Αναζήτηση
Ηταν ο άνθρωπος που έζησε – δυστυχώς – πιο κοντά από όλους το δράμα του φίλου του. Ο διακεκριμένος διαβητολόγος Χρήστος Ζούπας, μέλος εκείνης της θρυλικής πεντάδας της ΑΕΚ του 1968, ήταν κοντά την τελευταία διετία στο πρόβλημα υγείας του Γιώργου Αμερικάνου που έσβησε τη Δευτέρα τα ξημερώματα.
Και σε μια συγκινητική συζήτηση με tanea.gr θυμάται και μοιράζεται την αξέχαστη στιγμή που του έχει μείνει από την συνύπαρξή του με αυτόν τον σπουδαίο αθλητή και άνθρωπο.
«Ηταν αμέσως μετά τον τελικό με τη Σλάβια, όπου ο Γιώργος πήρε το κύπελλο μαζί του και μας είπε ότι θα το φέρει «αργότερα». Πιο αργά πήγαμε στα μπουζούκια, όπου τον είδαμε χωρίς το κύπελλο. Πολύ απλά γιατί το είχε πάρει στο σπίτι του και για τρεις μέρες κοιμόταν αγκαλιά με αυτό και δεν τον είδαμε τουλάχιστον για μια εβδομάδα» θυμάται γελώντας ο Χρήστος Ζούπας, όπως θα ήθελε να γελάνε οι φίλοι του και ο Γιώργος ο Αμερικάνος.
«Ο «Τσούχτης» όπως τον λέγαμε γιατί το…έτσουζε το καλάθι με τα απίστευτα σουτ που έκανε. Να ξέρετε ότι αν υπήρχε το τρίποντο τότε, ο Γιώργος θα τελείωνε τα παιχνίδια με πενηντάρες! Δεν θα πω ότι ήταν ο Γκάλης της εποχής του γιατί η σύγκριση είναι ανόμοια. Ο Αμερικάνος ήταν ένα εκπληκτικό αυτοφυές ταλέντο που ξεπήδησε από μια φτωχογειτονιά της Νίκαιας. Αντίθετα ο Γκάλης ήρθε ολοκληρωμένος παίκτης σχεδόν παίζοντας σε υψηλό επίπεδο σε μια χώρα με κουλτούρα και παιδεία στο μπάσκετ που παράλληλα είχε και την κατάλληλη υποδομή».
«Ομως ο Αμερικάνος ήταν ένα μικρό-μεγάλο παιδί, που ήταν χείμαρρος όχι μόνο στο γήπεδο αλλά και εκτός παρκέ. Δεν κράταγε ποτέ τις λέξεις του και έλεγε αυτό που ένοιωθε όσο σκληρό και αν ήταν» συνεχίζει ο Χρήστος Ζούπας, που μας θυμίζει και το…μακάβριο γούρι του φίλου του:
«Αν δεν έβλεπε μια νεκροφόρα πριν από κάθε αγώνα θα πάθαινε κάτι. Μόλις μαζευόμασταν ξενοδοχείο παραμονή του αγώνα, αυτός έβγαινε σεργιάνι για να πετύχει μπροστά του κάποια νεκροφόρα. Μόνο τότε γύριζε ήσυχος στο ξενοδοχείο, σίγουρος για την έκβαση του παιχνιδιού».
Όσο για το πάθος του, ο έμπειρος γιατρός ήταν απόλυτος: «Τι να πρωτοθυμηθείς ; Τις βουτιές του στο γήπεδο, τα φαρμακερά του σουτ, την στεντόρεια φωνή του. Ηταν «Παγκόσμιος» όπως τον λέγαμε, γιατί είχε μια εκπληκτική, μαγνητική έλξη με το καλάθι θα έλεγα που δεν την έχω ξαναδεί σε αυτό το βαθμό. Και μιλάμε σε μια εποχή που η Ελλάδα ήταν στο…γύψο και ουσιαστικά δεν υπήρχε προβολή από τηλεόραση και εικόνα. Όσοι έρχονταν στο γήπεδο. Δεν είναι τυχαίο ότι 45 χρόνια μετά ακόμα και οι νέοι μνημονεύουν τον άθλο της ΑΕΚ, τον πρώτο μεγάλο σε ομαδικό επίπεδο, που έδωσε το έναυσμα. Αχ βρε Γιώργο, ίσως να είσαι καλύτερα πλέον εκεί ψηλά από εδώ. Δεν άντεχα να βλέπω αυτό τον γίγαντα, τον παίδαρο να λειώνει μέρα με τη μέρα».
