Ανθρωποι και ποντίκια

Αγαπητή Φοίβη

Ξέρω πως κάνω κατάχρηση, μα, σας παρακαλώ, δώστε μου λίγο χώρο. Φλέγομαι! Μου τηλεφώνησε άγνωστος (πλέον τα στοιχεία όλων τα βρίσκει κανείς εύκολα), ο οποίος διαφωνώντας με το περιεχόμενο συγκεκριμένης επιστολής ή γενικώς με τον άξονα των απόψεων που έχω εκφράσει από τη στήλη, με εξύβρισε χυδαία λέγοντας, τι μ…κίες είν’ αυτές που γράφεις στη Φοίβη, ρε…(ακολουθούν γνωστά κοσμητικά).

Προτού ψελλίσω λέξη, έκλεισε το τηλέφωνο γρύζοντας ήχον άναρθρο, κάτι αναμεσής βρυχήματος και μυκηθμού. Συγγενείς, φίλοι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις που με είδαν ταραγμένο και τους εξήγησα τον λόγο της ταραχής, προσπάθησαν να με καλμάρουν στο στυλ έλα μωρέ, με τι κάθεσαι και ασχολείσαι τώρα. Ισως έχουν δίκιο, αλλά είμαι αρκετά γέρος για να έχω μείνει απρόσβλητος από τους ιούς του πείσματος και της ξεροκεφαλιάς.

Στοιχειώδες επίπεδο αγωγής και παιδείας μου δεν επιτρέπει να ακολουθήσω τον ασπάλακα στις υποχθόνιες και άφωτες σήραγγες της επικράτειάς του. Ενας άνθρωπος δεν μπορεί να εισχωρήσει στα υπόγεια ορύγματα ενός τυφλοπόντικα και να τρυπώσει στα λαγούμια απεχθούς αρουραίου. Ας αναζητήσει λοιπόν αντιμάχους στα ομοειδή ζωάρια της συνομοταξίας, για να χρησιμοποιήσει τα δικά του νυχάκια, δοντάκια και ό,τι άλλο ως εφόδιο του χάρισε η φύση.

Νίκος Δετοράκης,

Θεσσαλονίκη

Αγαπητέ Νίκο, και να ήθελα δεν θα μπορούσα να κυνηγήσω τον προσωπικό σου ασπάλακα καθότι έχω διαγνωσμένη ποντικοφοβία (λένε πως πρόκειται περί προβολής του άγχους για το ότι κάποια άτομα μπορεί να λειτουργούν ως τρωκτικά στη ζωή σου). Η επιστολή σου όμως είναι μία καλή ευκαιρία για να προτρέψουμε τους αναγνώστες μας να σηκωθούν από καναπέδες, πολυθρόνες, ξαπλώστρες, στρώματα θαλάσσης και να βρουν την ταινία «Το ποντίκι που βρυχάται» στην οποία αναφέρεσαι. Δεν είναι απλώς μια σπαρταριστή κωμωδία του 1959, σε σκηνοθεσία του Τζακ Αρνολντ, που αναφέρεται σε μια χώρα στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης, είναι ο Πίτερ Σέλερς που υποδύεται και τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο και τον Τσίπρα και τον Στουρνάρα. Πολύ φοβάμαι και τον Βαρουφάκη… Το δε βιβλίο του Στάινμπεκ «Ανθρωποι και ποντίκια» θα μπορούσαμε να το αφιερώσουμε σε κάποια συγκεκριμένα έδρανα της Βουλής.

Αϊ σουντ μπι σόου Λάκη

Φοίβη μου,

Φαίνεται ότι στην εποχή μας δεν μας κάνει πολλή εντύπωση η παραίτηση ενός Ξαρχάκου από την προεδρία του Εθνικού Θεάτρου εξαιτίας επιλογών ενός κάποιου Χατζάκη, ο οποίος επιχειρεί να συνεισφέρει στον πολιτισμό μας τη χυδαιότητα του «Τσαντίρ» και να μας προσφέρει στο Εθνικό μας Θέατρο τον «εθνικό μας γελωτοποιό-πολιτικό καθοδηγητή». Δεν πειράζει, ας χάσουμε την οντότητα του Ξαρχάκου για τις «οντότητες» Λάκη και Χατζάκη… Ας επιλέξει ο νέος υπουργός Πολιτισμού. Ας δούμε αν έχει τέρμα ο κατήφορος…

