση –είναι το πραγματικό «κρας τεστ» για τους Πενήντα Οκτώ.
Εκεί θα φανεί τι μπορούν να κάνουν ως do tank, ποια είναι η πραγματική τους απήχηση και αν μπορούν να φέρουν στον αφρό έναν Ελληνα Ματέο Ρέντσι. Διαφορετικά αντί για Ελιά τύπου Ιταλίας θα έχουμε το πατέ ελιάς που συνοδεύει τα ψωμάκια σε διάφορα εστιατόρια της ευρύτερης περιοχής του Κολωνακίου.
