[Απορίες] Δυσκολίες προσαρμογής στον παιδικό σταθμό

Η προετοιμασία για τον καθημερινό αποχωρισμό είναι το πρόβλημα και όχι η συμμετοχή της κόρης σας στην κοινωνική ομάδα του σχολείου. Το πρόβλημα συνδέεται με το πώς νιώθει στο σπίτι και στον αποχωρισμό από εσάς. Ο αποχωρισμός από τη μητρική θαλπωρή αναπόφευκτα βιώνεται ως μια απώλεια, για την οποία στο μυαλό του μικρού παιδιού ευθύνεται το σχολείο. Οσο πιο ασφαλές νιώθει μέσα του αναφορικά με τη μητρική προστασία τόσο πιο εύκολα θα αυτονομηθεί και θα ενταχθεί στον σταθμό. Τα παιδάκια που είναι πιο εξαρτημένα συναισθηματικά από τη μητέρα τους –ή που εισπράττουν την εξάρτηση της μητέρας τους από αυτά –θα νιώσουν μεγαλύτερη απειλή φεύγοντας από το σπίτι. Τις πρώτες εβδομάδες προσαρμογής είναι φυσιολογικό το παιδί να νιώσει φόβο, ανασφάλεια, να μη θέλει να πάει σχολείο, να κλαίει, να μην κοιμάται και να μην τρώει καλά. Εάν όμως τα συμπτώματα παρατείνονται μέσα στον χρόνο, αναρωτηθείτε πώς νιώθετε εσείς ως μητέρα για τον καθημερινό αποχωρισμό σας από το παιδί. Σας λείπει έντονα; Ησασταν και εσείς ως παιδί δύσκολη με τις αλλαγές στη ζωή σας; Εχετε εμπιστοσύνη στο παιδί σας ότι θα τα καταφέρει ή νιώθετε ότι πρέπει να είστε πάντα εκεί για αυτό για να το προστατεύετε; Η υπερβολική ταύτιση με το παιδί σας μπορεί άρρητα να σας κάνει συνένοχο στην αποφυγή της. Εδώ χρειάζεται μια ακριβώς αντίθετη στάση. Η ενθάρρυνση, η προτροπή προς τον δρόμο της αυτονομίας, το χτίσιμο υγιών ορίων ανάμεσά σας και μια στάση ζωής που άρρητα λέει ότι «φύγε, θα τα καταφέρεις και εγώ θα είμαι πάντα εδώ».

Αδυναμία του παιδιού

Η αδυναμία ενός παιδιού δεν είναι πρόβλημα από μόνο του εφόσον δεν δημιουργεί δευτερογενή προβλήματα υγείας ή ψυχολογικές αλλαγές στην εικόνα του σώματος και στη συναισθηματική του κατάσταση. Το πρόβλημα ξεκινά όταν υπάρχει άρνηση λήψης τροφής, έντονη συναισθηματική σχέση με το φαγητό που οδηγεί στην προσπάθεια ελέγχου του είδους και της ποσότητας της τροφής, άγχος με τη σκέψη ότι θα φάει κάτι και θα παχύνει, μετάθεση άλλων δυσκολιών στη λήψη ή την άρνηση τροφής και έντονη δυσαρέσκεια με το σώμα ακόμη και όταν αυτό είναι αδύνατο. Είναι γεγονός ότι ένα παιδί προβάλλει στο φαγητό και στη σχέση του με αυτό τις ματαιωμένες ανάγκες του. Είναι σαν να λέει π.χ. «επιλέγω τι τρώω γιατί θέλω να αυτονομηθώ ή θέλω να αγαπηθώ ή θέλω να είμαι όμορφη ή αποδεκτή ή να έχω τον έλεγχο της ζωής μου». Προσπαθήστε να αποκωδικοποιήσετε τη λειτουργία και τον στόχο της συμπεριφοράς της απέναντι στο φαγητό, αποφεύγοντας να την πιέζετε να φάει. Τα παιδιά έχουν τη μαγική ικανότητα να εισπράττουν την πίεση και να αντιδρούν έντονα σε αυτήν, συχνά εις βάρος του εαυτού τους. Ετοιμάζετε καθημερινά μια υγιεινή διατροφή σε κανονικές μερίδες, με στόχο πάντα να τρώει όλη η οικογένεια μαζί. Αποφύγετε τις ταμπέλες π.χ. «εσύ είσαι η δύσκολη» ή τις γενικεύσεις «πάντα μίζερη ήσουν και θα είσαι». Να είστε κοντά της συναισθηματικά και να την αποφορτίζετε. Μιλήστε της για τα οφέλη της ισορροπημένης διατροφής και για τη σημασία της ψυχικής ευημερίας που ξεπερνά τη «δύναμη και τη λάμψη της αδυναμίας».

Είμαι βαρετή

Πάντα ήμουν ένα ντροπαλό και συνεσταλμένο άτομο. Φοβάμαι ότι οι άλλοι θα με θεωρήσουν βαρετή.

Η χαμηλή αυτοεκτίμηση βρίσκεται στην καρδιά της ψυχοσύνθεσης των ντροπαλών ατόμων. Εχετε μάθει να βλέπετε τον εαυτό σας αρνητικά και αυτό αντανακλάται στο πώς νομίζετε ότι σας βλέπουν οι άλλοι. Ενδεχομένως ένα σημαντικό για εσάς πρόσωπο να σας θεωρούσε βαρετή και να συνέβαλε να παγιδευτείτε σε μια χρόνια εσωστρέφεια. Ο φόβος της απόρριψης, της κοινωνικής έκθεσης και η αναστολή στην ελευθερία της έκφρασης συχνά αποδίδονται σε έλλειψη αποδοχής και επιβράβευσης από τους γονείς στην παιδική ηλικία και σε ματαιώσεις στη συναισθηματική επικοινωνία με τους σημαντικούς άλλους.