Σωτήρης Μουσούρης

Τα ‘πες και ξεθύμανες, Σωτήρη μου. Πιες τώρα και ένα ποτήρι νερό να ξεπλύνεις τον θυμό από το στόμα σου. Μου αρέσει όμως να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω σε ποιον Λάκη αναφέρεσαι. Και να φαντάζομαι ότι εννοείς τον Γαβαλά. Τον οποίον ευχαρίστως θα έβλεπα στο Εθνικό. Τουλάχιστον αυτός ξέρει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του…Οπου Φοίβη φύγει

Αγαπητή Φοίβη,

Διαβάζουμε στην εφημερίδα «Εστία» (2 Ιουνίου 1920) για την κατάσταση που επικρατούσε τότε στην Αθήνα:

«Εκουράσθημεν πλέον να ερωτώμεν τμηματικώς και λεπτομερειακώς, κάθε τόσον, αν καθένας είναι ελεύθερος να κάμνη ό,τι θέλει εις την ευλογημένην αυτήν πόλιν. Είνε ελεύθερος κανείς να καταστρέφη έναν δρόμον και τον αφίνη κατόπιν στα χάλι του; Είνε ελεύθερος κανείς να ανοίγη μιαν καταπακτήν εις το πεζοδρόμιον διά να μεταβάλη εις μαγαζί το υπόγειόν του και να στήνη τοιουτοτρόπως παγίδας εις τους διαβάτας; Είνε ελεύθερος κανείς, αφού τσακίση τας πλάκας του πεζοδρομίου με την εκφόρτωσιν των εμπορευμάτων του, ν’ αφήνη κατόπιν το πεζοδρόμιον εις τα χάλια του; Είνε ελεύθερος κανείς να κτίζη όπου θέλει, ό,τι θέλει και όπως θέλει; Διότι όλα αυτά γίνονται συνεχώς και εις ευρυτάτην κλίμακα εις τας Αθήνας. Μας διηγήθησαν άνθρωποι ότι είδαν κατ’ επανάληψιν τον Αγγλον διοργανωτήν της Αστυνομίας αντικρύζοντα με αγανάκτησιν παρομοίους βασιβουζουκισμούς, εισερχόμενον εις καταστήματα και σπίτια και λαμβάνοντα σημείωσιν ονομάτων. Και επερίμεναν φυσικά διόρθωσιν, αλλά δεν είδαν καμμίαν. Συνεπέραναν δε, πολύ φυσικό, ότι ο ξένος αστυνομικός μη εισακουόμενος και αυτός από κανέναν, εβαρυέστησεν επί τέλους».

Δηλαδή, αγαπητή Φοίβη, βαρέθηκε και τα παράτησε ο άνθρωπος.

Λέτε, να πάθουν το ίδιο και οι πάσης φύσεως τροϊκανοί και μη, και επιτέλους, ο κάθε Νεοέλληνας να κάνει ό,τι του κατέβει;

Φιλικά,

Χρίστος Τσαχπίνης – Καβαλιώτης

Αγαπητέ συνάδελφε Τσαχπίνη – Καβαλιώτη (σε αποκαλώ έτσι διότι με τις καθημερινές σου επιστολές έχεις μία άτυπη συνεργασία με τη στήλη τόσο που την επόμενη εβδομάδα λέω να σου δώσω άδεια), θα αναδείξω το «βασιβουζουκισμός» σε λέξη της εβδομάδας. Και επειδή, κατά μια έννοια, σημαίνει και «τραμπουκισμός», λανσάρω το σύνθημα «Εξω τώρα οι βασιβουζούκοι». Ως προς το προσδοκώμενόν σου θα σε απογοητεύσω, αλλά νομίζω ότι οι τροϊκανοί φοράνε νέας γενιάς κοστούμια, από cool wool εξαιρετικής ποιότητας, προστατευτικό από ο,τιδήποτε μπορεί να το διαπεράσει και να φθάσει μέχρι το θυμικό. Αρα, μην περιμένεις να εβαρυεστήσουν.