Οι ποδοσφαιρικές ομάδες –ιδιαιτέρως οι ελληνικές –όταν χάσουν ένα – δύο παιχνίδια αλλάζουν προπονητή. Πρόσφατη έρευνα της εταιρείας συμβούλων επιχειρήσεων Booz αποκάλυψε ότι πέρυσι 373 εκ των 2.500 μεγαλυτέρων σε κεφαλαιοποίηση επιχειρήσεων του πλανήτη άλλαξαν διευθύνοντα σύμβουλο. Πρόκειται για ποσοστό 15%, το υψηλότερο των τελευταίων 13 χρόνων βάσει των στοιχείων καταγράφει η αμερικανική εταιρεία. Η εξέλιξη αποδίδεται φυσικά στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, λόγω της παγκόσμιας κρίσης, οι όπου γης επιχειρήσεις. Οταν υπάρχει φτώχεια, υπάρχει γκρίνια. Και όταν έχει προηγηθεί μια παρατεταμένη χρηματιστηριακή έκρηξη –σε διεθνές επίπεδο η κούρσα των μετοχών άρχισε από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 –οι μέτοχοι έχουν γίνει ανυπόμονοι. Απαιτούν τάχιστα αποτελέσματα από τις εταιρικές διοικήσεις. Ακριβώς όπως οι έλληνες φίλαθλοι απαιτούν νίκες και μόνο νίκες μόλις έρθει ένας νέος κόουτς στην ομάδα –χωρίς μάλιστα να έχει προηγηθεί κάποιο ένδοξο παρελθόν.

Εξυπακούεται ότι σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο, το ζήτημα δεν είναι να ικανοποιηθεί η εξέδρα. Και σε ό,τι αφορά τις επιχειρήσεις, το ζήτημα δεν είναι να ικανοποιηθούν οι μέτοχοι. Διότι «η αλλαγή ενός ή δύο προσώπων κορυφής δεν συνεπάγεται αυτομάτως και αλλαγή της στρατηγικής μιας εταιρείας που θα βελτιώσει την απόδοσή της», όπως εξηγεί στη «Φιγκαρό» ο Ραλφ Μπρινό της OFI Asset Management. Για να έρθουν οι επιτυχίες στα ταμπλό των Χρηματιστηρίων χρειάζονται καλή εταιρική διακυβέρνηση, συστηματική δουλειά, χρόνος και υπομονή. Ο,τι δηλαδή χρειάζεται για να έρθουν οι επιτυχίες και στα γήπεδα. Αλλωστε και οι ΠΑΕ… ΑΕ είναι.