Tο 1967 ο παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών Μοχάμεντ Αλι «καθαιρέθηκε» και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση, μετά την απόφασή του να μην «παρουσιαστεί» για τον Πόλεμο του Βιετνάμ. Η δικαστική διαδικασία παρατάθηκε για τρία χρόνια, αρκετά για να καταστρέψουν την καριέρα ενός πυγμάχου –και στο φινάλε η τύχη του έμελλε να κριθεί από το ανώτατο δικαστήριο (που αποτελείτο, φυσικά, από λευκούς).

Από μόνη της μια «αληθινή» ιστορία, που θα μπορούσε να αποτελέσει αφετηρία για αρκούντως φορτισμένη ταινία, ο Βρετανός Στίβεν Φρίαρς όμως με το «Muhammad Ali’s Greatest Fight» επιλέγει να επικεντρωθεί στο νομικό κομμάτι της ιστορίας. Σκεφτείτε ότι δεν χρειάζεται καν να καταφύγει στο κάστινγκ για να βρει έναν Μοχάμεντ Αλι, απλώς χρησιμοποιεί αρχειακό υλικό του ίδιου του αθλητή, ενώ στις περιπέτειες των διαδρόμων πρωταγωνιστούν οι Κρίστοφερ Πλάμερ και Φρανκ Λαντζέλα. Αυτό που προκύπτει, σύμφωνα πάντα με κάποιους ανταποκριτές, είναι μια ταινία υπερβολικά πρόσχαρη και ελαφριά. Και με τόσο αρχειακό υλικό σκέφτεται κανείς: γιατί έπρεπε να στηθεί με το στανιό μια ταινία μυθοπλασίας και όχι ένα ντοκιμαντέρ εξαρχής;

Η Μαριόν Κοτιγιάρ και οι Χόακιν Φίνιξ και Τζέρεμι Ρένερ είναι η πιο ενδιαφέρουσα ερμηνευτική ομάδα των Καννών εφέτος. Και χθες παρουσιάστηκε το φιλμ «Ο μετανάστης», σε σκηνοθεσία Τζέιμς Γκρέι, που διαδραματίζεται στην Αμερική του 1921, όπου η Κοτιγιάρ ενσαρκώνει πολωνή μετανάστρια που αναγκάζεται να εκδοθεί για να επιβιώσει (υπό την επίβλεψη του γοητευτικού αλλά και επικίνδυνου Φίνιξ). Εδώ έρχεται ο κοσμοπολίτης μάγος Ορλάντο, που γίνεται η μοναδική της ελπίδα σε ένα επικών διαστάσεων ερωτικό δράμα. Ο Γκρέι παραμένει αγαπημένος των γάλλων κριτικών (οι Αμερικανοί εξακολουθούν να τον σνομπάρουν –αδίκως).

Εμφανίστηκε και η Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι, αξιοπρεπής –και αναγνωρισμένη στα φεστιβαλικά δρώμενα –ηθοποιός και ενίοτε σκηνοθέτιδα, που είναι όμως γνωστή και για την εξ αίματος συγγένειά της με την Κάρλα Μπρούνι –την αδελφή της. Εδώ παρουσίασε το «Un château en Italie» («Ενας πύργος στην Ιταλία»), ταινία αυτοβιογραφική, με συμμετοχές της μητέρας αλλά και του πρώην αγαπημένου της, ταινία τόσο προσωπική για την ίδια (αφορά και τη σχέση με τον αδελφό της, που πέθανε από AIDS) που φαίνεται ότι εξάντλησε την εξομολογητική της διάθεση στα πλατό.

Γιατί οι δημοσιογράφοι έλαβαν ρητή εντολή: δεν έπρεπε να κάνουν καμία προσωπική ερώτηση στη σκηνοθέτιδα. Πόσο όμως μπορείς να ακούς μονολεκτικές, γενικές και εντελώς θολές απαντήσεις; Και για πόση ώρα; Η δημοσιογράφος των «Τάιμς» δεν άντεξε και τη ρώτησε αν είχε ακόμη δεσμό με τον συμπρωταγωνιστή της Λουί Γκαρέλ. Η Μπρούνι Τεντέσκι την αποκάλεσε «κουράδα», σηκώθηκε κι έφυγε! Παρεμπιπτόντως, αυτό δεν άλλαξε τη γνώμη της κριτικού για το φιλμ, που δηλώνει ότι θα το «τιμήσει» με τρία αστεράκια.

Και περιμένοντας την απονομή του Χρυσού Φοίνικα και των υπολοίπων βραβείων αύριο βράδυ, ας κλείσουμε με λίγο κοινωνικό προβληματισμό, προσφορά του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, που βρέθηκε στις Κάννες ως πρωταγωνιστής της ταινίας «All is lost»: «Πληρώνουμε την ανάπτυξή μας. Δίχως να σεβόμαστε ό,τι διαλύουμε στην πορεία –τη φύση ή τους αρχαιότερους πολιτισμούς, όπως των Ινδιάνων. Δεν ξέρω αν μπορούμε να τα βάλουμε με το ανίκητο σύστημα. Στις ταινίες όμως μπορείς να μιλήσεις. Και να δείξεις πώς ήταν κάποτε ο κόσμος». Πάντα τα λέει ωραία ο Ρόμπερτ…

Αγαπημένος κλόουν της οθόνης

Οι Γάλλοι ανέκαθεν λάτρευαν τον Τζέρι Λιούις και οι αμερικανοί σινεφίλ πάντα τους κορόιδευαν γι’ αυτό. Να που όμως ένα αμερικανικό ντοκιμαντέρ φιλοδοξεί να αποκαταστήσει το όνομα του μεγάλου κωμικού – συμμετέχουν οι Εντι Μέρφι, Κουέντιν Ταραντίνο, Στίβεν Σπίλμπεργκ, Γούντι Χάρελσον, Μπίλι Κρίσταλ, Αλεκ Μπόλντουιν και φυσικά… ο ίδιος ο Λιούις, ο οποίος από χθες βρίσκεται στις Κάννες. Κάτι τέτοια κάνουν αυτό το Φεστιβάλ το πιο αγαπητό διεθνώς…

Μούσκεψε το χαλί!

Την παράσταση στο Φεστιβάλ Καννών με διαφορά έκλεψε η… βροχή. Τόσο νερό είχε να ρίξει χρόνια στις Κάννες, λένε οι πιο «παλιοί». Εναν εφιάλτη ζουν οι τεχνικοί που τρέχουν ασταμάτητα πάνω – κάτω στην Κρουαζέτ για να διορθώσουν τις βλάβες που παρουσιάζονται με ρυθμό μυδραλιοβόλου. Από το πιο απλό (ένα φως που δεν ανάβει) ώς το πιο χοντρό (μια ταινία που δεν προβάλλεται – τι πιο σημαντικό σε ένα Φεστιβάλ;).

Τελευταία Νέα