Αναζήτηση
Κάποιοι είδαν πίσω από την κίνηση του Γιάννη Σμαραγδή επικείμενη επιχορήγηση της ταινίας του «Νίκος Καζαντζάκης» (ύστερα από το «Ο Θεός αγαπά το χαβιάρι» για τη ζωή του Ιωάννη Βαρβάκη, επίσης διεθνή συμπαραγωγή με κόστος 8 εκατ. ευρώ). «Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας δίνει επιχορηγήσεις; Γιατί δεν το ξέρω να συμβαίνει αυτό. Και αν κάποιοι το θεωρούν έτσι, γιατί τότε στήριξα τον Σαμαρά προεκλογικά, όταν δεν ήταν πρωθυπουργός;», είναι η απάντησή του σκηνοθέτη.
Το «παρών» έδωσε και σε ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, τον Απρίλιο του 2012 στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, μαζί με τους Αντώνη Ρέμο, Μιχάλη Χατζηγιάννη, Μανώλη Μητσιά (που είναι κουμπάρος του Πρωθυπουργού), Χρήστο Νικολόπουλο, Σωτήρη Χατζάκη και άλλους. Ενώ και την 1η Μαρτίου φέτος, στο «Συμβαίνει τώρα» της πάλαι ποτέ ΝΕΤ δήλωνε: «Οπως λέει ο Καζαντζάκης η Ελλάδα επιβίωσε από μία σειρά διαδοχικών θαυμάτων. Το θαύμα περιμένουμε. Θα συμβεί. Γιατί; Γιατί ο τόπος είναι ευλογημένος! Θα βγούμε από όλο αυτό διότι εκεί που το είχαν οργανώσει για να εγκλωβιστούμε, να μην μπορούμε να πάρουμε ανάσα, να μην έχουμε ηθικό, κατά την άποψή μου, είμαστε τυχεροί διότι βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος, που το καράβι εκεί που το βρήκε μεσοπέλαγα και έτοιμο να βυθιστεί να το σηκώσει όρθιο –που είναι ο Πρωθυπουργός μας».
Κάποιοι τον κατηγόρησαν για την αλλαγή πλεύσης από την Αριστερά, στον οποία ανήκε παλαιότερα (χρημάτισε γραμματέας της Νεολαίας Λαμπράκη, προέρχεται από οικογένεια αριστερών, ο αδελφός του είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και ο θείος του ήταν καπετάνιος του ΕΛΑΣ που αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του περιφέρθηκε προς παραδειγματισμό).
«Τελικά συνειδητοποίησα πως η Αριστερά ήταν μια ιδεολογία αλλότρια, ξενόφερτη. Η θεωρία ήταν μακριά από την πράξη», δήλωνε σε πρόσφατη συνέντευξή του. «Αλλαξε» δε όταν ο Λεωνίδας Κύρκος χαρακτήρισε «γελοία ανθρωπάκια» τούς τότε ηγέτες. «Επαψα να είμαι «ιδιοκτησία» της Αριστεράς, βγήκα από το μαντρί και στράφηκα σε αυτό που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει «ελληνική ιδεολογία»», όπως το άρθρωσε.
«Δεν είμαι λοιπόν όψιμος», είπε στα «ΝΕΑ». «Απλώς πάω με αυτούς που πιστεύω ότι μπορούν να οδηγήσουν την Ελλάδα στη λύτρωση. Και θέλω να λέω αυτό που σκέφτομαι και ό,τι κόστος έχει να το πληρώνω».
Το κόστος, εν προκειμένω, είναι ο διαδικτυακός διασυρμός. Εκτός αν έχει δίκιο η «Δασκάλα του πιάνου», όπως υπογράφει σε μπλογκ: «Δεν ντρέπεστε λιγάκι; Δυο – τρεις σκηνοθέτες έχουμε σε αυτόν τον τόπο. Εναν Σμαραγδή, έναν Λάνθιμο και έναν Παπακαλιάτη. Αντί λοιπόν να τους προσέχουμε σαν τα μάτια μας, τους χλευάζουμε;».
