Στα χρόνια του Μεσοπολέμου πολλά τραγούδια της εποχής, όπως τα σμυρναίικα του Πάνου Τούντα, αντλούσαν τη θεματολογία τους από το επάγγελμα των οδηγών αυτοκινήτου που είχαν μόλις κάνει την εμφάνισή τους στα αστικά κέντρα.

Οι σοφέρ (δηλαδή οι «θερμαστές» στη γαλλική γλώσσα) ήταν εκείνοι που εκτός από την οδήγηση αναλάμβαναν τη βρώμικη δουλειά της προθέρμανσης των αυτοκινήτων και της συντήρησης της μηχανής τους.

Ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας της εποχής επέβαλλε στους οδηγούς να κάνουν συχνή χρήση του «τενόρου», δηλαδή της κόρνας, προκειμένου να κάνουν αισθητή την παρουσία των οχημάτων.

Οχι για λόγους επίδειξης των ιδιοκτητών τους, αλλά επιβίωσης των πεζών που ήταν μαθημένοι να κυκλοφορούν αμέριμνοι ανάμεσα στα αργοκίνητα κάρα ή σε φασαριόζικα τραμ που δύσκολα περνούσαν απαρατήρητα.

Στις μέρες μας οι ίδιοι περίπου κανόνες οδηγητικής συμπεριφοράς εξακολουθούν να ισχύουν σε χώρες της Ανατολής όπου το κλάξον δεν είναι μια περιττή λειτουργία του αυτοκινήτου, όπως στις σκανδιναβικές χώρες.

Ετσι οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν από χρόνια εγκαταστήσει κέντρα έρευνας και τεχνολογίας στην Κίνα όπου εκατοντάδες μηχανικοί ασχολούνται αποκλειστικά με την «κινεζοποίηση» των αυτοκινήτων. Ο τελευταίος από τους ευρωπαίους κατασκευαστές που άνοιξε αντίστοιχη μονάδα στην Κίνα είναι ο γαλλικός όμιλος Πεζό-Σιτροέν.

Οι τεχνικοί αναλαμβάνουν να κάνουν μικρές αισθητικές παρεμβάσεις στους εσωτερικούς χώρους ή στο εξωτερικό των αυτοκινήτων προσαρμόζοντας το προϊόν στις ανάγκες του καταναλωτή.

Τοποθετούν, για παράδειγμα, κλάξον με διάρκεια ζωής 40 φορές μεγαλύτερη από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, αφού στις ασιατικές χώρες η χρήση του τενόρου υποκαθιστά το φλας, το αλάρμ ή ακόμα και το φρένο…