Λες και όλα δουλεύουν γύρω μας ρολόι ξεσηκώθηκαν ξαφνικά οι Ιαβέρηδες της καθαρότητας των μουσικών ειδών για την «πειραγμένη» διασκευή που έκανε ο Vassilikos στα πιο εμβληματικά τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη. Δεν πάνε καλά καλά δύο εβδομάδες από τότε που κυκλοφόρησε το CD και οι διχογνωμίες ξεπέρασαν σε σαματά ακόμη και το Μνημόνιο, πράγμα που σημαίνειότι παρά τη φτώχεια μας οι ναυμαχίες στο φλιτζανάκι του καφέ παραμένουν το εθνικό μας σπορ.Ακουσα καμιά δεκαριά φορές «Το γράμμα» και καμιά εκατοστή «Τη συννεφιασμένη Κυριακή» και σας διαβεβαιώ ότι τη δέχομαι έστω και ως «Cloudy Sunday». Γιατί μπορεί ο Vassilikos με την ενορχήστρωση να αποδομεί ή να υπερφωτίζει, με τη φωνή του όμως σέβεται και αποδίδει τιμές στις στερεότυπες εκτελέσεις. Για τα υπόλοιπα σας παραπέμπω στη Φλέρυ Νταντωνάκη που τόλμησε να πει τη «Φραγκοσυριανή», στην Ειρήνη Παπά που τραγούδησε τη «Νεραντζούλα», στη Βούλα Σαββίδη που ξαναείπε το «Χαράματα η ώρα τρεις» και στον Καζαντζίδη που στον ελεύθερο χρόνο του τραγουδούσε Ελβις Πρίσλεϊ. Αντε.

Με εξαίρεση τον «Πλούτο» του Διονύση Σαββόπουλου που γέμισε ασφυκτικά τις κερκίδες, ελάχιστες παραστάσεις κατάφεραν μέχρι στιγμής να αναμετρηθούν με το μέγεθος της Επιδαύρου. Η πληρότητα των αυγουστιάτικων παραστάσεων παρουσιάζει σκαμπανεβάσματα και οι κρατήσεις γίνονται με το σταγονόμετρο. Ακόμη κι η πολυδιαφημισμένη «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου δεν μπόρεσε να ξεκουνήσει τους Ελληνες από τη συνήθειά τους να αποφασίζουν την τελευταία στιγμή. Εστω κι έτσι, το φινάλε των φετινών Επιδαυρίων φαίνεται ότι θα αποτελέσει καλλιτεχνικό θρίαμβο, αφού η παράσταση του Σίμου Κακάλα, βασισμένη στον «Οιδίποδα» του Σοφοκλή και στο ποίημα του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Σύσσημον», έχει εξάψει την περιέργεια και έχει ανεβάσει τις προσδοκίες του κοινού. Είμαι ευγνώμων στον φίλο ο οποίος μου δάνεισε το προ πολλού εξαντλημένο βιβλίο που εξέδωσε το 2006 ο εκδοτικός οίκος Ινδικτος και δεν βλέπω την ώρα να αρχίσει η παράσταση.

Σε Οδύσσειατείνει να μεταβληθεί η «Ιλιάδα» του Στάθη Λιβαθηνού (φωτογραφία) που είδαμε στις αρχές του Φεστιβάλ Αθηνών. Αργεί πολύ να οριστικοποιηθεί η υπόσχεση του Γιώργου Λούκου ότι το έργο θα επαναληφθεί στις αρχές του Σεπτεμβρίου. Πέντε μόλις βράδια για μια δουλειά με δεκάμηνη περίοδο προετοιμασίας είναι ασφαλώς πολύ μικρό διάστημα απόσβεσης. Επτακόσιοι θεατές επί πέντε παραστάσεις είναι όμως ένα «πολλά υποσχόμενο» δεδομένο για τα περιορισμένα οικονομικά του Ελληνικού Φεστιβάλ. Εν μέσω ασάφειας, ο Στάθης Λιβαθηνός συνεχίζει πάντως να προετοιμάζει την ευρωπαϊκή περιοδεία της «Ιλιάδας», ενώ από τα τέλη Αυγούστου ξεκινάει πρόβες για τους «Βρικόλακες» του Ιψεν που θα ανεβάσει στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας σε νέα μετάφραση από τον Γιώργο Δεπάστα. Είναι καιρός να δούμε την Μπέτυ Αρβανίτη ως κυρία Αλβινγκ, τον Νίκο Χατζόπουλο ως πάστορα Μάντερς και τον αγαπημένο μας Γιώργο Κέντρο στον ρόλο του σκοτεινού και δόλιου Εγκστραντ. Καιρός να δούμε και δύο από τα χρυσά παιδιά της νέας γενιάς, τη Μαρία Κίτσου και τον Κώστα Βασαρδάνη, σε ρόλους μεγάλου ρεπερτορίου. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα.

Δεν έχουν τον τρελό προϋπολογισμό του «Game of Thrones», κι όμως τα τουρκικά σίριαλ εκτός από τηνελληνική τηλεόραση έχουν αλώσει όλη τη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, την Κεντρική Ασία και τη Σουηδία. Οι ευρωπαίοι παραγωγοί παρακολουθούν με τρόμο τους ισολογισμούς των τούρκων ανταγωνιστών τους οι οποίοιέβαλαν πέρυσι στα σεντούκια τους 76 εκατομμύρια ευρώ και πάει λέγοντας. Το πιο ενδιαφέρον όμως το διαβάσαμε σε ρεπορτάζ του περιοδικού«Courrier International», σύμφωνα με το οποίο η ομοσπονδία τουρκικών ταξιδιωτικών γραφείων στην Κωνσταντινούπολη συσχετίζει τη διεισδυτικότητα των συγκεκριμένων σειρών με την εισροή τουριστών από το Κουβέιτ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία.

Ψύλλοι στ’ αυτιά

Τόσες ημέρες από την παραίτηση Ξαρχάκου και το «γεγονός» παραλίγο να ξεχαστεί. Ωσπου να τελειώσει η αυγουστιάτικη ραστώνη ο υπουγός δεν προτίθεται, λέει, να ορίσει πρόεδρο στο Εθνικό Θέατρο. Στο μεταξύ οι φήμες τσιμπούν σαν επίμονα κουνούπια. Να ενδώσω ή να ψεκαστώ;